داور آن نفير خواهان تويي، و داد ده آن فرياد جويان تويي، و ديت آن كشتگان تويي، و دستگير آن غرق شدگان تويي، و دليل آن گم شدگان تويي، تا آن گم شده كجا با راه آيد و آن غرق شده كجا با كران افتد، و آن جانهاي خسته كي بياسايد و آن قصه نهاني را كي جواب آيد، و آن شب انتظار ايشان را كي بامداد آيد.
انتظار يعنى چشمداشت، اميدوارى، مترصد و متوقع چيزى بودن و چشم به راهى داشتن . حالتى روحى و روانى است كه آدمى را براى آنچه انتظارش را مى‌كشد، آماده مى‌سازد.
خداوند متعال مى فرمايد: «وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ.» (بقره: ۱۵۵)؛ قطعا همه شما را با ترس و گرسنگى و كمبود مالى و جانى و ميوه ها ابتلا مى نماييم و بشارت باد بر پايداران. بنابراين، شرط مهم انتظار، استقامت در مقابل نقصان ها و كمبودهاست.
انتظار درفش بنيادگر مقاومت است در برابر هر ناحقى و هر ستمى و هر ستمگرى. و اين خود مستلزم دو استراتژى كلان دعوت و جهاد است; دعوت به حق و حقيقت و جهاد در راستاى تحقق آن دو و اثبات حقّانيت. حقيقتى كه در نگاه حق بين و در انديشه حقيقت خواه، ثابت، مطلق و جاودانه است و ريشه در حقيقت پاك مبدأ آفرينش دارد و به هيچوجه نمى توان آن را متعدد، نسبى و مقطعى دانست و براى رسيدن به آن، بايد به دنبال حقّانيت بود، نه تابع شكّاكيت.
انتظار خورشيد بودن اين نيست كه در تاريكي شب چراغي نيفروزيم و در تاريكي به‌سر ببريم. بنابراين، شخص منتظر هرگز نمي تواند نقش تماشاچي را ايفا كند، بلكه بايد در آماده‌باش كامل به‌سر برده و بكوشد تا متناسب با آنچه كه در انتظارش به‌سر مي برد، نقاط ضعف خود را اصلاح نمايد. علاوه بر اصلاح خويش و آمادگي فردي، در اصلاح ديگران و جامعة خود نيز بكوشد؛ زيرا انتظار تحقق جامعة آرماني اسلام، مقوله‌اي است كه نيازمند تحول تمام عناصر اجتماعي است. چنين تحولي نيازمند همت و خواستي همگاني و فراگير است.
شاخص اصلى انتظار، ناسازگارى با وضع موجود است; چون انتظار «بهتر خواستن» است، نه «بهتر دانستن»; يعنى انتظار هيچ گاه آنچه را كه «هست» كافى نمى داند و به هيچوجه از «هست»ها راضى نمى باشد و همواره به دنبال «بايدها» است; زيرا انتظار يك مسئله منفى نيست، بلكه يك مسئله مثبت است.البته نه فقط اعتقاد، كه تلاش و مجاهدت در جهت رهايى از وضع موجود و نه تنها اعتقاد به آن، بلكه خواستار وضع مطلوب بودن است.
چون مسبّح كرده اى هرچيز را
ذات بى تمييز وبا تمييز را
هريكى تسبيح بر نوع دگر
گويد واز حال آن اين بى خبر
آدمى منكر ز تسبيح جماد
وآن جماد اندر عبادت اوستاد
بلكه هفتاد و دوملّت هريكي
بى خبر از يكدگر واندر شكى
چون دو ناطق را زحال هم دگر
نيست آگه چون بود ديوار ودر
چون من از تسبيح ناطق غافلم
چون بداند سبحه صامت دلم
بيا و بر سر ما سايه‌اى فكن چو هماى
ايا وجود تو بر خلق، سايه‌اى ز خداى
به اوج چرخ رسان قبه فلك فرساى
چو آفتاب بِنِه در ركاب رفعت پاى
غبار ظلم ز آينه جهان بزداى
و آفتاب رخ از مطلع صفا بنماى
زمان توست ايا صاحب الزمان به درآى
خداى را چه تويى دستگير خلق خداى
اى جسم! خاك شو كه بيابان محنت است وى چشم! آب ريز كه صحراى كربلاست . سرها بر اين بساط، مگر كعبه دل است؟ رخ ها بر آستانه، مگر قبله دعاست . اى بركنار و دوش نبى بوده منزلت! قنديل قبّه فلكى، خاك اين هواست. تو شمع خاندان رسولى، به راستى پيش تو همچو شمع بسوزد ، درون راست . بر حالت تو رقت قنديل و سوز شمع جاى شگفت نيست، نشانى ازين عزاست . قنديل، ازين دليل كه زرد است و روشن است كو را حرارت جگر، از ماتم شماست .
وَللَّهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ فَايْنَما تُوَّلُّوا فَثَّمَ وَجْهُ اللَّهِ انَّ اللَّهَ واسِعٌ عَليمٌ. خاور و باختر، خداى راست. پس به هر سو روى آوريد، همان سو روى خداست؛ زيرا خدا در همه جا هست، كه خدا گشايش‌بخش و داناست.