هر كه بيرون زخود اندر طلبت سعيى كرد
از پى آب چو ماهى همه عمر طپيد
آنكه با عقل طلب كرد همه عمر نيافت
و آنكه بى خويش درآمد به يكى لمحه رسيد
خواب جهل از حرم قرب مرا دور افكند
ورنه نزديكتر از دوست كسى هيچ نديد
چون تو خود را همه دانى و همه بينى به يقين
يافتى گنج سعادت كه بر آن نيست مزيد
عقل اگر داند كه دل دربند زلفش چون خوش است
عاقلان ديوانه گردند در پى زنجير ما
آنچه من بينم اگر خلق جهان ديدى يقين
روز و شب همچون فلك سرگشته و جوياستى
زاهد امروز ار بديدى چشم پر آشوب دوست
كى ورا پژمردگى وعده فرداستى
من چون آن سلطان گرفتم گوشه
چون به معنى داده ما را توشه
مالك الملك است هر كس سر نهد
بى‌جهان خاك صد ملكش دهد.
پادشاهان جهان از بدرگى
بو نبردند از شراب بندگى
ور نه ادهم‌وار سرگردان و دنگ
ملك را بر هم زدندى بى‌درنگ
ليك حق بهر ثبات اين جهان
مهرشان بنهاد بر چشم و زبان
اگر در قصر مشتاقان ترا يك روز بارستى ترا با آن دهان عشق اين جادو چه كارستى
و گر رنگى ز گلزار حديث او بديدى توبچشم تو همه گلها كه در باغست،خارستى
آفتاب از آسمان پيدا نمود
چشم نابينا نمى‌بيند چه سود
اى كه چشمت را بمعنى نور نيست
نزد حق شو حق ز بنده دور نيست
او بما از ما بما نزديكتر
داند آن كس كو ز خود دارد خبر