فايلستان

امام صادق(ع)  مى فرمايد:

(رجالٌ كأنَّ قلوبَهُم زُبر الحديد لايشوبها شكٌّ فى ذات اللّه أشدُّ مِن الحجرَ لو حَملوا على الجبال لأَزالوها.)
ياران مهدى(ع) مردانى هستند پولاد دل و همه وجودشان يقين به خدا مردانى سخت تر از صخره ها. اگر به كوهها روى آرند آنها را از جاى بركنند.

خداوند متعال مى فرمايد: «وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ.» (بقره: ۱۵۵)؛ قطعا همه شما را با ترس و گرسنگى و كمبود مالى و جانى و ميوه ها ابتلا مى نماييم و بشارت باد بر پايداران. بنابراين، شرط مهم انتظار، استقامت در مقابل نقصان ها و كمبودهاست.

از امام باقر عليه السلام نقل شده است: «ارزش و منزلت هر كس به اندازه معرفت اوست.»

معرفت به حضرت امام مهدى (عج) تنها دانستن نام و نسبت حضرت نيست، بلكه تبيين شناخت آن حضرت و جايگاه وجودى ايشان و اثر محورى كه براى تمام موجودات عالم، اعم از عرش و فرش، دارد مى باشد.

 انتظار حالتى است نفسانى كه آمادگى براى آنچه انتظارش را مى كشيم از آن برمى آيد و ضد آن، يأس و نااميدى است. پس هر قدر كه انتظار شديدتر باشد، آمادگى مهيا شدن قوى تر خواهد بود. هرچه محبت شديدتر و دوستى بيشتر باشد، مهيا شدن براى محبوب زيادتر مى شود و فراغش دردناك تر مى گردد، به گونه اى كه منتظر از تمام امورى كه مربوط به حفظ خودش هست، غافل مى ماند و دردهاى بزرگ و محنت هاى شديد را احساس نمى كند.

انتظار درفش بنيادگر مقاومت است در برابر هر ناحقى و هر ستمى و هر ستمگرى. و اين خود مستلزم دو استراتژى كلان دعوت و جهاد است; دعوت به حق و حقيقت و جهاد در راستاى تحقق آن دو و اثبات حقّانيت. حقيقتى كه در نگاه حق بين و در انديشه حقيقت خواه، ثابت، مطلق و جاودانه است و ريشه در حقيقت پاك مبدأ آفرينش دارد و به هيچوجه نمى توان آن را متعدد، نسبى و مقطعى دانست و براى رسيدن به آن، بايد به دنبال حقّانيت بود، نه تابع شكّاكيت.

تقديم اعتدالين ، جابجايي بسيار كند برخوردگاههاي دايرة البروج و استواي آسماني . زمين هر روز يك دور حول محوري كه از قطبهاي شمال و جنوب مي گذرد، مي چرخد. اين محور بر صفحة گردش زمين به دور خورشيد عمود نيست ، بلكه با خط عمود بر اين صفحه ، زاوية ثابتي ( À ) تقريباً برابر با ْ2312 (زاوية تمايل محور زمين ؛ در نجوم دورة اسلامي : ميل اعظم / ميل كلي ) مي سازد. از ديد ناظر زميني ، صفحة استواي زمين با صفحة گردش ظاهري خورشيد به دور زمين (صفحة دايرة البروج ) همان زاوية À را مي سازد. اين امر را با استفاده از مفهوم كرة آسمان به آساني مي توان مجسّم كرد. كرة آسمان بنا به تعريف ، كره اي است با شعاع بسيار بزرگ ، چنانكه شعاع زمين نسبت به آن ناچيز است و زمين را مي توان همچون نقطه اي در مركز آن در نظر گرفت . اكنون مي توانيم به كمك پاره خطهاي راستي كه از (مركز) ستاره و (مركز) زمين مي گذرد، همة ستاره ها را بر كرة آسمان تصور كنيم . چون حركت ويژة ستاره ها (كمان مرئي جابجايي ستاره ها بر اثر حركت واقعي آنها در فضا) بسيار ناچيز است ، ستاره ها را مي توان بر كرة آسمان ، «ثابت » در نظر گرفت . قطبهاي شمال و جنوب زمين را هم روي اين كره تصوير مي كنيم و تصويرهاي آنها را قطبهاي شمال و جنوب آسماني مي ناميم . از ديد ناظر زميني ، كرة آسمان ظاهراً روزي يك بار حول محور گذرنده از قطب شمال و قطب جنوب آسماني مي گردد. صفحة استواي زمين و صفحة گردش ظاهري سالانة خورشيد به دور زمين ، كرة آسمان را در دو دايرة عظيمه قطع مي كنند كه بترتيب استواي آسماني و دايرة البروج خوانده مي شوند. استواي آسماني ، كرة آسمان را به نيمكرة شمالي شامل قطب شمال آسماني و نيمكرة جنوبي شامل قطب جنوب آسماني تقسيم مي كند.
از ديد ناظر زميني ، خورشيد ظاهراً روي دايرة البروج در زمينة ستارگانِ ثابت حركت مي كند و سالي يك دور مي زند. خورشيد ضمن اين دور زدن در دو هنگام به برخوردگاه دايرة البروج و استواي آسماني مي رسد. چون طول روز و طول شب در اين دو هنگام برابرند، دو نقطة برخورد دايرة البروج و استواي آسماني اعتدالين خوانده مي شوند. اعتدال بهاري (ربيعي ) تعيين كنندة آغاز بهار و شروع سال نو ايراني است ؛ اين هنگامي است كه (مركز) خورشيد از نيمكرة جنوبي كرة آسمان خارج ، و وارد نيمكرة شمالي مي شود. اعتدال پاييزي (خريفي ) هنگامي است كه (مركز) خورشيد نيمكرة شمالي را ترك مي كند و وارد نيمكرة جنوبي مي شود.
از سوي ديگر چون زمين به دور خود مي گردد، شكل آن كرة كامل نيست بلكه در نواحي استوا برآمده تر است . به علت كشش گرانشي خورشيد و ماه بر اين نواحيِ زمين كه استوا را به سوي بيرون مي كشند، راستاي فضايي محور زمين نسبت به ستارگانِ ثابت ، چرخش كُندي با زمان تناوب تقريبي 770 ، 25 سال دارد . ضمن اين چرخش ، زاوية بين استوا و دايرة البروج تقريباً ثابت مي ماند . اين چرخش دو اثر دارد: 1) قطب شمال آسماني ظاهراً در زمينة ستارگان ثابت روي دايره اي حركت مي كند. اكنون اين قطب نزديك ستارة قطبي است ، ولي دو هزار سال پيش چنين نبوده و در سال 4000 ميلادي هم ديگر چنين نخواهد بود. 2) دو برخوردگاه استواي آسماني و دايرة البروج ، يعني اعتدال بهاري و اعتدال پاييزي ، نيز ظاهراً در زمينة ستارگانِ ثابت از مشرق به مغرب (در خلاف جهت توالي بروج ) حركت مي كنند. اين پديده تقديم اعتدالين خوانده مي شود. چون دورة تناوب اين حركت 770 ، 25 سال است ، هر برخوردگاه روي دايرة البروج با سرعت تقريبي يك درجه در 71 سال و هفت ماه حركت مي كند. اكنون اعتدال بهاري از صورت فلكي حوت به سوي صورت فلكي دلو حركت مي كند. براثر تقديم اعتدالين ، طول آسماني ستارگان ثابت به اندازة يك درجه در هر 71 سال و هفت ماه زياد مي شود . طول دايرة البروجي هر ستاره طبق تعريف ، كماني است از نقطة اعتدال بهاري تا تصوير قائم ستاره بر دايرة البروج ، كه در جهت حركت ظاهري خورشيد اندازه گيري مي شود.

