فايلستان

زادي كه ره دراز مي بايد رفت

با روزه و با نماز مي بايد رفت

تركيب تو چون ز خاك پرداخته اند

اي خال به خاك باز مي بايد رفت

ذات حضرت احديت آگاه و عالم به تمام موجودات كليه و جزئيه و بسيط و مركب و فلكي و عنصري و زماني و دهري ، و سرمدي و مجرد و مادي و برزخي است ، و از احاطه علم او ذره اي از ذرات «غيب و شهود» و آفرينش خارج نيست .

در گوش دلم گفت فلك پنهاني

حكمي كه قضا بود ز من مي داني

در گردش خويش اگر مرا دست بُدي

خود را برهاندمي ز سرگرداني

گاه گويم كه در قبضه ديوم از بس كه پوشش كه مي بود، گاه نوري تابد كه بشريّت در جنب آن ناپديد شود، نوري و چه نوري كه از مهر ازل نشانست و بر سجل زندگاني عنوانست، هم راحت جان و هم عيش جان و هم درد جانست.

باش تا حسن نگارم خيمه بر صحرا زند

شورها بينى كه اندر جنة المأوى زند

همه صحراى روحانى پر از مردان حق بين‌

ز صوت و ذوق داودى همه جانها حرم بين‌

اي كاش بود ما نبودي

يا بنمودي هر آنچه بودي

نگشود ز كعبه در كسي را

از ما در دير را سجودي

دردا كه در اين سوز و گدازم كس نيست

همراه درين راه درازم كس نيست

در قعر دلم جواهر راز بسيست

اما چه كنم محرم رازم كس نيست

كجا آنك بر كوه بودش كنام

آرميده ز آرام و ز كام و نام

چو گيتي تهي ماند از راستان

تو ايدر ببودن مزن داستان

ز خاكيم و بايد شدن زير خاك

همه جاي ترسست و تيمار و باك

تو رفتي و گيتي بماند دراز

كسي آشكارا ندارد ز راز

چه باشيد در برج و در قصر و كاخ   

چه باشيد در كومه و سنگلاخ
به هر جا كه باشيد و هر سازو برگ   

بگيرد گريبانتان سخت مرگ

از قعر گل سياه تا اوج زحل

كردم همه مشكلات گيتي را حل

بيرون جستم ز قيد هر مكر و حيل

هر بند گشاده شد مگر بند اجل