فايلستان

عرش محل استقرار اسماء مقيد الهى است و آسمان را عرش گويند و فلك الافلاك را نيز عرش گويند و نفس كليه را كه محيط است بر اشياء بروجه تفصيل عرش كريم و لوح قدر و لوح محفوظ و كتاب مبين و و رقاء و زمرد و ياقوت حمراء نامند.

در قرآن كريم آمده است:

رَفِيعُ الدَّرَجاتِ ذُو الْعَرْشِ يُلْقِي الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلى‌ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ‌. اسْتَوى‌ عَلَى الْعَرْشِ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ.

«لا موثر فى الوجود الاّ اللّه» افلاك و ستارگان، نمودى از اسرار الهى اند و تأثير آنها همان تأثير حق تعالى است.(الله الذى رفع السموات بغير عمد ترونها ثم استوى على العرش و سخر الشمس و القمر﴾است. يعنى خدا است آنكه برافراشت آسمانها را بدون ستونى كه آنرا ببينيد سپس مستقر شد بر عرش و آفتاب و ماه را مسخر كرد.

چون قضا بيرون كند از چرخ سر

عاقلان گردند جمله كور و كر

راز گويان با زبان و بى‌زبان‌

الْجَماعَه رَحْمَه را تأويل دان‌

خويشتن را بي‌محابا در خطرها در فكن

در ميان بحر رو وابسته ساحل مباش

راه دور و وقت دير و مركبت زشت و ضعيف

بال عشقي چو بپر در بند آب و گل مباش

دمبدم در هر قدم هوش دگر در سر در آر

آگهي در آگهي جو مست لايعقل مباش

آگهي گر نيستت با عشق ميكن احتياط

رو دليلي جو چو عقلت نيست بي عاقل مباش

جمله عالم را همه حق دان و در حق ثبت شو

حق شنو حقگوي و حق‌بين حق شنو باطل مباش

چون حديث او كني سر تا بپا گفتار شو

كسي كه غير اين سوداش نبود

ز ذوق ماش ياد ماش نبود

مثال گوي در ميدان حيرت

دوان باشد اگر چه پاش نبود

وجودي كه نرست از سايه خوش

پناه سايه عنقاش نبود

نمايد آينه سيماي هر كس

ازيرا صورت و سيماش نبود

به روزي صد هزاران عيب و خوبي

بگويد آينه غوغاش نبود

ندارد آينه با زشت بغضي

هواي چهره زيباش نبود

دهاني زين شكر مجروح گردد

كه دندان‌هاي شكرخاش نبود

به پرهاي عجب دل برپريدي

وليك از دام او پرواش نبود

برو چون مه پي خورشيد مي‌كاه

كه بي‌كاهش جمال افزاش نبود

توزن بها الحسنات من نور، و موضعها عن يمين العرش، و التي توزن بها السيئات من ظلمة، و موضعها عن يسار العرش.

چون كه حق، رَشَّ عَلَيْهمْ نُورَهُ‌

مفترق هرگز نگردد نور او

اين طرفه بين كه حضرت او با همه حجاب

روشن تر است نور وي از نور آفتاب

موج و حباب و قطره و دريا به چشم ما

عارف چو بنگرد بنمايد به عين آب

بيدار شو ز خواب به بيداريش ببين

نقش خيال او نتوان ديدنش به خواب

بگذار نور و ظلمت و بگذر ز روز و شب

جانان ما طلب كه بُود جان و تن حجاب

الهام سيد است كه گويد به بندگان

ورنه چنين سخن نتوان گفت در كتاب

آن تن كه حساب وصل مي‌راند نماند

و آن جان كه كتاب صبر مي‌خواند نماند

گر بوي بري كه غم ز دل رفت، نرفت

ور وهم كني كه جان بجا ماند، نماند