فايلستان

گداز امن درين انجمن كم افتادست

به خانه‌اي كه تويي سقف آن خم افتادست

ز سعي اگر همه ناخن شوي چه خواهي‌كرد

گره به رشتهٔ تدبير محكم افتادست

مگر به سجده توان پيش برد ناز غرور

كه همچو شمع سر ازپا مقدم افتادست

جهان تلاش لگدكوب يكدگر داره

چو سبحه قافله‌ها درپي هم افتادست

ازين قيامت توفان نفس مگوي و مپرس

كجاست آدمي‌، آتش به عالم افتادست

فناست آنچه ز علم و عيان به جلوه رسيد

هنوز صورت انجام مبهم افتادست

ز نقش پا به جبين وارسيد ونوحه كنيد

نگين ماست ‌كه يكسر ز خاتم افتادست

يكي است پست و بلند بناي هستي ما

به خاك‌، سايهٔ نقش قدم‌كم افتادست

سراغ وحشت فرصت ز اشك ماگيريد

سحر ز باغ‌ گذشته‌ست شبنم افتادست

صبا درين چمن از غنچه‌ها نقاب مدر

سر همه به‌ گريبان ماتم افتادست

ته سر ورزان مو سوداي ته ورزان

گريبان بلرزان وا ته لرزان

كفن در كردنم صحراي محشر

هران وينان احوال ته پرسان

فطرت است اين چه توان كرد چنان مي بخشد

اين نه ميراث من و توست نه حق من و تو

هرچه او خواسته باشد به تو آن مي بخشد

غيرتِ قدرت حق بين كه عصاي چوبين

مي كند افعي و معجز به شبان مي بخشد

جانهاي ايشان از كدورت بشريت آزاد گشته است و از آفت نفس صافي شده و از هوي خلاص يافته تا اندر صف اول و درجهٔ اعلي با حق بياراميده‌اند و از غير وي اندر رميده.

شد روان از خيمه بر چرخ بلند

خصم در غوغا و شه رفته ز هوش

كآمد او را نالۀ خواهر بگوش

كاي امير كاروان كربلا

كوفيان بر غارت ما زد صلا

ديده بگشا سيل لشگر بين بدشت

دستگيري كن كه آب از سرگذشت

غنچه هاي بوستان بوتراب

رفت بر باد و گلستان شد خراب

شه چو بشنيد اين صداي جانگداز

غيرت الله چشم حق بين كرد باز

بي محابا رو سوي لشگر نهاد

پاي رفتارش نماند و سر نهاد

چون نشست از پا خديو مستطاب

كرد با كافردلان روي عتاب

كاي گروه كفر كيش و بد نهاد

گر شما را نيست بيمي از معاد

هين بياد آريد از احساب خويش

رسم احراز عرب گيريد پيش

خون من گر بر شما آمد مباح

نيست اين مشت عقايل را جناح

باز گرديد اي گروه عهد سست

هين فرو ريزيد خون من نخست

شمر دون با خيل لشگر زان عتاب

كرد روي سوي خديو مستطاب

شد فضال آسمان نيلي ز گرد

كس نشد واقف كه او با شه چه كرد

كاخ گردون را چو خون از سرگذشت

فاش شد كه خنجر از خنجر گذشت

از فلك بر سر زنان روح الامين

بر زمين آمد بصد شور و حنين

گاه بر چپ ميدويد و گه براست

كاي گروه اين نور چشم مصطفي است

ايستاده بر سر اينك جدّ او

چشم حسرت بر نهال قدّ او

ترسم از آهي جهان بر هم زند

آتش اندر مزرغ آدم زند

اي ذبيح عشق اي زاد خليل

اي فدايت صد هزاران جبرئيل

بي تو فرگاه نبوت شد بياد

خاك عالم بر سر جبريل باد

بضعۀ زهرا بصد فرياد و آه

پابرهنه تاخت سوي حربگاه

ديد جسمي در ميان خون نگون

قاتلان آورده بر وي روز خون

غيرت الله نالۀ چون رعد كرد

تو ستاده ميكني بر وي نگاه

زان سپس با لشگر كين با عتاب

كرد آن بانوي باغيرت خطاب

كاين حسين است اي گروه بيوفا

وارث حيدر سليل مصطفي

خون او خون خداوند ودود

گر نبود آنخون خداوندي نبود

وجود را كه مساوق حق است به اندازه حظ وجودى خود كه جدولى از بحر بيكران وجوديم داراييم كه از آن تعبير به معرفت قلبى و علم شهودى و صريح عرفان عقلى مى كنيم , و از اين جدول مى يابيم آنچه را كه مى يابيم خواه با معرفت فكرى نظرى , و خواه به حسب معرفت شهودى .

سير بحر غلبات حق است كه در وقت وجد عنان مركب بنده بى‌واسطه در منازل حقيقت بمشاهدۀ قدس گشت،تا چنانكه در دريا سير يك ماهه بيك روز كند،جوانمرد در اين جذبۀ الهى مسافت همۀ عمر باز برد،كه گفته‌اند «جذبة من الحق توازى عمل الثقلين».

هيچ جز بحر در جهان نشناخت

عشق با هر چه باخت با او باخت

از چپ و راست چون گشاد نظر

غير دريا نديد چيز ديگر

همچنين عارفان عاشق بين

در جهان نيستند چون حق بين

ديده جمله مانده بر يكجاست

ليكن اندر نظر تفاوت هاست

در قدرت حق همه ميگنجد بسا استخوانها بيني درگور پوسيده الا متعلقّ راحتي باشد خوش و سرمست خفته و از آن لذّت ومستي باخبر آخر اين گزاف نيست كه ميگويند خاك برو خوش باد.

در اين وادى است كه نورِحق تجلى مى‌كند و انسانيتِ انسان را به انسان مى‌نماياند و آن چه را كه او بايد در پى‌اش باشد و جست‌وجوگرانه، از زوايا، اثرگذارى، سعادت‌آفرينى و فرد و جامعه‌سازى آن آگاهى به دست آورد، با زبان فطرت و وحى بر او آشكار مى‌سازد و به او درك و قوه تميز مى‌دهد كه چسان مرز حيوانيت و انسانيت را باز شناسد و از حيوانيت دور و دورتر و به انسانيت نزديك و نزديك‌تر شود و روح و روان خود را به زيباييهاى آن بيارايد و در زير بارش ارزشهاى انسانى - الهى، روزگار بگذراند.