شبح با جسم اثيرى اشتباه نشود، شبح در واقع غلاف جسم اثيرى است كه از مواد فيزيكى و اثيرى تركيب يافته و در بدن انسان جسم فيزيكى را به جسم اثيرى مربوط مى‌سازد، هنگام مرگ، شبح با جسم اثيرى از بدن بيرون آمده و پس از اتمام كار مرگ و در حال انتقال آدمى از جهان فيزيكى به جهان اثيرى به تدريج محو و نابود مى‌شود.
اگر زمان حال براى ما جاويدان و ابدى مى‌گرديد، در ابديتى ساكن، و بى حركت بود. اگر تداوم و پى در پى بودن سال و فصل ماه و هفته و روز و شب و تقويم نمى‌بود، در اين شرايط ابديت ساكن و بى حركت حكومت ميكرد.
چون در خود از اوصاف تويابم اثرى
حاشا كه بود نكوتر از من دگرى
آن دم كه فتد به حال خويش نظرى
در هر دو جهان نباشد از من بترى
ثم أنزل عليه الكتاب، نوراً لاتطفأ مصابيحه، و سراجاً لايخبوا توقّده، و بحراً لايدرك غوره، و منهاجاً لايضلّ نهجه، و شعاعاً لايظلم ضؤوه، و فرقاناً لايخمد برهانه، و تبياناً لاتهدم أركانه.»
آن گاه كتاب را بر شما فروفرستاد؛ نوري كه خاموشي ندارد، چراغي كه درخشندگي آن زوال نپذيرد، دريايي كه ژرفاي آن درك نشود، راهي كه رونده آن گمراه نگردد، شعله اي كه نور آن تاريك نشود، جدا كننده حق و باطل است كه درخشش برهانش خاموش نگردد، و بنايي است كه ستون هاي آن ويران نشود.
«… القرآن يجري كما تجري الشمس و القمر….»
قرآن همچون جريان خورشيد و ماه جاري است.
«هو حبل الله المتين، و عروته الوثقي، و طريقته المثلي، المؤدّي الي الجنّة و المنجي من النّار ،لايخلق من الأزمنة، و لا يغثّ علي الألسنة، لأنّه لم يجعل لزمان دون زمان، بل جعل دليل البرهان و حجّة علي كل انسان، لايأتيه الباطل من بين يديه و لا من خلفه تنزيل من حكيم حميد.»
قرآن ريسمان محكم خداست و حلقه با استقامت وي، راهي حق گونه اش، برنده به بهشت، نجات دهنده از جهنم است، نسبت به زمان ها كهنه نمي شود، بر زبان ها فاسد نمي شود، زيرا قرآن براي زماني مخصوص قرار داده نشده، بلكه قرآن راهنما و برهان بر هر انساني است، باطل از هيچ سو بر آن وارد نمي شود، از سوي خداي حكيم و حميد نازل شده است.
روح وحي از عقل پنهان‌تر بود زانكه او غيب است و او زان سر بود
روح وحيي را مناسب‌ها است نيزدر نيابد عقل، كان آمد عزيز
عقل احمد از كسي پنهان نشدروح وحيش مدرِك هر جان نشد
ادراك نبى از وحى الهى و ادراك اوليا از الهامات ايزدى به نحو «عقل شهودى» كه بلاواسطه تحقق مى يابد، با حصول علم (لدنى) در قلب و القاى معانى از عالم اعلا ممكن است و با توجه به حال قلب و كيفيت القاى روح القدس، داراى درجات و مراتب مختلف است.زمانى كه علوم و معارف غيربديهى به قلب القا مى شود، اگر به صورت ناخودآگاه و بدون دليل و اكتساب باشد، الهام ناميده مى شود و اگر به طريق استدلال و تعليم كسب شود اعتبار و استبصار گفته مى شود. اين علم مكتسب از آن علماست؛ اما مورد نخست (الهام) دو گونه واقع مى شود: يا خرد نمى داند كه چگونه حاصل شده است و از چه ناحيه است و يا مى داند و مطلع بر سببى است و ملقى معارف بر قلب، ملكى است كه علم از او مستفاد مى شود. اولى الهام است و نفث فى الروع و اختصاص به اوليا و اصفيا دارد و دومى وحى است و مختص انبيا مى باشد.
قوه فكر چون مشغول شود به امور روحانى و روى به معارف حقيقى آرد. او شجره مباركه است؛ زيرا همچنان كه درخت را شاخه است، فكر را نيز شاخه هاست كه به واسطه آن به نور يقين رسند؛ چنان كه در قرآن آمد: «الَّذِي جَعَلَ لَكُم مِنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ نَارا» (يس: ۸۰). الشجره، فكرت است و سبزى او آن است كه مطلع شود بر طريق نظر و باز گشتن به عالم قدس.