فايلستان

خداي متعال نوح پيامبر(عليه السلام)را در قرآن ستوده است كه:«إنّه كان عبداً شَكوراً».جناب ابن بابويه(رحمه الله عليه)در«من لا يحضر»از كشّاف حقايق امام به ناطق جعفر بن محمد الصادق(عليهما السلام)روايت كرده اين دعا را مي خواند،از اين رو عبد شكور ناميده شده است: «اللهمَّ إنّي أُشهِدُكَ أنَّه ما أَصبَحَ و أَمسي بي مِن نِعمَهٍ و عافيهٍ في دينٍ أو دنيا فَمِنكَ وحدَكَ لا شَريكَ لكَ،لكَ الحمئُ و لكَ الشُّكرُ بها عَلَيَّ حتّي تَرضي و بعد الرّضا».

سعي كن كه اوّل دل بگويد و آنگاه زبان.اي من فداي آنكه دلش با زبان يكي است.

طهارت قلب از تقلّبي كه تابع تشعب است و تشعب نيز به سبب تعللاّتي است كه موجب تشتت عزم و اراده مي گردد و قلب را همّ واحد بايد. امير المؤمنين «عَلَيهِ السَلام» فرمود: قلوب العباد الطّاهره مواضع نظر الله سبحانه فمن طهر قلبه نظر الله اليه...»

جلوه كند نگار من تازه به تازه نو به نو

 دل برد از ديار من تازه به تازه نو به نو

عشوة جان شكار او خانه به خانه كو به كو

در صدد شكار من تازه به تازه نو به نو

حصول انوار در قلب، ابتدا به شكل چراغي و بعد شعله و بعد كوكب،بعد قمر، بعد شمس و سپس به صورت برقي مي باشد و يكي از آيات كريمه «الله نور السموات و الارض» شرح اين مراحل است كه شخص مشكوتي مي شود كه در آن زجاجه اي است كه قلب باشد و در نهايت قلب ذكر را به روح خود مي سپارد.

جامهٔ جاه ترا نقش همي بست قضا

واسمان جامهٔ خودرنگ همي‌كرد به نيل

به سر عجز رسد عون تو بي‌هيچ نشان

به دم جور رسد عدل تو بي‌هيچ دليل

خطبه بر مسرع حكم تو كند باد خفيف

خوشه از خرمن علم تو چند خاك ثقيل

يكي از شئون نفس ناطقة انسان مرتبة قلب اوست كه در فارسي از آن به «دل» تعبير مي كنند. قلب به معناي گرديدن و جا به جا شدن است. نفس انسان حال واحدي ندارد و دائماً در انقلاب است. گاه حال خوشي دارد و گاه بد حال است. گاهي در هنگام نماز و ديگر عبادات حال مناجات داردو گاهي ندارد. يك وقت است دست به قلم مي شود و خوب مي نويسد و وقت ديگر هر چه سعي مي كند نمي تواند بنويسد. دوستي ها، معاشرتها، رفت و آمدها همه و همه در حالات و دگرگونيهاي قلب مؤثرند. گاهي انسان مي بيند جرقه اي خورده و حالات خوشي دارد اما پس از مدتي متوجه مي شود به واسطة جرقه اي ديگر افول كرده و آن حال خوش را از دست داده است.  حال كه منقلب شد خوب و بد مي گردد. اين بخش از نفس ناطقه را تعبير به «قلب» يا «دل» مي كنند.

روزي از حضرت يعقوب (عليه السلام) پرسيدند: چرا وقتي فرزندت را در تاريكي كنعان به چاه انداختند متوجه نشدي اما توانستي پس از چهل سال بو پيراهنش را از سرزمين مصر كه تا يمن فاصلة بسيار داشت حس كني. در جواب فرمود: 

بگفتا: حال ما برق جهان است         

دمي پيدا و ديگر دم نهان است

​ گهـــي بـر طارم اعلــي نشينيم         

گهي تا پشت پـاي خود نبينيــم

باش دايم اي پسر با ياد حق

گر خبر داري ز عدل و داد حق

زنده دار از ذكر صبح و شام را

در تغافل مگذران ايام را

ياد حق آمد غذا اين روح را

مرهم آمد اين دل مجروح را

ياد حق گر مونس جانت بود

كي هواي كاخ و ايوانت بود

مومنا ذكر خدا بسيار گوي

تا بيابي در دو عالم آب روي

ذكر را اخلاص مي‌بايد نخست

ذكر بي اخلاص كي باشد درست

ذكر بر سه وجه باشد بي خلاف

تو نداني اين سخن را از گزاف

عام را نبود به جز ذكر لسان

ذكر خاصان باشد از دل بي گمان

ذكر خاص الخاص ذكر سر بود

هر كه ذاكر نيست او خاسر بود

ذكر بي تعظيم گفتن بدعتست

واندر آن يك شرط ديگر حرمتست

هست بر هر عضو را ذكر دگر

هفت اعضا راست ذكري اي پسر

ياري هر عاجز آمد ذكر دست

ذكر پاخويشان زيارت كردنست

ذكر چشم از خوف حق بگريستن

باز در آيات او نگريستن

استماع قول حق دان ذكر گوش

تا تواني روز و شب در ذكر كوش

اشتياق حق بود ذكر دلت

كوش تا اين ذكر گردد حاصلت

آنكه ازجهلست دايم در گناه

كي حلاوت يابد از ذكر الله

خواندن قرآن بود ذكر لسان

هر كرا اين نيست هست از مفلسان

شكر نعمتهاي حق مي‌گو مدام

تا كند حق بر تو نعمتها تمام

حمد حق را بر زبان بسياردار

تا شوي از نار حرمان رستگار

لب مجنبان جز بذكر كردگار

زانكه پاكان را همين بودست كار

يا رب سوزي كه جسم و جان را سوزم

اين كارگه سود و زيان را سوزم

يك شعله جانسوز كه در آتش آن

خود را سوزم هر دو جهان را سوزم

دردا كه ما  ز مقصد خود دورتر شديم

نزديكتر هر آنچه نهاديم گام را

شير خدا شاه ولايت علي

صيقلي شرك خفي و جلي

روز احد چون صف هيجا گرفت

تير مخالف به تنش جا گرفت

غنچه پيكان به گل او نهفت

صد گل محنت ز گل او شكفت

روي عبادت سوي محراب كرد

پشت به درد سر اصحاب كرد

خنجر الماس چو بنداختند

چاك بتن چون گلش انداختند

گل گل خونش به مصلا چكيد

گشت چو فارغ ز نماز آن بديد

اين همه گل چيست ته پاي من

ساخته گلزار مصلاي من

صورت حالش چو نمودند باز

گفت كه سوگند به داناي راز

كز الم تيغ ندارم خبر

گرچه ز من نيست خبردارتر

طاير من سدره نشين شد چه باك

گر شودم تن چو قفس چاك چاك

جامي از آلايش تن پاك شو

در قدم پاك روان خاك شو

شايد از اين خاك به گردي رسي

گرد شكافي و به مردي رسي