فايلستان

ز جاي خيز و نظر كن بچشمهاي ترم

شكست مرگ تو اي نوجوان ز غم كمرم

شكفته زخم تنت همچو غنچه در گلزار

گل هميشه بهارم سري ز خاك بر آر

ز تيشه كه بيفتاده سرو قامت تو

ز ضربتي كه دو شق گشته فرق انور تو

گشاي چشم و ببين ديده هاي گريانم

ز فرقت تو برون رفت روح از جانم

كدام ظالم بي دين ز تيشه بيداد

فكند قامت سروت چو شاخه شمشاد

ستاره سحر من غروب كردي زود

هنوز رفت غروب تو اي ستاره نبود

علي جان خانه عمر را كردي خراب آخر

ز داغت اي پسر كردي دل ليلا كباب آخر

چه سازم از فراقت بعد از اين اندر شب و روزان

بگيرم با كه انس اي ماه من بر گو جواب آخر

عجب كردي تلافي زحمت شبهاي تارم را

عجب اي نوگلم بگرفته ام از تو گلاب آخر

هلا لا خوش رسيدي نيمه با آن طلعت رخشان

غروبت زود بود اندر محاق اي ماهتاب آخر

زدي يك جلوهٔ از غمزده ات بردي دل عالم

بيفكندي بروي عارضت از چه نقاب آخر 

جهان را از كمان ابروان يكسر نشان كردي

 زدي بر قلب ليلا تير خود را بي حساب آخر

هزاران حيف از قد چو سرو و عارض ما هست

دريغا زود گرديدي شهيد اندر شباب آخر

پسر جان خوابگاهت بود روي فرش ديبائي

كنون بينم كه فرش خواب تو گشته تراب آخر

عزيز من چرا از مادرت قطع نظر كردي

چرا در اين زمين پر فتن رفتي بخواب آخر

ز جا خيز و بزخم رأس تو اي نوگل مادر

گذارم رحمي اين لحظه با چشم پر آب آخر

نخوابيدم سر گهواره ات شب تا سحر جانا

بسي خواندم براي تو علي جان ذكر خواب آخر

اميدم بود چينم بزم شادي از براي تو

ندانستم اجل در قصد تو جانا كمين كرده

ندانستم كه سازد كربلا قلبم كباب آخر

فداي كاكل آلوده در خونت شود ليلا

چرا گرديده لبهايت كبود از جرعه آب آخر

ببين از داغ تو عاصي نموده ديدگان دريا

نظر بنما باحوالش تو در روز حساب آخر

شير خدا شاه ولايت علي

صيقلي شرك خفي و جلي

روز احد چون صف هيجا گرفت

تير مخالف به تنش جا گرفت

غنچه پيكان به گل او نهفت

صد گل محنت ز گل او شكفت

روي عبادت سوي محراب كرد

پشت به درد سر اصحاب كرد

خنجر الماس چو بنداختند

چاك بتن چون گلش انداختند

گل گل خونش به مصلا چكيد

گشت چو فارغ ز نماز آن بديد

اين همه گل چيست ته پاي من

ساخته گلزار مصلاي من

صورت حالش چو نمودند باز

گفت كه سوگند به داناي راز

كز الم تيغ ندارم خبر

گرچه ز من نيست خبردارتر

طاير من سدره نشين شد چه باك

گر شودم تن چو قفس چاك چاك

جامي از آلايش تن پاك شو

در قدم پاك روان خاك شو

شايد از اين خاك به گردي رسي

گرد شكافي و به مردي رسي

نام خود بنمابيان بنياد نيكويت زكيست

ناله زارت زچيست

گفت مسلم ابن عم شاه مظلومان منم

خاراين مستان منم

طوعه گفتادرجواب آن غريب دل فكار

با دوچشم اشكبار

مسلما آنكس دهدجان درره مهمان منم

بگذرداز جان منم

بگذرم از جان وشوم من با غريبان آشنا

باتواي سرورسا

آنكه دنيا رادهد برجنت رضوان منم

درره ايمان منم

پابنه درخانه ام تاسركنم قربان تو

جان فداي جان تو

دوست گرخواهي بكوفه ازدل و ازجان منم

بگذرد ازجان منم

گفت مسلم اجرتوباخاتم پيغمبران

اي حزين ناتوان

روزمحشرشافعت درعهداين پيمان منم

ازسراحسان منم

نيري از مدح مسلم كي فروبندد زجان

دررديف شيعيان

گويداندرماتمت با ديده گريان منم

باچنين عصيان منم

آنكه اول بيعتش را كوفيان كردند قبول

 يك بيك كردند نزول

بعد بيعت با دل بشكسته سوزان منم

با دل بريان منم

كودكانم رفت و من تنها ندارم مونسي

مردم از اين بيكسي

نيمه شب بيكس و بي ياورو بي طفلان منم

با غم هجران منم

درغريبي من كجا جويم بخود يك آشنا

اي كريم رهنما

آنكه باشد همدم اين درد بي درمان منم

با دل نالان منم

منكه مي دانم شوند طفلان من آخرشهيد

از جفاي هاي يزيد

آنكه بي طفلان و يارو بي سروسامان منم

فارق ازدوران منم

شيعيان اندرغريبي الامان از بي كسي

من ندارم دست رسي