 

طبق ديدگاه ارسطو، تقدّم بر چهار قسم است: ۱. تقدّم زمانى؛ ۲. تقدّم جزء بر كل، مانند تقدّم يك بر دو؛ ۳. تقدّم رتبى؛ ۴. تقدّم افضل

فارابى و به تبع او ابن‌سينا مسئله تقدّم را بر پنج قسم تقسيم مى‌نمايند: ۱. تقدّم زمانى؛ ۲. تقدّم جزء بر كل، مانند تقدّم يك بر دو؛ ۳. تقدّم رتبى؛ ۴. تقدّم افضل و اشرف؛ ۵. تقدّم وجودى،

هو رخش با اوّل مضموم و واو مجهول و راء مفتوح بخاء زده بمعناى آفتاب‌است و اين لغت در اصل هور رخش بوده چه هور به معناى آفتاب و رخش بمعناى‌تابنده‌گى مانند رخشان و يك راء را محذوف كرده‌اند انتهى.

شمس كه در لغت فرس به آن « هو رخش» گويند طلسم و ربّ النّوع‌اعظم انوار عرضيّه يعنى سهرير كه همان « شهريور » است مى‌باشد و نزد ارباب فنّ‌اين نور اعظم انوار طبقه عرضيّه است قهرا مصاحب آن و ربّ النّوعش نيز اعظم‌ارباب انواع مى‌باشد.

شمس در اقليم افلاك فرمانفرما و سلطان تمام كواكب و انجم منيره ومستنيره است و مجرّد اينكه بعضى از كواكب چه بسا چند برابر شمس هستند يابعقول طوليّه از آن نزديكترند سبب اشرفيّت آنها نمى‌شود زيرا ملاك شرافت وفضيلت در كواكب شدّت نور و كثرت شعاع است و بسيارى از كواكب هستند كه‌در حجم و ضخامت قابل قياس با شمس نيستند ولى اثر وجودى شمس كه به روزنهار و تدبير بياض و روشنائى عالم است در آنها نيست فلذا در وصف شمس‌گفته‌اند همچون قلب انسانى است زيرا همانطورى كه حيات بدن و بقاء آن به‌سلطان بدن يعنى قلب است عينا زندگانى عالم اجسام مرهون وجود شمس‌مى‌باشد.

و امّا ثالثا: طبق تقريرى كه از مرام مشّائين گذشت جسم فلك دوّم كه‌فلك ثوابت و فلك البروجش گويند مستند است به عقل ثانى پس بايد در عقل ثانى‌كه علّت است از جهات كثيره و وجود عديده مقدارى باشد كه وافى به صدورجهات متكثّره در معلول يعنى فلك هشتم باشد و حال آنكه چنين نيست زيرا جهات‌صادره و انجم موجوده در اين فلك در كثرت بحدى هستند كه لا يحصيها الّا اللّه‌تعالى و لا يحيط عليها الّا خالقها و بارئها در حالى كه جهات در عقل دوّم را دوازده‌تا هيجده گفته‌اند.پس در نتيجه بايد كثرت اين عالم هستند به عقول عرضيّه و قواهر متكافئه‌باشد تا لوازم باطله ثلاث پيش نيايد.

هرودت مى گويد كه خشايارشا با ديدن لشكر عظيم انبوهش به سختى گريست، چه انديشيد كه تا صد سال ديگر هيچكدام آنها زنده نخواهند ماند. ما نيز با ديدن فهرست نسبتاً حجيم نشريات و اينكه تمام اين كتابها تا ده سال هم زنده نخواهند بود چگونه نگرييم؟