فايلستان

دل داغ تو را به جان گرفته

جان درد تو جاودان گرفته

حال دل ناتوان چه پرسي؟

حيرت زده را زبان گرفته

بر من شده تنگ كوه و صحرا

سوداي توام عنان گرفته

بر شيشه دل صبا بود سنگ

دل بي توام از جهان گرفته

فرياد كه دور چرخ ما را

چون دايره در ميان گرفته

يك غنچه صبا نمي گشايد

گويا دل باغبان گرفته

آتش از داغ لاله رويي

اي مجلسيان به جان گرفته

بر تن چه زني گلاب و كافور

اين شعله در استخوان گرفت

هرآنكه طالب آنحضرت است مطلوب است

محب دوست بتحقيق عين محبوب است

تراست يوسف كنعتان درون جان پنهان

ولي چه سود كه چشمت بچشم يعقوب است

دواي درد درون را از درون بطلب

اگر چه درد تو افزون ز درد ايّوب است

مگو كه هيچ نداريم ما بدو نسبت

كه نيست هيچكسي كاو بدو نه منسوب است

نمونه ايست ز ديوان دفتر حسنش

هرآنچه در ورق كاينات مكتوب است

بحسن چهره او درنگر كه بس نكوست

بخط دوست نظر كن كه خط او خوب است

ز حسن اوست كه در كاينات پيوسته

خراش و ولوله و شور و جوش آشوب است
 

اي بستهٔ آب و گل، چه خواهي كردن؟

ز اخوان صفا خجل چه خواهي كردن؟

دندان به جگر، گر نفشارد دردي

بي درد! به كار دل چه خواهي كردن؟
 

آن ترك پري چهره كه دوش از بر ما رفت

آيا چه خطا ديد كه از راه خطا رفت

تا رفت مرا از نظر آن چشم جهان بين

كس واقف ما نيست كه از ديده چه‌ها رفت

بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش

آن دود كه از سوز جگر بر سر ما رفت

دور از رخ تو دم به دم از گوشه چشمم

سيلاب سرشك آمد و طوفان بلا رفت

از پاي فتاديم چو آمد غم هجران

در درد بمرديم چو از دست دوا رفت

دل گفت وصالش به دعا باز توان يافت

عمريست كه عمرم همه در كار دعا رفت

احرام چه بنديم چو آن قبله نه اين جاست

در سعي چه كوشيم چو از مروه صفا رفت

دي گفت طبيب از سر حسرت چو مرا ديد

هيهات كه رنج تو ز قانون شفا رفت
 

به فكر سر دهانت چو غنچه‌ام دل تنگ

گشاد كار بجويم از آن لب گل رنگ

ز قيل و قال مدارس چو پرده اي نگشود

شنو حكايت سوز درون ز رشته چنگ

صفاي كعبه مقصود چون توانم يافت

به راه درد به بار گران و مركب لنگ
 

از رهگذر دوست، صبايي نرسيد

چشمم به وصال خاك پايي نرسيد

دردا كه ز درد ما كس آگاه نشد

فرياد كه فرياد به جايي نرسيد
 

درد ما را نيست درمان الغياث

هجر ما را نيست پايان الغياث

دين و دل بردند و قصد جان كنند

الغياث از جور خوبان الغياث

در بهاي بوسه‌اي جاني طلب

مي‌كنند اين دلستانان الغياث

خون ما خوردند اين كافردلان

اي مسلمانان چه درمان الغياث

چو بحر نامتناهيست دايما موّاج

حجاب وحدت درياست كثرت امواج

جهان و هرچه در او هست جنبش درياست

ز قعر بحر بساحل همي كند اخراج

دلم كه ساحل بينهايت اوست

بود مدام بامواج بحر او محتاج

علاج درد دلم غير موج دريا نيست

چو طرفه درد كه موحش بود در او علاج

بهر خسي برسد زين محيط در و گهر

يكي بخس رسد از وي يكي بگوهر باج

از اين محيط كه عالم بجنّت اوست سراب

مراست عذب و فرات و تراست ملح اجاج

بلون و طعم اگر مختلف همي گردد

ز اختلاف محل است و انحراف مزاج

اي درد، ز مرگ فكر درمان نكني

آزار دل شكسته حالان نكني

در جان، غم يار دارم آسان ندهم

اي محنت هجر، مردن آسان نكني
 

اي ناله، خلاف دردكيشان نكني

غمّازي راز سينه ريشان نكني

آهسته گذر كن اي صبا از زلفش

آنجا دل جمعي ست، پريشان نكني