فايلستان

در حيرتم كه چه نويسم؟روي سخنم با كيست،با خفته است يا با بيدار؟اگر با خفته است،خفته خفته را كي كند بيدارو اگر با بيدار است بيدار كه در كار خود بيدار است.وانگهي نويسنده چه نويسد كه خود نامه سياه و از دست خويش در فرياد است.

پيري و جواني چون شب و روز بر آمد ما شب شد و روز آمد و بيدار نگشتيم

خداي متعال نوح پيامبر(عليه السلام)را در قرآن ستوده است كه:«إنّه كان عبداً شَكوراً».جناب ابن بابويه(رحمه الله عليه)در«من لا يحضر»از كشّاف حقايق امام به ناطق جعفر بن محمد الصادق(عليهما السلام)روايت كرده اين دعا را مي خواند،از اين رو عبد شكور ناميده شده است: «اللهمَّ إنّي أُشهِدُكَ أنَّه ما أَصبَحَ و أَمسي بي مِن نِعمَهٍ و عافيهٍ في دينٍ أو دنيا فَمِنكَ وحدَكَ لا شَريكَ لكَ،لكَ الحمئُ و لكَ الشُّكرُ بها عَلَيَّ حتّي تَرضي و بعد الرّضا».

سعي كن كه اوّل دل بگويد و آنگاه زبان.اي من فداي آنكه دلش با زبان يكي است.

عجيب است كسى بگويد رنگهاى شگفت آورى كه حتّى در يك پر از پرهاى طاووس هست تنها براثر اختلاف سرشتها و تركيبات آن پر پديد آمده است و بى آن كه در اين مورد قانونى استوار و سنجيده و رب ّالنّوعى نگاهدارنده وجود داشته باشد; بلكه تمامى انواع اجسام و هيأتهاى آنها منسوب به همان رب ّالنّوع است; و اين هيأتهاى تركيب يافته شگفت انگيز سايه هاى اشراقاتى نورى و نسبتهاى معنوى اند كه در آن پرورش دهنده هاى نورى وجود دارد; چنانكه هيئت بسيطه متعلّق به يك نوع مانند بوى مشك سايه يك هيئت نوريّه در ربّ طلسم نوع آن است.

از قضا مجنون ز تب شد ناتوان

قصد فرمودي طبيب مهربان

آمد آن فصاد و پهلويش نشست

نشتري بگرفت و بازويش به بست

گفت مجنون با دو چشم خونفشان

بر كدامين رگ زني تيغ اي فلان

گفت اين رگ ، گفت از ليلي پر است

اين رگم پر گوهر است و پر در است

تيغ بر ليلي كجا باشد روا

جان مجنون باد ليلي را فدا

گفت فصاد آن رگ ديگر زنم

جانت از رنج و عنا فارغ كنم

گفت آن هم جاي ليلاي من است

منزل آن سرو بالاي من است

مي گشايم گفت ز آن دست دگر

گفت ليلي را در آن باشد مقر

درهمي آن گه بهآن فصاد داد

گفت اينك مزدت اي استاد راد

دارد اندر هر رگم ليلي مقام

هر بن مويم بود او را كنام

منچه گويم رگ چه و پي چيست آن

سرچه و جان چيست مجنون كيست آن

من خود اي فصاد مجنون نيستم

هرچه هستم من نيم ليليستم

از تن من رگ چو بگشائي ز تيغ

تيغ تو بر ليلي آيد بي دريغ

گو تن من خسته و رنجور باد

چشم بد از روي ليلي دور باد

گو بسوز از تاب و تن اي جان من

تب مبادا بر تن جانان من

گر من و صد هم چو من گردد هلاك

چون كه ليلي را بقا باشد چه باك

من اگر مردم از اين ضيق النفس

گو سر ليلي سلامت باش و بس

ساختم من جان خود قربان او

جان صد مجنون فداي جان او

حقّ، عبارت است از شناخت مطابق با واقعيت خارجى و يقين، عبارت از شناختى است كه در آن شبهه و ترديد نباشد. بنا بر اين، اضافه حق به يقين، نوعى اضافه بيانيه است كه براى تأكيد آورده شده است. مرحوم علاّمه مجلسى ـ رضوان اللّه عليه ـ مى گويد: يقين، داراى سه مرتبه است: علم اليقين، عين اليقين و حق اليقين. «نه چنين است، اگر علم اليقين داشتيد به يقين دوزخ را مى ديديد. سپس آن را قطعاً به عين اليقين مى ديديد»، «اين است همان حق اليقين». تفاوت ميان اين سه مرتبه از يقين با يك مثال روشن مى شود. براى مثال علم اليقين داشتن به آتش، عبارت است از مشاهده ديدنى ها به واسطه نور آن و عين اليقين داشتن به آن، عبارت است از مشاهده جِرم آتش و حقّ اليقين داشتن به آن، عبارت است از سوختن در آتش و محو شدن هويت شى ء در آن و تبديل شدن به آتش صِرف. بالاتر و افزونتر از اين مرتبه ديگر مرتبه اى وجود ندارد، اگر پرده كنار زده شود بر يقين من افزوده نمى گردد.

