فايلستان

مادر دهر اي پسر مثل تو سروي نزاد

ز داغت آتش چنان بخرمنم اوفتاد

كه روز و شب مي كشم ز هجر روي تو داد

چه نامت هر دم بود ورد زبانم علي

خيز ايا سرو روانم علي

خيز ايا راحت جانم علي

خراب گردد پسر ز بعد تو روزگار

داغ تو داني بماند به دهر دون يادگار

محو نخواهد شدن الي بيوم القرار

دريغ از زحمت روز و شبانم علي

ديده گشا و ببين باب تو اي مه مثال

نشسته بالين تو باخاطر پر ملال

قامت موزون من از غم تو گشته دال

آرزوي زندگي نيست گمانم علي

دريغ از حاصل زحمت روز شبان

بپاي تو كرده ام تمام اي نوجوان

داس اجل زود كرد مرا بغم توأمان

فسرده از ماتمت كرد چنانم علي

تا كي در كوي تو مسكن و مأوا كنم

دو ديده در ماتمت بسان دريا كنم

نظر چه هر دم بر اين موي چليپا كنم

رود بطاق سپهر آه و فغانم علي

فرش زمين جاي تو نبوده اي دل نواز

ز پرنيان و حريربالش و بستر بساز

خيز خيمه رويم با من ايا سروناز

نيش مزن پيش از اين بر تن و جانم علي

بروي خاك سيه بگو فتادي چرا

روي زمين عارضت بگو نهادي چرا

زلف سيه را ز هم بگو گشادي چرا

ز ديدنت برده تاب و توانم علي

خيز علي جان نگر باب دل افكار خويش

بر سر نعشت مكان گردد بحال پريش

عالم وآفاق را ز ناله اش كرده ريش

نگر ز داغت كنون قد كمانم علي

بسته بودم بهواي گل روي تو دلم

ليك صياد اجل حركت متعجل كرد

بين علي را ز غمت ناله نمايد چه هزار

دارد افسوس كه اين سرو قدت در گل كرد

روز شب ميزنم از درد فراقت فرياد

چه كنم نقش تو در خانه دل منزل كرد

روزگاري بتو دل بستگيم زهرا بود

كي شود حب تو يكباره برون از دل كرد

كي كمانم تو روي زير گل ايماه عذار

عجب از كيد فلك نقش عمل زايل كرد

درد من چاره ندارد كه بگويم غم خويش

ني دوائي است كه بتوانم از او حاصل كرد

خوش بخوابي خبرت نيست ز طفلان پريش

كه حسين ارض و سما را ز غمش عاطل كرد

زينب زار تو داني چه نوائي دارد

حسنت از غم تو حال دلم مشكل كرد