فايلستان

تو را چه غم كه به درد تو مبتلايي هست؟

مراست غم كه ندانسته اي وفايي هست

به آفتاب چرا تيغ مطلعم نكشد

مرا كه در نظر، ابروي دلگشايي هست

چه بسته اي ره پيغام، محرمان چو شدند

كبوتر حرمي، قاصد صبايي هست

به ديده، از مژه گلگون تر است هر خارش

به راه كوي تو، رند برهنه پايي هست

سماع خاطر شوريدگان به مطرب نيست

به وادي اي كه منم، ناله ي درايي هست

خراب مي كند آخر ز سيل گريه مرا

ميانه ي من و دل، طرفه ماجرايي هست

هر يك چندي يكي برآيد كه منم

با نعمت و با سيم و زر آيد كه منم

چون كارك او نظام گيرد روزي

ناگه اجل از كمين برآيد كه منم

دلدار ز پرده‌اي كز آن سوسو نيست

مي‌گفت بد من ارچه آتش خو نيست

چون ديد مرا زود سخن گردانيد

كو آن منست اين سخن با او نيست
 

اي باد سحر خبر بده مر ما را

در ره ديدي آن دل آتش‌پا را

ديدي دل پرآتش و پرسودا را

كز آتش بسوخت صد خارا را
 

اي رخت چون خلد و لعلت سلسبيل

سلسبيلت كرده جان و دل سبيل

سبزپوشان خطت بر گرد لب

همچو مورانند گرد سلسبيل

ناوك چشم تو در هر گوشه‌اي

همچو من افتاده دارد صد قتيل

يا رب اين آتش كه در جان من است

سرد كن زان سان كه كردي بر خليل

من نمي‌يابم مجال اي دوستان

گر چه دارد او جمالي بس جميل

پاي ما لنگ است و منزل بس دراز

دست ما كوتاه و خرما بر نخيل
 

يك روز ز بند عالم آزاد نيم

يك دمزدن از وجود خود شاد نيم

شاگردي روزگار كردم بسيار

در كار جهان هنوز استاد نيم
 

من عادت و خوي آن صنم ميدانم

او آتش و من چو روغنم ميدانم

از نور لطيف او است جان مي‌بيند

آن دود به گرد او منم ميدانم
 

در حضرت توحيد پس و پيش مدان

از خويش مدان خالي و از خويش مدان

تو كج نظري هرچه درآري به نظر

هيچ است همه ز آتشي بيش مدان
 

اي آب از اين ديدهٔ بيخواب برو

وي آتش از اين سينهٔ پرتاب برو

وي جان چو تني كه مسكنت بود نماند

بي‌آبي خود مجوي و بر آب برو
 

تا عشق آن روي پريزاد شوي

وانگه هردم چو خاك برباد شوي

دانم كه در آتشي و بگذاشتمت

باشد كه در اين واقعه استاد شوي