فايلستان

بوي بهار شوق تو را رنگ معجزي ست

كارد به رقص و زمزمه مرغ كباب را

خاكستر است شعله ام امروز و خوشدلم

يعني رسانده ام به صبوري شتاب را

ما را ز تيغ مرگ مترسان كه از ازل

بر موج بسته اند كلاه حباب را

اسباب زندگي همه  دام تحير است

غير از فريب هيچ نباشد سراب را

دردا كه در اين سوز و گدازم كس نيست

همراه درين راه درازم كس نيست

در قعر دلم جواهر راز بسيست

اما چه كنم محرم رازم كس نيست

اين چرخ فلك كه ما در او حيرانيم

فانوس خيال از او مثالي دانيم

خورشيد چراغ دان و عالم فانوس

ما چون صوريم كاندر او حيرانيم

همه چيز را همانطور كه هست بپذير .خواستن تنها،چيزي را تغيير نمي دهد.خواستن،باد را از وزيدن باز نمي دارد ،و برف را به آب نبات تبديل نمي كند.اگر مي خواهي چيزها را بهتر از خودشان تبديل كني، با آنها همان گونه كه هستند مواجه شو.

كنونت كه امكان گفتار است

بگو اي برادر به لطف و خوشي

كه فردا چو پيك اجل در رسيد

به حكم ضرورت زبان دركشي

اي كاش بود ما نبودي

يا بنمودي هر آنچه بودي

نگشود ز كعبه در كسي را

از ما در دير را سجودي

بازآ بازآ،چون روح در تن بازآ

چون جان به بدن، چون گل بگلشن بازآ

گفتي كه چسان تو زنده اي دور از من

دور از تو فتاده ام به مردن بازآ

دردا كه ما  ز مقصد خود دورتر شديم

نزديكتر هر آنچه نهاديم گام را

هيچ جز بحر در جهان نشناخت

عشق با هر چه باخت با او باخت

از چپ و راست چون گشاد نظر

غير دريا نديد چيز ديگر

همچنين عارفان عاشق بين

در جهان نيستند چون حق بين

ديده جمله مانده بر يكجاست

ليكن اندر نظر تفاوت هاست

تو چشم آنكه حق بيني نداري

وگرنه هر چه بيني حق شماري

از احوال درون دردمندان

چگويم با تو چون دردي نداري

ز ابرويش چه روي آري به محراب

نماز ناروا تا كي گزاري

دلا از ما بگو با چشم گريان

چو با عنايت كرد باري