فايلستان

اين كه روزي بي تردد مي رسد افسانه است

پنجه كوشش كليد رزق را دندانه است

با هزاران عقده مشكل درين بستان چو سرو

دست را بر هم نهادن سخت بي دردانه است

هيچ كس در پايه خود نيست كمتر از كسي

گنج دارد زير پر تا جغد در ويرانه است

غفلت ارباب دولت را سبب در كار نيست

در بهاران خوابها مستغني از افسانه است

گفتگو با جاهلان بي ادب از عقل نيست

هر كه مي گردد طرف با كودكان، ديوانه است

زود گردون كامجويان را ز سر وا مي كند

چون فضول افتاد مهمان، بار صاحبخانه است

روي شرم آلود از خود آب برمي آورد

باده گلرنگ اينجا شبنم بيگانه است

ديده حق بين نگردد روزي هر خودپرست

ورنه خرمن هاي عالم جمله از يك دانه است

حاصلش از رزق غير از گردش بيهوده نيست

آسيا هر چند مستغرق در آب و دانه است

مطلب از سير گلستان تنگدل گرديدن است

ورنه باغ دلگشاي ما درون خانه است

در گلستاني كه ميراب است چشم بلبلان

باغبان بيكارتر از سبزه بيگانه است

كار ما از پنجه تدبير مي گردد گره

گر چه اميد گشايش زلف را از شانه است

افغان كه نيست سوخته اي در بساط خاك

كز قيد سنگ خاره برآرد شراب ما

جز ديده سفيد درين تيره خاكدان

صبحي دگر نداشت شب انتظار ما

شد توتيا و آب ز چشمي روان نكرد

در سنگلاخ دهر دل شيشه بار ما

ز آزادگي چو سرو درين بوستانسرا

ايمن ز برگريز بود نوبهار ما

ما را ز بخت سبز چه حاصل، كه از بهار

داغ است قسمت جگر لاله زار ما

مهد صدف سفينه طوفان رسيده اي است

از آبداري گهر شاهوار ما

از وحشت است طاقت ما بي قرارتر

با ابر همركاب بود كوهسار ما

رنگي ز گوهر تو نداريم، گر چه هست

دلچسب تر ز گرد يتيمي غبار ما

كثرت حجاب ديده حق بين ما شده است

در گرد لشكرست نهان شهسوار ما

با طلب مطلوب را همخانه مي يابيم ما

نور شمع از جبهه پروانه مي يابيم ما

در غريبي، آشنا از آشنا هرگز نيافت

لذتي كز معني بيگانه مي يابيم ما

مي توان از نقطه اي دريافت صد طومار حرف

تار و پود دام را از دانه مي يابيم ما

موشكافان را نمي گردد صف مژگان حجاب

پيچ و تاب زلف را از شانه مي يابيم ما

مرغ زيرك درنمي يابد ز دام زير خاك

اين خطر كز سبحه صد دانه مي يابيم ما

از بلند و پست عالم آنچه مي آيد به چشم

چون صف مژگان به يك دندانه مي يابيم ما

از گشاد سينه مي بخشد خبر روي گشاد

وسعت ميخانه از پيمانه مي يابيم ما

چشم حق بين را نگردد كثرت از وحدت حجاب

نه صدف را گوهر يكدانه مي يابيم ما

دام در صيد دل ما بي گناه افتاده است

اين گره در كار خود از دانه مي يابيم ما

روي گردآلود خاك از سيلي طوفان نيافت

اين صفا كز گريه مستانه مي يابيم ما

خواهد از نقش به نقاش رسانيد مرا

اتحادي كه در آئينه حق بين من است

بحر از پنجه مرجان نپذيرد آرام

ناصح از ساده دلي در پي تسكين من است

اي با رخت انوار مه و خور همه هيچ

با لعل تو سلسبيل و كوثر همه هيچ

بودم همه بين، چو تيز بين شد چشمم

ديدم كه همه تويي و ديگر همه هيچ

«إن أحسنتم أحسنتم لأنفسكم و إن أسأتم فلها» اگر نيكي كنيد، به خود نيكي كرده‌ايد، و اگر بدي كنيد، به خود (سوره‌ي اسرا، آيه‌ي ۷).

نباشد سركشي در طبع پيران خرد تمكين

به صد من زور بردارد زجا، طفلي كماني را

ز پاس هيچ دل غافل مشو در عالم وحدت

كه دارد در بغل هر غنچه اينجا گلستاني را

ندارد شكوه بر اوضاع مردم،ديده حق بين

به يوسف مي توان بخشيد جرم كارواني را

تو كز نازكدلي از نكهت گل روي مي تابي

چه لازم بر سر حرف آوري آتش زباني را؟

دل آيينه از تسخير طوطي آب مي گردد

نه آسان است صيد خويش كردن نكته داني را

اي ستمگر بجگر زخم فراوان دارم

پي جراحت ز غم مرگ جوانان دارم

خون بدل از اثر ناله طفلان دارم

بين كه اشكم چكد از ديده كشم آه و نوا

براي طوف حج چون شد روان آن آيه رحمت

ز نيرنگ فلك غافل چه آن سلطان خوبان شد

سپس ديد آنكه خونش اندر آن وادي همي ريزد

روان گرديد ز آن وادي ز ديده اشك ريزان شد

عجب از گردش ايام و چرخ واژگون سيرت

چه ظلمي ز اشقيا بر آل پيغمبر نمايان شد

كسي كو بود صاحب خانه گوش اي دوستان داريد

برونش كرد كافر دو سمت دشت و هامونش

ز كينه قوم دون نگذاشتند آن شاه دلخون را

كند اعمال حج اتمام قلب وي هراسان شد

برون شد از مقام قرب تو در هشت ذيحجه

بسوي نينوا با جمله اعوان و ياران شد

مصيبت ورود به كربلا

فلك كردي خراب از كيد عالم پريشان شد

عزيز فاطمه از كينه ات همواره گريان شد

گرفتي تنگ ره را  آنچنان بر سبط پيغمبر

كه عرش اعظم از تدبير تو چون بيد لرزان شد

شدي بركام  بورزاده سفياني بي دين

ولي حق ز جورت روز و شب در اه و افغان شد

نمودي تيره بر چشم حسين اين صبح صادق را

بسان طاهر بشكسته پرافتان و خيزان شد

تمام وحشي و طير هر يك بساماش سري دارند

مگر فرزند زهرا اي فلك بي سرو سامان شد

گشائي كه حسين را در حريم خواص رباني

به قصد قتل شد جمعي روان با تيغ بران شد