فايلستان

خرما نتوان خورد از اين خار كه گشتيم

ديبا نتوان بافت از اين پشم كه رشتيم

پهلوي كبائر حنائي ننوشتيم

افسوس بر اين عمر گرانمايه كه بگذشت

ما از سر تقصير خطا در نگذشتيم

پيري و جواني شب و روز برآمد

تا شب شده روز آمد و بيدار نگشتيم

چون مرغ برين كنگره تا كي بتوان خواند

يكروز نگه كن كه برين كنگره خشتيم

دل نيست كه نور حق بر او تافته نيست

جان نيست كه اين حديث دريافته نيست

آن قوم كه ديباي يقين بافته اند

دانند كه اين سخن فرا يافته نيست

آيه شريفه نور: «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكاةٍ فيها مِصْباحٌ الْمِصْباحُ في‏ زُجاجَةٍ الزُّجاجَةُ كَأَنَّها كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لا شَرْقِيَّةٍ وَ لا غَرْبِيَّةٍ يَكادُ زَيْتُها يُضي‏ءُ وَ لَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نارٌ نُورٌ عَلى‏ نُورٍ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشاءُ وَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثالَ لِلنَّاسِ وَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ عَليمٌ"؛ خداوند نور آسمان ها و زمين است؛ مثل نور خداوند همانند چراغ دانى است كه در آن چراغى (پر فروغ) باشد، آن چراغ در حبابى قرار گيرد، حبابى شفاف و درخشنده همچون يك ستاره فروزان، اين چراغ با روغنى افروخته مى‏شود كه از درخت پربركت زيتونى گرفته شده كه نه شرقى است و نه غربى (روغنش آن چنان صاف و خالص است كه) نزديك است بدون تماس با آتش شعله ‏ور شود، نورى است بر فراز نورى و خدا هر كس را بخواهد به نور خود هدايت مى‏كند، و خداوند به هر چيزى داناست.

عدم زمانى و عدم دهرى. از اين نظر كه در سلسله آفريدگان عالم طبيعت در ظرف زمانِ پيش و پس از خود نيست عدم زمانى دارد. و باز از آن نظر كه در مرتبه عالم طبيعت قرار گرفته و در مرتبه عالم ملكوت و مرتبه دهريّات نيست عدم دهرى دارد به اين ترتيب عالم طبيعت وجودش به عدم دهرى پيشى گرفته پس حادث به حدوث دهرى است.

موت عدم انسان نيست بلكه در حقيقت جدائى انسان از غير خودش است كه اضافات و انتسابات اعتبارى با اين و آن داشت و همه در واقع غير از او بودند , از آنها منقطع گرديد .گونه نفوس معدوم مى گردند و حال آنكه در سر و سرشت آنها محبت وجود و بقاء و كراهت عدم و فناء سرشته شده است  ! و هر كس از مرگ مى ترسد در واقع از خودش مى ترسد .

هفت سالار، كندرين فلكند

همه گرد آمدند در دو و داه

اي رفعت و شان فروترين پايه تو

خوبي يكي از هزار پيرايهٔ تو

از بهر خدا سايه زمن باز مگير

اي سايهٔ رحمت خدا سايهٔ تو

دل داغ تو را به جان گرفته

جان درد تو جاودان گرفته

حال دل ناتوان چه پرسي؟

حيرت زده را زبان گرفته

بر من شده تنگ كوه و صحرا

سوداي توام عنان گرفته

بر شيشه دل صبا بود سنگ

دل بي توام از جهان گرفته

فرياد كه دور چرخ ما را

چون دايره در ميان گرفته

يك غنچه صبا نمي گشايد

گويا دل باغبان گرفته

آتش از داغ لاله رويي

اي مجلسيان به جان گرفته

بر تن چه زني گلاب و كافور

اين شعله در استخوان گرفته

بي بال و پرت حزين مسكين

در كنج غم آشيان گرفته

مائيم كه نه سوخته و نه خاميم

نه صاف چشيده و نه دُرد آشاميم

گرچه چو فلك ز عشق بيآراميم

صد سال به تك دويده در يك گاميم

هنگامى كه از پيش چشم شخص دو بين، حق ديدن موجودات، كه خيالى بيش نيست برداشته شود و براى او يقين شود كه هر چيزى كه در عالم مى بيند وجود حق است، در روز حشر زمين و آسمان تبديل به زمين و آسمانى ديگر مى شوند.