فايلستان

بدين قصيده كه گر تك زند كسي صد قرن

نيابدش دومين در كراسهٔ شعرا

به سوز جان من از كيد حاسد بد گوي

به صور آه من از دست دشمن رعنا

كه هرچه بر من افتاده افترا كردند

كه گفته‌ام سخن از تو برون ز مدح و ثنا

اگر تفحص اين سر كني دل خجلم

كه همچو ديدهٔ مور است مي‌شود صحرا

ز هيبت تو اگرچه چو برگ مي‌لرزم

مكن ز خشم مرا پوستين درين سرما

وگر كه من ز در كشتنم تو كش كه خوش است

ز دست يوسف صديق ديدهٔ بينا

چه گر تدارك اين واقعه نمي‌دانم

مرا بس اين كه بدين صدق هست حق دانا

چو شمع بر سرپايم كنون و حكم تو راست

به راندن كه برو يا به خواندن كه بيا

وثيقتم همه بر عفو توست و چون نبود

از آنكه حبل متين است و عروة وثقي

چو سايه از بر خويشم گر افكني بر خاك

چو سايه نيست مرا دور بودن از تو روا

وگر چو كلك به تيغم سرافكني از تن

چو كلك بر خط حكمت به سر دوم حقا

به دور باش گرم پيش خود كني بيجان

چو دور باش به جان داري آيمت ز قفا

كز آستان تو صد شير كي تواند كرد

به سنگ چون سگ اصحاب كهف دور مرا

​​چو خلق روي زمينت همه دعا گويند

به جز تو كيست كه آمين كند مرا به دعا

ولي بس است كه آمين همي كنند به جمع

مقربان سماوي ز حضرت اعلي

«انا لله و انا اليه راجعون»؛ ما از آن خداييم و به سوي او باز مي گرديم." (بقره/ ۱۵۶)

چشم بصيرت و ديده حق بين مشاهده نكردي ، كه هر چه در آسمانها و هر چه در زمين است ، و خورشيد و ماه و ستارگان ، و كوهها و درختان ، و جنبندگان و بسياري از انسانها در سجده و سجودند ، و در حال انقياد و اطاعت و خضوع در برابر حضرت حقند ، و بسياري از مردم هم در اثر كفر و طغيان و عصيان و گناه مستوجب عذاب حقند ، هر كس خدا را سبك گرداند ، يعني از اطاعت و فرمانبرداري از او و خضوع و خشوع و تذلل و سجده در پيشگاه او سرباز زند ، كسي او را گرامي نتواند كرد ، كه البته خداي مقتدر بر هر چه مشيت و اراده اش تعلق بگيرد همان را انجام خواهد داد .

آن كز هنرش بلند گردد درجات

نقدي به كفش نيست به جز نقد حيات

مانند چنار گر كشد سر به فلك

جز دست تهي چه حاصل از جوهر ذات

اگر  سيلى گران از فراز كوهى سرازير شده است و درخت تنومندى را ريشه كن كرده است كه در مسير سيل ناگهان به خرسنگى گير كرده است و به صورت پلى در آمده است , اين عرض و اتفاقى است كه يكبارگى است نه اينكه هميشگى بوده باشد , اما وحدت صنع و تقدير و تدبير نظام احسن عالم و آدم هميشگى است .

طهارت قلب از تقلّبي كه تابع تشعب است و تشعب نيز به سبب تعللاّتي است كه موجب تشتت عزم و اراده مي گردد و قلب را همّ واحد بايد. امير المؤمنين «عَلَيهِ السَلام» فرمود: قلوب العباد الطّاهره مواضع نظر الله سبحانه فمن طهر قلبه نظر الله اليه...»

وجود را كه مساوق حق است به اندازه حظ وجودى خود كه جدولى از بحر بيكران وجوديم داراييم كه از آن تعبير به معرفت قلبى و علم شهودى و صريح عرفان عقلى مى كنيم , و از اين جدول مى يابيم آنچه را كه مى يابيم خواه با معرفت فكرى نظرى , و خواه به حسب معرفت شهودى .

طور اول : دل را صدر گويند : و آن معدن گوهر اسلام است .

طور دوم : از دل را قلب خوانند و آن معدن ايمان است كه :

طور سوم : شفاف است و آن معدن عشق و محبت و شفقت است بر خلق :

طور چهارم: فؤاد است و آن معدن مشاهده و محل رؤيت است كه

طور پنجم : را حبه القلب گويند كه معدن محبت حضرت عزت است و خاص آن محبت راست ، كه محبت مخلوق را در آن گنجايش نيست .

طور ششم : را سويدا گويند و آن معدن مكاشفات غيبي و علوم لدني است ، ومنبع حكمت و گنجينه اسرار الهي و محل علم اسماء :

طور هفتم : را مهجه القلب گويند ، در آن معدن انوار تجلي هاي صفات الوهيت است و سر

 فلك اعلى و فلك ثوابت بلسان شرع بعرش و كرسى تعبير ميشود . ولى اين عرشها همه سايه عرش جهان هستى است كه الرحمن على العرش استوى . و نيز عرش در اين عالم آن تخت و كرسى است كه عالم و خطيب و امير و حاكم و امثالهم بر آن آيند تا به اين استعلاى ظاهر كه حاكى و نماينده استعلاى باطن است تنفيذ علم و تثبيت حكم شود كه كرسى مقام بروز اقتدار آن كسى است كه بر وى قرار گرفته است . همچنين عرش الله .

عرش محل استواء رحمانى و الفنجگاه وجود عام و مظهر اول براى تماميت ظهور است، صورتش مثال مطلق حقيقت الوهى و همانند آن است، و اما قواى چهارگانه طبيعى كلى آن‌كه خاص برجهاى دوازده‌گانه آن (عرش) و كيفيات منسوب به آنها مى‌باشد؛ و نيز ارواح برجهاى آن از فرشتگان؛ مثل و نظاير حقايق الوهى‌اند؛ و آنها اسماء چهارگانه‌اى هستند كه بدانها فرشتگان توان حمل (عرش) را مى‌يابند، بلكه اين اسماء چهارگانه- يعنى حيات و علم و قدرت و اراده- حاملان حاملان چهارگانه (عرش) اند كه اسرافيل و ميكائيل و جبرائيل و عزرائيل و يا رضوان مى‌باشند.