سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ ۗ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ: «آيات خود را در دوردست‌ها و در درون خودشان به آنان نشان خواهيم داد تا جايي كه براي آنان روشن شود كه اين قرآن حق است»
اگر فطرت آدمى كه همچون كتابى است و استعدادهاى ذاتى هر كسى در آن نوشته شده است را يك بار بخوانى به تمام ابعاد وجو دى انسان اعم از علم و معرفت، جهل و نادانى، كمال و نقصان او آگاه خواهى شد.
(وَ تَرَي‌الْجِبَالَ تَحْسَبُهَا جَامِدَةً وَ هِيَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ صُنْعَ‌اللَّهِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيء إِنَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَفْعَلُونَ) (نمل: ۸۸)؛ و كوه‌ها را مي‌بيني و مي‌پنداري كه آنها بي‌حركتند و حال آنكه آنها ابرآسا در حركتند اين صنع خدايي است كه هر چيزي را در كمال استواري پديد آورده است. در حقيقت او به آنچه انجام مي‌دهيد آگاه است.
«قُل لَّوْ كَانَ فِي الأَرْضِ مَلآئِكَةٌ يَمْشُونَ مُطْمَئِنِّينَ لَنَزَّلْنَا عَلَيْهِم مِّنَ السَّمَاء مَلَكا رَّسُولاً»؛ بگو: اگر در زمين فرشتگانى مى بودند كه با آرامش راه مى رفتند هرآينه بر آنان از آسمان فرشته اى را به پيامبرى فرو مى فرستاديم.
قلب را قرار و توقف نيست , على الدوام متقلب است كه فارسى آن دگرگونى است و تكرار در تجلى نيست لذا هيچ اسمى از اسماء الله مكرر نمى شود , مثلا اسم شريف نور در هر آنى ظهورى خاص دارد ([ كل يوم هو فى شأن]) كه كله هو شأن است و يوم هنگام ظهور است و هر دم ظهورات و تجليات غير متناهى است , صاحب قلب در قبول تجليات حق احق است نه صاحب عقل كه اين عقال است و آن در تقلب و تنوع است , ذاكر را در هر حال حالى خاص است و در آن حال اسمى را كه ذاكر است به معنايى است كه همان اسم در حال بعد به معنى ديگر است , مثلا الله را كه مريض و جايع وضال ندا مى كنند آن يا شافى دومى يا رازق و اين يا هادى گويد .
مركز حكمت و فلك حقيقت و خزينه عقل اميرالمؤمنين عليه السلام در ميان خلق آنچنان بود كه معقول در ميان محسوس .
عالم ارواح و عالم غيب و عالم معنى را گويند و بالجمله ملكوت عالم غيب و جبروت عالم انوار و لاهوت ذات حق و عالم ملك عالم اجسام و اعراض است كه عالم شهادت هم گويند.
رنج كشيدن و مصلوب شدنش رنج و مرگ همگان است، از گور برخاستنش رستاخيز همگاني است و به آسمان رفتنش تحقق ملكوت الٰهي است، و مؤمنان او كه با او يكي شده‌اند، در او مي‌ميرند و در او زنده مي‌شوند و در او به حيات جاودان مي‌رسند .
هر نور در سلسله انوارْ قاهر بر انوار مادون، و مقهور نور مافوق خود است؛ همچنين هر نورى نسبت به انوار مافوق داراى حيثيت فقرى، و نسبت به انوار مادون خود داراى حيثيت استغنايى مى‌باشد. حبّ نيز يكى ديگر از عواملى است كه در پى‌ريزى عالم ملكوت، نقش اساسى دارد. انوار در سلسله طولى، نسبت به يكديگر حبّ دارند. امّا، حبِّ علّت به معلول با حبِّ معلول به علّت متفاوت است. حبِّ مافوق به مادون مستلزم‌عزّت، و حبِّ مادون به مافوق مستلزم ذلّت است.
ملكوت خدا با علايم قابل ديدن آغاز نخواهد شد و نخواهند گفت كه در اين گوشه يا آن گوشه زمين آغاز شده است؛ زيرا ملكوت خدا در ميان شما است.