فايلستان

شيرخوار اصغر من يا ولدي يا ولدي

نورچشم تر من يا ولدي يا ولدي

غنچه اهل تو از سوز عطش گشته كبود

حرمله بر لب عطشان تو رحمي ننمود

رگ خون در عوض شير بحلق تو گشود

نوگل احمر من يا ولدي يا ولدي

نالهٔ بي كسيم چونكه رسيدت بر گوش

بهر زاري من زار كشيدي تو خروش

گل پژمرده من يا ولدي يا ولدي

غرقه در خون ز لب خشك تو گرديده دلش

نوگل نورس من يا ولدي ياولدي

بود اميدم كه هم آواي بمادر باشي

مونس و همدم و همراز بخواهر باشي

شمع محفل شب دامادي اكبر باشي

اي ز جان بهتر من يا ولدي يا ولدي

گل نشكفته من از چه شدي خارخسان

از چه رو رفته اي اي طاهر من سوي جنان

از غمت مادرزارت كشد از سينه فغان

مرغ بي بال و پر من ياولدي يا ولدي

نوك تير ستم حرمله كردت سيراب

شده  دل مادر محزون تو از غصه كباب

خواهران تو همه در غم تو ديده پرآب 

اي يگانه گهر من  يا ولدي يا ولدي

يوسف من شده از هجر تو مادر محزون

چون ببينم بدن نازكت آغشته بخون

كنم از اشك بصر دشت بلا را جيحون

اي تو نور بصر من ياولدي يا ولدي

ديده گشا و ببين باب تو اي مه مثال

نشسته بالين تو باخاطر پر ملال

قامت موزون من از غم تو گشته دال

آرزوي زندگي نيست گمانم علي

داغ عباس جوان من ايا شوم شرير

برد از من رمق و نيست بحال تقرير

پيكرم نيست دگر لايق تير و شمشير

پيش از اين نيست مرا طاقت اين جور و جفا

بسته بودم بهواي گل روي تو دلم

ليك صياد اجل حركت متعجل كرد

بين علي را ز غمت ناله نمايد چه هزار

دارد افسوس كه اين سرو قدت در گل كرد

روز شب ميزنم از درد فراقت فرياد

چه كنم نقش تو در خانه دل منزل كرد

روزگاري بتو دل بستگيم زهرا بود

كي شود حب تو يكباره برون از دل كرد

كي كمانم تو روي زير گل ايماه عذار

عجب از كيد فلك نقش عمل زايل كرد

آخر اي شمر نه من نوردل زهرايم

از عطش بين كه زبان دور لبان مي سايم

پاره بود از تيغ و سنان اعضايم

رفت طاقت ز من اي مرتد بي شرم و حيا

گو تو بعباس و علي اكبرم از كرم

يا كه بيايند زماني برم در حرم

جانب كوفه روم اي محترم با حرم

نيست كسي حامي بيچارگان آنچنان

زار و گرفتار نگر كودكان آنچنان

خيز از اين مهلكه ما را رهان الامان

جمله گرفتاربا آه و فغان ياحسين

از چه فتادي تو بخاك سياه ياحسين

گريه نمايم به تن اطهرت يا سرت

يا به لب تشنه از خون ترت پيكرت

يا كه به عباس و علي اكبرت اصغرت

درد تو بنمود دلم را تباه يا حسين

من كه از آتش دل چون خم مي در جوشم

مهر بر لب زدم و خون ميخورم خاموشم

پدرم روزه و رضوان بدو گندم بفروخت

من چرا ملك جهان را بجوي نفروشم

بي درد ندايم اهل درديم

اي چرخ بگرد تا بگرديم