اين يك جرعه از درياها فزون تر است . آگاهى به لغات اقوام و السنه آنان هر چند فضل است ولى آنچه كه منشأ آثار وجودى و موجب قدرت و قوت نفس ناطقه انسانى و سبب قرب او به جمال و جلال مطلق مى شود , مظهر اسماء شدن آن است كه حقائق وجوديه آنها صفات و ملكات نفس گردند و گرنه :
گر انگشت سليمانى نباشد
چه خاصيت دهد نقش نگينى
قدرت و فعل حق از او زده سر
كنده بى خويشتن در خيبر
خود چه خيبر كه چنبر گردون
پيش آن دست و پنجه بود زبون
دواي تلخ از عطار واورس
درازي شب از بيمار واورس
خلايق جملگي صدبار پرسند
توكه جان دلي يكبار واورس
همۀ ما در دريايي از اطلاعات گرفتار آمده ايم ، و فراگيري شنا كردن در اين دريا يا غرق شدن در آن چالشهايي هستند كه با آنها مواجه هستيم.
دردانهٔ درياي حقيقت درد است
درد است كه ميزان عيار مرد است
اي خاك ره يار، عزيزش مي دار
اين طفل يتيم اشك، غم پرورد است
بينش مديريت در شرايط متحول امروزي كه محيطي پويا، چندگانه و پيچيده است به مثابه فانوس دريايي است كه نقش راهنماي ناخدايان كشتيها را در دنياي پر از امواج تغيير ايفا مي كند تا بتوانند كشتي سازمان را به ساحل مقصودشان برسانند. بنابراين مديران امروز و فردا سواي دانش حتماً نيازمند بينش اند تا بتوانند سه ايستگاه تحول خواستن ، دانستن و توانستن را تا انتها طي كنند.
آدمي موجودي جامع اين هر دو عالم است. چه تن وي نمونه اي از عالم خلق است و روحش از عالم امر. خداوند تعالي فرمود: «ويسالونك عن الروح قل: الروح امردبي » روان آدمي در آغاز قبل از موجوديت ديگر موجودات در درياي حقيقت به عنايات ازلي شناور بود.و سپس به اصل خويش بازگردد و به سوي سرچشمه ي خويش شناگري كرده به درياي حقيقت باز گردد، در شرايطي كه استعداد پذيرش فيض هاي جلال و جمال را و انوار سرمدي را حاصل كرده باشد.
عاشقي در موج دريائي فتاد
عاقلي از ساحلش آواز داد
گفتش اي مسكين برون آرم تو را
يا چنين سرگشته بگذارم تو را
پاسخ اين دادش كه اي روشن روان
گر ز من پرسي نه اين خواهم نه آن
بر مراد خود نخواهم يك نفس
زانكه مقصودم مراد اوست بس
چون ز حق گردي رضاي حق طلب
حكم او را هم رضا ده روز و شب
گر رضاي خويش مي جوئي خطاست
چون تو راضي گشتي او را هم رضاست
ز هر ناكامي همي خور بي گِله
هر گدائي را كجا اين حوصله
در طريقت منزل اعلاست اين
منتهاي جاهدوا فيناست اين
قرآن منشور هدايت است، و قانون حكمت. قرآن نامه تذكرت است، و صحيفه رحمت. قرآن شاهد حقّ است و مايه حقيقت. قرآن بيان جلال الوهيّت است، و نشان جمال ربوبيّت. هر كرا قرآن انيس است، اللَّه او را جليس است. هر كرا قرآن رفيق است، قرينش توفيق است. هر كرا قرآن امام است، مقرّش دار السّلام است.
يگانه كتاب را بايد يكي از زيباترين و مهم ترين جلوه هاي فرهنگي بدانيم و آن را از گرانسنگ ترين پديده ها و ميراث بشر به حساب بياوريم. شكوه اين ارزش را بايد در تابش «اَلَّذي عَلَّمَ بِالقَلَم؛ پرودرگاري كه به قلم آموخت» جستجو كنيم. خداوند به قلم و حرمتش سوگند ياد كرده و معجزه هميشه جاويد آخرين سفير سعادت را كتاب آسماني دانسته است.