يك تن ريگ لشكردرياي چون عمان منم

غرق اين طوفان منم

بارا لها نيمه شب دركجا روي آورم

بي كس و بي ياورم

آنكه باشد درغريبي زارو گريان منم

عاشق حيران منم

يك زني در شهر كوفه طوعه مي بود بنام

بادوصد شوق تمام

شد خبر گفتا غريبان را كند احسان منم

مونس ياران منم

گفت مسلم اولين سردارجان بازان منم

درره جانان منم

درخورجام شهادت بالب عطشان منم

بنده يزدان منم

نايب سلطان دين شاهنشه دوران حسين

پادشاه عالمين

ميروسردارشجاع خسروخوبان منم

عازم ميدان منم

مسلم ابي عم خاصي آل عبا

نورچشم مرتضي

اندراين كوفه بدام لشكرعدوان منم

بادوصدافغان منم

آنكه  اول شد روان دركوفه ازنزدحسين

هردم تيروسنين

آنكه اول جان برآهش ميكندقربان منم

اندرين ميدان منم

در لغت بمعنى ياد و يادآورى است و بر ياد خدا و تلفظ بياد حق و الفاظ مخصوص كه بيان صفات حق است و همچنين بر قرآن مجيد و معانى ديگرى اطلاق ميشود.

صفت آن مردانست كه كسب ظاهر ايشان را باز ندارد از ذكر اللَّه، ظاهرشان با خلق باطنشان در شهود اسماء و صفات حق، مرداني كه طلب ايشان را عديل، و ذكر ايشان را دليل. و مهر ايشان را سبيل، دنيا در چشم ايشان قليل. مرداني كه ذكر اللَّه ايشان را شعار، مهر اللَّه ايشان را دثار، درگاه لطف اللَّه ايشان را جاي و قرار، همتشان منزه از اغيار، جمال فردوسند وزين دار القرار، مغبوط مهاجرانند و محسود انصار، بر زمين همي روند و همي كند بايشان افتخار. رجال مرداني كه بر سرشان تاج و كلاه نه در دلشان جز دوستي اللَّه نه، در كوي دوست ايشان را رفيق و همراه نه، اذا عظم المطلوب قلّ المساعد، چه زيان دارد ايشان را چون در دنيا نفايه بازارهااند، قلب همه نقدهااند. عيب خواجگانند و ردّ همسايگان. لكن نامشان در جريده دوستان، بر داشتگان لطفند، و نواختگان رحمان، دلشان پيوسته بحق نگران، نشستنشان بر خاك، خفتنشان بر زمين، دستشان بالين، خانه‌شان مسجد، چه زيان دارد ايشان را اين فقر و فاقت چون بيك اشارت چشم ايشان جهانيان را باران دهند، و بيك نظر دل ايشان كافران را هزيمت كنند، و بيك اندوه دل ايشان جبرئيل را فرا راه كنند

از امام باقر يا امام صادق عليهما السلام روايت شده است كه فرمودند: ذكر حق بين هفت عضو از اعضاي انسان تقسيم شده است؛ زبان، روح و جان، عقل، معرفت، سر و قلب و هر يك از آن ها نياز به استقامت دارند. استقامت زبان به راستي در گفتار است. استقامت روح به درستي ذهن و حضور آن است و استقامت جان به درستي در توبه كردن است. استقامت قلب به درستي در عذرخواهي و استقامت عقل به درستي در پند گرفتن است. استقامت شناخت به درستي در سرافرازي و استقامت سر متوجه بودن به عالم اسرار است. پس ذكر زبان حمد و ثناست و ذكر جان كوشش و تلاش است. ذكر روح ترس و اميد و ذكر قلب راستي و صميميت و ذكر عقل تعظيم و حيا و ذكر معرفت تسليم و رضا و ذكر سر مقام شهود حق و لقاءا... است. حضرت لقمان به فرزندش چنين گفت: پسرم!با دقت نظر به مجالس وارد شو. هر گاه گروهي را در حال ذكر خدا گفتن ديدي، نزد آن ها بنشين. زيرا اگر تو عالم باشي، به علمت افزوده مي شود و اگر جاهل باشي عالمت مي كنند و اميد اين هست كه خداوند سايه رحمتش را بر آنان بيفكند و تو را نيز شامل شود و هر گاه گروهي را ديدي كه ذكر خدا نمي گويند، با آن ها همنشين مشو، زيرا اگر عالم باشي علمت به تو نفعي نمي رساند و اگر جاهل باشي بر جهلت افزوده مي شود و شايد خداوند عقوبتش را بر آنان بيفكند و تو را نيز شامل شود. (مشكات الانوار في غررالاخبار، فصل الخامس عشر في الذكر)

«اموات» و «حيات»، بلكه فعليات را، چه كمالات اولى و چه ثوانى، از صقع حق ببين، نه مفصول و فقرائى بسته به او، نه اغنيا. و به تحقيق بگو: او هست. و مبين بلند و پست، بلكه استيفاء حساب موادّ و هيولاى مجسّمه را بكن، و ببين كه فعليّت امتداد و فعليّت قوّه هم، ظلّ نورحق است.