مُحْدَث كه عدم است نمى تواند موجود حقيقى شود و اين امرى محال است و وجود او «نمود» بى «بود» است. و «وجود» كه دوام و بقاء و هميشه بودن ذات اوست، «قديم» و فناناپذير است.
در عالم معنى و آخرت «مرگ تن» وجود ندارد و مرگ جسمانى در عالم مادّه و مُلك مى باشد. همچنين در عالم ملكوت، جسم و روح آدمى به سبب نور وجود حقيقى واحد و متحد گشته و فنا و زوال ندارد و در آنجا حيات هميشگى و جاودانه دارد.
«قلب المؤمن عرش الله الاعظم» حديث نبوى: دل مومن عرش و تخت خداوند است.
«سبحان من ظهر فى بطونه و بطن فى ظهوره» پاك است خدايى كه پيداست در پنهانى خود و پنهان است در پيدايى خود.
ربّ الارباب، ذات حق است به اعتبار اسم اعظم و تعيّن اوّل كه منشاء تمام اسماء و صفات است و غاية الغايات است. تمام توجهات بدو است و تمام اشارات بدان.
حضرت على(عليه السلام) فرمود: «سبحان من اتسعت رحمته فى عين نقمته و اشتدّت نقمته فى عين نعمته» پاك است خدايى كه رحمت او در عين عذاب واسع است و شديد است نقمت او در عين رحمتش.
در معانىِ الفاظ توجه به غايت و نهايت معنى داشته باش كه هدف و مقصود نهايى از بيان لفظ چه بوده است و مناسبت ها و اسباب و لوازم ميان هر يك از معانى معقوله و الفاظى كه در برابر محسوسات قرار مى دهى را تشخيص داده و آنها را رعايت كن و به كار گير.
طرائق، جمع طريقه، به معناى ممرّ و مسير، يا بهتر بگوييم: مسير كواكب و مدارات ستارگان سياره را مى‌رساند كه هم با هيئت قديم و هم با هيئت جديد سازگار است. زيرا بر فرض قديم، تمام افلاك كه مدارات كواكب‌اند، به دور زمين قرار دارند. بر فرض جديد هم، همگى به دور خورشيد مى‌چرخند كه از لحاظ فيزيكى بيرون از محيط زمين و بر حسب ظاهر بالاى زمين قرار دارند.