فايلستان

نور حق بر نور حس راكب شود

آنگهي جان سوي حق راغب شود

اسپ بي راكب چه داند رسم راه

شاه بايد تا بداند شاه‌راه

سوي حسي رو كه نورش راكبست

حس را آن نور نيكو صاحبست

نور حس را نور حق تزيين بود

معني نور علي نور اين بود
 

چو آيات است روشن گشته از ذات

نگردد ذات او روشن ز آيات

همه عالم به نور اوست پيدا

كجا او گردد از عالم هويدا

نگنجد نور ذات اندر مظاهر

كه سبحات جلالش هست قاهر

رها كن عقل را با حق همي باش

كه تاب خور ندارد چشم خفاش

در آن موضع كه نور حق دليل است

چه جاي گفتگوي جبرئيل است

اين طرفه بين كه حضرت او با همه حجاب

روشن تر است نور وي از نور آفتاب

موج و حباب و قطره و دريا به چشم ما

عارف چو بنگرد بنمايد به عين آب

بيدار شو ز خواب به بيداريش ببين

نقش خيال او نتوان ديدنش به خواب

بگذار نور و ظلمت و بگذر ز روز و شب

جانان ما طلب كه بُود جان و تن حجاب

الهام سيد است كه گويد به بندگان

ورنه چنين سخن نتوان گفت در كتاب

جمله نور حق گرفته همچو طور اين جان از او

همچو گوهر تافته از عين كان اين است او

دايم ز ولايت علي خواهم گفت

چون روح قدس نادعلي خواهم گفت

تا روح شود غمي كه بر جان منست

كل هم و غم سينجلي خواهم گفت
 

عالم به خروش لااله الا هوست

عاقل بگمان كه دشمنست اين يا دوست

دريا به وجود خويش موجي دارد

خس پندارد كه اين كشاكش با اوست
 

كردگارا به بي‌نيازي خويش

به كريمي و كارسازي خويش

به سهي‌قامتان گلشن ناز

به ملامت‌كشان كوي نياز

به صفات جلال و اكرامت

نظر خاص و رحمت عامت

به سلاطين مسند تحقيق

يالكان مسالك توفيق

به اسيران و زاري ايشان

به غريبان و خواري ايشان

به نوازندگان عالم گل

كه هنوز ايمن‌اند از غم گل

به سفركردگان عالم خاك

كز جهان رفته‌اند با دل چاك

به رسولي كه نعت اوست كلام

سيدالمرسلين عليه سلام

نظري جانب هلالي كن

دلش از مهر غير خالي كن

حشر او با رسول كن يا رب

اين دعا را قبول كن يا رب

در امان دار پيش آن مولي

تا نبيند عقوبت عقبي

چون به عزم رحيل زين منزل

به حريم فنا كشد محمل

در ره مرگ باشدش همراه

هادي لااله‌الاالله

رحم كن ار زخم شوم سر به سر

مرهم صبرم ده و رنجم ببر

ور همه در زهر دهي غوطه‌ام

زهر مرا غوطه ده اندر شكر

بحر اگر تلخ بود همچو زهر

هست صدف عصمت جان گهر

ابر ترش رو كه غم انگيز شد

مژده تو داديش ز رزق و مطر

مادر اگر چه كه همه رحمتست

رحمت حق بين تو ز قهر پدر

سرمه نو بايد در چشم دل

ور نه چه داند ره سرمه بصر

بود به بصره به يكي كو خراب

جمله آن خانه يك از يك بتر

هر يك مشهور بخواهندگي

روز طواف همشان در به در

گر بكنم قصه ز ادبيرشان

درد دل افزايد با درد سر

شاه كريمي برسيد از شكار

شد سوي آن خانه ز گرد سفر

در بزد از تشنگي و آب خواست

آمد از آن خانه يتيمي به در

گفت كه هست آب ولي كوزه نيست

آب يتيمان بود از چشم تر
 

جنت حسنت چو تجلي كند

باغ شود دوزخ بر هر شقي

ظلمت و نور از تو تحير درند

تا تو حقي يا كه تو نور حقي

گر تو نور حق شدي از شرق تا مغرب برو

زانك ما را زين صفت پرواي آن انوار نيست

گر تو سر حق بدانستي برو با سر باش

زانك اين اسرار ما را خوي آن اسرار نيست