براي هر چيز حقيقتي است و حقيقت انسان عقل است و حقيقت عقل صبر و پايداري و استقامت است .

آيه شريفه نور: «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكاةٍ فيها مِصْباحٌ الْمِصْباحُ في‏ زُجاجَةٍ الزُّجاجَةُ كَأَنَّها كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لا شَرْقِيَّةٍ وَ لا غَرْبِيَّةٍ يَكادُ زَيْتُها يُضي‏ءُ وَ لَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نارٌ نُورٌ عَلى‏ نُورٍ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشاءُ وَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثالَ لِلنَّاسِ وَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ عَليمٌ"؛ خداوند نور آسمان ها و زمين است؛ مثل نور خداوند همانند چراغ دانى است كه در آن چراغى (پر فروغ) باشد، آن چراغ در حبابى قرار گيرد، حبابى شفاف و درخشنده همچون يك ستاره فروزان، اين چراغ با روغنى افروخته مى‏شود كه از درخت پربركت زيتونى گرفته شده كه نه شرقى است و نه غربى (روغنش آن چنان صاف و خالص است كه) نزديك است بدون تماس با آتش شعله ‏ور شود، نورى است بر فراز نورى و خدا هر كس را بخواهد به نور خود هدايت مى‏كند، و خداوند به هر چيزى داناست.

اين سراي هستي يك كتابخانه بزرگ است و اين همه هستيها هر يك كتابي از اين كتابخانه است اين كتابها را فهميده ورق بزنيد، ببينيد آيا يك خطّ خطا حتّي يك كلمه ناروا در آنها پيدا مي شود؟ آيا در كارهاي گوناگون اين همه هستيها ، يك كار بيجا ديده مي شود؟هر چيزي در راه و روش خود هميشه در هر جا و در هر گاه ، برنامه‌اي از آغاز تا انجام كار خود دارد، و همواره با قاعده‌اي درست و استوار به سوي يك هدف مي رود كه از آن هدف بدر نمي رود، اتفاقي نيست و راه و روش او بيهوده نمي باشد.  و از راه جنبش به هدف خود مي رسد و دين و آئيني  دارد. آيا ميتوانيم بگوئيم رستنيها و جانوران از انسان و جز آن، همه در جنبش‌اند و از جنبش مي بالند و دگرگون مي شوند؟ آيا مي توانيم يگوئيم هرچه كه از راه جنبش به هدف خود مي رسد چون اتفاقي نيست دين و آئيني دارد؟ يك دانه تخم نارنج چون در زمين پنهان شود، كم‌كم از دو سوي مي تند، هم در زمين ريشه مي دواند و هم از زمين سر در مي آورد و در فضا مي بالد. اكنون مي پرسيم كه اگر آن زمين خشك باشد، باز آن دانه تخم نارنج ريشه و جوانه مي زند؟ مي بينيم كه چنين نيست، پس آب در روئيدن آن دانه سهمي  بسزا دارد.و اگر آن دانه را در آب تنها بگذاريم آيا سبز مي شود؟ باز مي بينيم كه چنين نيست بلكه تباه مي شود. پس خاك هم در روئيدن آن دانه با آب انباز است.

ظهور معجزات و كرامات و مطلق خوارق عادات از انسان مثل پديد آمدن ديگر چيزها , بدون واسطه علل و اسباب نيست . و اين علل و اسباب نفس انسانى به اذن الله است . و اين اذن الله اذن قولى دارج و متعارف در محاورات شفاهى نيست . بلكه اذن الله به معنى واقعى تكوينى آن است بدان نحو كه اقتضاى وجود صمدى است و موحد به توحيد قرآنى بدان آگاه است . چه اين كه نفس ناطقه انسانى در مسير تكامل و اشتداد وجودى به جايى مى رسد كه همان طور بدن و قواى وى در اطاعت او مى باشند , موجودات عالم همه به منزلت اعضاء و جوارح او مى گردند , و ماده كاينات مطيع او مى شود كه تواند در آنها تصرف كند , از اين روى معجزات قولى و فعلى و همچنين مطلق كرامات و خارق عادات مثل علاج اكمه و ابرص و استحالت عناصر مانند برد و سلام شدن نار براى ابراهيم خليل الرحمن و نزول باران از صلات استسقاء و جز آن , و بروز خصب و رخا و تسبيح حصا و تعبان شدن عصا و شق القمر و شق الشجر و شق الارض و شق البحر و احياى اموات و شفاى مريض و اشباه و نظاير اين گونه امور همه از تصرف جوهر نفس كامل انسانى به اذن الله است , نه چنانكه آراء فائله قايلند كه مساوق با گزاف مى گويند , زيرا كه آنان بى واسطه اسباب همه چيز را به خداوند نسبت مى دهند , و وسايط و اسباب و آلات را عزل مى كنند .

گر انگشت سليمانى نباشد

چه خاصيت دهد نقش نگينى