دانايان به قرآن‌اند، معتقدان در قرآن‌اند. چون خواهي كه باللّه تقرّب كني، هم بكلام او كن، كه كلام او هم ازوست. منه بدأ و اليه يعود، قرآن اصل ايمانست، و اساس معرفت قرآن برهان نبوّت است و معني رسالت.
اي شمس دين ، امير تويي بر مراد دل
و آنكس كه دشمن تو ، اسير حوادثست
تو واحد جهاني و ثاني آفتاب
و اسلام را سعادت تو عهد ثالثست
«احد» كه جان ايشان را مدد از نور توحيد است و روح روح ايشان بيافت توحيدست.
«هو» ايشان را رمز و اشارت كفايت باشد، نام و صفت مگوي كه ايشان اصحاب غيرت‌اند، نتوانند ديد و شنيد كه كسي نام و صفت دوست برد ور همه دل و ديده و زبان ايشان باشد.
اوست كه عقلها متحيّر آمد در جلال او، خردها سراسيمه گشت در جمال او، فهمها عاجز شد از ادراك سرّ او، انديشه‌ها زير و زبر گشت از امر او. جگرها خون شد در قهر او، دلها بگداخت در شناخت او.
بنور الهي همت عالي گردد، غمگين آسوده شود، دشمن دوست گردد، پراكندگي بجمع بدل شود، بساط بقا بگسترد فرش فنا درنوردد، زاويه اندوه را در ببندد باغ وصال را در بگشايد.
اللَّهُ أَحَدٌ «اللَّه» است آن يگانه يكتا، در ذات و صفات يكتا، در عزّت و قدرت يكتا، در الوهيّت و ربوبيّت يكتا، در ازل و در ابد يكتا، خدايي را سزا و بخداگاري دانا. كريمست و مهربان، لطيف و رحيم و نيك خدا، عالم سرّ و نجوي، دارنده افق اعلي، آفريدگار عرش و ثري، قريب بهر آشنا، و مستحقّ هر ثنا، در دل دوستانش نور عنايت پيدا، از چشمها نهان و بصنع آشكارا.
بر چهره خوب تو فشانديم ثنا
جان و دل و ديده هر سه كرديم فدا
در هر چه كني، ز دل بداديم رضا
حكمي كه كني و گر بجانست، روا
الهي هر چه مرا از دنيا نصيب است، بكافران ده و آنچه مرا از عقبي نصيب است، بمؤمنان ده.