فايلستان

هر كه حق داد نور معرفتش

كاين باين بود صفتش

جان به حق تن به غير حق كاين

تن ز حق جان ز غير حق باين

ظاهر او به خلق پيوسته

باطن او ز خلق بگسسته

از درون آشنا و همخانه

وز برون در لباس بيگانه

راه اهل ملامتست اين راه

وز غرامت سلامتست اين راه

خيز جامي و خاك اين ره باش

هر چه داري به خاك اين ره پاش

در كعبه يقين نرسيده است هيچ كس

هر كس نشان آتشي از دور داده اند

با خون دل بساز كه در خاكدان دهر

خط مسلمي به لب گور داده اند

عُج إلَى القَلبَ ...: به سوى دل باز گرد، و اى رونده در شب‌، كه در آن درختان و چشمه روان است.آدمى تا در جهان است تيرهاى حادثه‌ها به سوى او پران است و دام‌ها در راه وى نهان. رهاننده از آن تيرها، خداى انسان و جان است وسيلت او اشك روان است.

تنزيل الكتاب من عند اللّه بحسب المراتب السبع التي للعوالم او للانسان الكامل.

هر قدر آدمي تعيّنات تو در تو را بيشتر طي كند و به عوالم بالاتر دست يابد به احوال و مقاماتي مي رسد كه صلاحيت درك ساحت هاي باطني تر قرآن را دارا مي شود. از اين رو، فهم كتاب نفس آدمي هم راهي است براي فهم متن دين و مراتب هستي.

جسم حقيقي همچنانكه در هبوط از عالم غيب به دنيا، ناگزير به شائبۀ جسم اول و جسد اول آميخته شده است، باز در سفر اخروي خويش از آن دو عاري مي‌گردد و شايستگي حيات ابدي مي‌يابد.

﴿و السابقون السابقون اولئك المقرّبون﴾و سابقون كاملان واصلى هستند كه به مقام بقاء بالله رسيده اند و حق را در هر چيزى مشاهده مى كنند و موجودات را همان طور كه هست مى بينند و مى دانند زيرا ﴿على الاعراف رجال يعرفون كلاًّ  بسيماهم﴾

هرچه امروز حاصل ما نيست

طلب آن مكن كه فردا نيست

گر در اينجا نديده اي او را

رؤيت او تو را در اينجا نيست

حق به حق بين كه ما چنين ديديم

ديده اي كان نديد بينا نيست

وانكه حق را به خويشتن بيند

ديده اش بر كمال گويا نيست

هر كه گويد كه حق به خود بيند

اين سعادت ورا مهيا نيست

گر چه آبند قطره و دريا

قطره در وصف همچو دريا نيست

دردانهٔ درياي حقيقت درد است

درد است كه ميزان عيار مرد است

اي خاك ره يار، عزيزش مي دار

اين طفل يتيم اشك، غم پرورد است

بيا و بر سر ما سايه‌اى فكن چو هماى

ايا وجود تو بر خلق، سايه‌اى ز خداى‌

به اوج چرخ رسان قبه فلك فرساى‌

چو آفتاب بِنِه در ركاب رفعت پاى‌

غبار ظلم ز آينه جهان بزداى‌

و آفتاب رخ از مطلع صفا بنماى‌

زمان توست ايا صاحب الزمان به درآى

خداى را چه تويى دست‌گير خلق خداى‌

هر كه را فيض ازل از بخت برخوردار كرد

جاي در ظل لواي حيدر كرار كرد

مظهر الطاف يزدان قبله امكان علي

آنكه حق او را معين احمد مختار كرد

آن كه اندر نصرت اسلام روز كارزار

روز را چو نشيب به چشم لشگر كفار كرد

آن كه شد گردان گردانكش به تيغ وي ذليل

آنكه عباد وثن را تا قيامت خوار كرد

مقتداي خاكيان شاهي كه خاك پاي او

دست قدرت سرمه چشم اولوالابصار كرد

برد عمرو عبدود را تيغ وي بر خاك مرگ

چشم مرحب راز خواب سركشي بيدار كرد

هست احياكردن اموات كار كردگار