فايلستان

 وَ يُؤْثِرُونَ عَلي‌ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ قومي كه از بيشه حسد هرگز خاري بدامن ايشان نياويخت، از بيابان نفس هرگز غباري بر گوشه رداء اسلام ايشان ننشست. از هاويه هوي هرگز دودي بديده ايشان نرسيد.

آورده‌اند در بعضي كتب كه فردا چون خلائق بصحراء قيامت بيرون آيند، جنات عدن، بصفات جمال خويش، عاشقان و طالبان را استقبال كند كه «وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ.» ازين سوخته‌اي بيني كوفته‌اي دل شكسته‌اي روز فرو شده اي با دلي پر درد و جاني پر حسرت در صعيد قيامت ايستاده سر در پيش افكنده ديده‌ها پر آب كرده، ناگاه بويي از كوي وصال لم يزل و لا يزال بمشام او رسد يك نعره بزند كه فزع آن در قيامت افتد، فرياد بركشد. 

آن يكي نزديك بكفر و اين يكي نزديك بحق. اما آن فقر كه بكفر نزديكست فقر دلست كه علم و حكمت و اخلاص و صبر و رضا و تسليم و توكل از دل ببرد.

از هجر و وصل نيست گشايش دل مرا

چون گوهرست قسمت من از دو سو گره
 

افسوس كه ما عاقبت انديش نه‌ايم

داريم لباس فقر و درويش نه‌ايم

اين كبر و مني جمله از آنست كه ما

قانع به نصيب و قسمت خويش نه‌ايم
 

جهان بي‌وفا زندان ما بي

گل غم قسمت دامان ما بي

غم يعقوب و محنت‌هاي ايوب

همه گويا نصيب جان ما بي

بر لبش قفل و در دل رازها

لب خموش و دل پر از آوازها

هركه را اسرار حق آموختند

مهر كردند و دهانش دوختند

بغير ديدهٔ خونبار، هيچ دريائي

نديده ايم كه باشد هميشه طوفان وار

چو نام دوست مكرر نمي شود هرگز

هزار بار اگر نام يا علي كنم تكرار

چشم حق بين بجز از حق نتوان ديدن. باطل اندر نظر مردمِ باطل بين است. گل توحيد نرويد ز زميني كه درو. خاك شرك و حسد و كبر و ريا و كين است. مسكن دوست ز جان ميطلبيدم گفتا. مسكن دوست اگر هست دل مسكين است.

اي نيكويان كه دراين دنيا ييد

يا كسي از بعد بدنيا آئيد

اينكه خفته است دراين خاك منم

مدفن, عشق جهان است اينجا

يك جهان بهرنهان است اينجا

عاشقي بود بدنيا فن من

مدفن, عشق بود مدفن, من

هركه را روي خوش وخوي نيكوست

مرده زنده من عاشق اوست