كلام‌ها بر دو گونه باشند و سكوت‌ها بر دو گونه: كلام، يكي حق بود و يكي باطل و سكوت، يكي حصول مقصود و آن ديگر غفلت. پس هر كسي را گريبان خود بايد گرفت اندر حال نطق و سكوت، اگر كلامش به حق بود گفتارش بهتر از خاموشي و اگر باطل بود خاموشي بهتر از گفتار، و اگر خاموشي از حصول مقصود و مشاهده بود خاموشي بهتر از گفتار و اگر از حجاب و غفلت بود گفتار بهتر از خاموشي.
نور حقي يا حقي، يا فرشته يا نبي
چون غم دل مي‌خورم، رحم بر دل مي‌برم
كاي دل مسكين چرا در چنين تاب و تبي
نور حق بر نور حس راكب شود
آنگهي جان سوي حق راغب شود
اسپ بي راكب چه داند رسم راه
شاه بايد تا بداند شاه‌راه
سوي حسي رو كه نورش راكبست
حس را آن نور نيكو صاحبست
نور حس را نور حق تزيين بود
معني نور علي نور اين بود
جمله نور حق گرفته همچو طور اين جان از او
همچو گوهر تافته از عين كان اين است او
چو آيات است روشن گشته از ذات
نگردد ذات او روشن ز آيات
همه عالم به نور اوست پيدا
كجا او گردد از عالم هويدا
نگنجد نور ذات اندر مظاهر
كه سبحات جلالش هست قاهر
رها كن عقل را با حق همي باش
كه تاب خور ندارد چشم خفاش
در آن موضع كه نور حق دليل است
چه جاي گفتگوي جبرئيل است
فرشته گرچه دارد قرب درگاه
نگنجد در مقام «لي مع الله»
چو نور او ملك را پر بسوزد
خرد را جمله پا و سر بسوزد
بود نور خرد در ذات انور
به سان چشم سر در چشمه خور
چو مبصر با بصر نزديك گردد
بصر ز ادراك آن تاريك گردد
سياهي گر بداني نور ذات است
به تاريكي درون آب حيات است
سيه جز قابض نور بصر نيست
نظر بگذار كين جاي نظر نيست
چه نسبت خاك را با عالم پاك
كه ادراك است عجز از درك ادراك
سيه رويي ز ممكن در دو عالم
جدا هرگز نشد والله اعلم
چه مي‌گويم كه هست اين نكته باريك
شب روشن ميان روز تاريك
در اين مشهد كه انوار تجلي است
سخن دارم ولي نا گفتن اولي است
مسلمان بنده مولا صفات است
دل او سري از اسرار ذات است
جمالش جز به نور حق نه بيني
كه اصلش در ضمير كائنات است
نور حق است احمد و لمعان و نور
از نبى در اولياء دارد ظهور
هردلى پرتوپذير است از نبى
چون مه از خور مستنير است از نبّى
تا سر اين بگويد كويار نكته داني
هر دل كه نور حق ديد جز نور حق نباشد
ني نزد او زميني است ني پيشش آسماني
بي انتظار محشرحق بين فناي كل ديد
گشتي چو فاني از خود گرديد خلق فاني
چون هست عكس يكتا نبود دو چيز همتا
در ملك هست جز هست چون نيست، نيست ثاني
امروز جلوهٔ وي رندان كهن شمارند
كور است در هر آني روي نوي و آني
كرد اظهار دين مصطفوي
بود خورشيد ملت نبوي
نفس را در فلك رسانيده
ديو را سايه اش رمانيده
چون دلش شد به نور حق بينا
شد زبانش به ذكر حق گويا
ديد در طيبه بر سر منبر
در نهاوند حيلت لشكر
به حيل ره نمود ساريه را
تا رهانيد اهل باديه را
نفس را كرده احتساب نخست
تا از و آمد احتساب درست
بود سلطان و فقر مي ورزيد
بر در عاجزان همي گرديد
عدل او گشت در جهان مشهور
كه شد از عدل او جهان معمور
عالمي را از عمارت پاي در گل رفته است
وسعت از دست و دل مردم به منزل رفته است
مي شود زنجير پا عقل فلك پرواز را
كوچه راهي را كه مجنون با سلاسل رفته است
آتش سوزنده و خاك فراموشان يكي است
تا سپند بي قرار من ز محفل رفته است
مي كشد ميدان كه دريا را در آغوش آورد
موج ما گاهي گر از دريا به ساحل رفته است
پيش بينا نور حق روشنترست از آفتاب
بي بصيرت آن كه دنبال دلايل رفته است
هر چه جز آزادگي، بارست بر آزادگان
چون صنوبر زير بار يك جهان دل رفته است؟
صد بيابان از حريم كعبه افتاده است دور
هر كه در راه طلب يك گام غافل رفته است