فايلستان

در منزل غم فگنده مفرش ماييم

وز آب دو ديده دل پر آتش ماييم

عالم چو ستم كند ، ستمكش ماييم

دست خوش روزگار ناخوش ماييم

آوخ ! آوخ ! واي واي و درد درد!

دل ز درد آزاد داري روي زرد

از رخ زردم روان و ز دل روان

وز روان زي دل روان آزار و درد

دور دارد آرزوي دل ز دور

وز دو وردم دور دارد آن دو ورد
 

سراي ترا ، شهريارا ، ز نزهت

بهر گوشه صد بوستانست گويي

بروزي رسند از در او خلايق

در او در آسمانست گويي
 

راز تو با خداي سخت نكوست

زين قبل هست كار خصم تو زار

رأي عاليت را بحل و بعقل

هست تأييد آسماني يار

راغ و باغ مخالف جاهت

تيره چون چاه و موحشست چو غار

رام شد آسمان بمهر ترا

هست با دشمنت بكينه چو مار

ران تو زين فخر سايد و هست

زين حسد جان حاسدت پر نار

ز جاي خيز و نظر كن بچشمهاي ترم

شكست مرگ تو اي نوجوان ز غم كمرم

شكفته زخم تنت همچو غنچه در گلزار

گل هميشه بهارم سري ز خاك بر آر

ز تيشه كه بيفتاده سرو قامت تو

ز ضربتي كه دو شق گشته فرق انور تو

گشاي چشم و ببين ديده هاي گريانم

ز فرقت تو برون رفت روح از جانم

كدام ظالم بي دين ز تيشه بيداد

فكند قامت سروت چو شاخه شمشاد

ستاره سحر من غروب كردي زود

هنوز رفت غروب تو اي ستاره نبود

يا رسول الله امان از امت بيدادگر

هيچ ميداني چه كردند با من از بعدت پدر

يا رسو ل الله نمودند غصب حقم اين گروه

روز شب دارم ز ظلم اين جماعت چشم تر

عارضم بيكي پدر از سيلي اعدادبين

هست زهرا يت پريشان از غمت شام و سحر

تا تو بودي عزتم بود است اي باب گرام

تا تو رفتي شد انيسم ديدگان بر مطر

يا رسول الله بعد از تو گروه بي حيا

ظلمها كردند چندان با من بي بال وپر

بر زدند آتش بباب خانه ام قوم عدو

بود جايت خال آندم تا ببيني دخترت

نيم جاني داشت در تن اي امين دادگر

گشته ام دلگير از اين دوره ناپايدار

زندگي ديگر نمي خواهم من خونين جگر

بس كه كردم از فراقت گريه من روز شبان

بس كه مژگان ز هجرت ريخته خون از بصر

قوت من اشك روان گرديد هر شام و سحر

تنگ دل از من شدند اهل مدينه سر بسر

من هم اي بابا شدم بي زار از اين مردمان

خواهم از حق تا بگيرد جان زارم اي پدر

دهر دون با من ره و رسم عداوت را گشود

خيره گرديده است بر من روزگار بد يسر

خيز علي جان نگر باب دل افكار خويش

بر سر نعشت مكان كرده بحال پريش

عالم و آفاق را ز ناله اش كرده ريش

نگر ز داغت كنون قد كمانم علي

فرش زمين جاي تو نبوده اي دل نواز

ز پرنيان و حرير بالش و بستر بساز

خيز بخيمه رويم با من ايا سروناز

نيش مزن پيش از اين بر تن و جانم علي

تا كي در گوي تو مسكن و مأوا كنم

دو ديده در ماتمت بسان دريا كنم

نظر چه هر دم بر اين موي چليپا كنم

رود بطاق سپهر آه و فغانم علي

دريغ از حاصل زحمت روز شبان

بپاي تو كرده ام تمام اي نوجوان

داس اجل زود كرد مرا بغم توامان

فسرده از ماتمت كرد چنانم علي