فايلستان

خداوندا تو كن تبديل كه خود كار تو تبديل است

كه اندر شهر تبديلت زبان‌ها چون سنانستي

عدم را در وجود آري از اين تبديل افزونتر

تو نور شمع مي‌سازي كه اندر شمعدانستي

تو بستان نامه از چپم به دست راستم درنه

تو تاني كرد چپ را راست بنده ناتوانستي

ترازوي سبك دارم گرانش كن به فضل خود

تو كه را كه كني زيرا نه كوه از خود گرانستي

كمال لطف داند شد كمال نقص را چاره

كه قعر دوزخ ار خواهي به از صدر جنانستي

بر چرخ سحرگاه يكي ماه عيان شد

از چرخ فرود آمد و در ما نگران شد

چون باز كه بربايد مرغي به گه صيد

بربود مرا آن مه و بر چرخ دوان شد

در خود چو نظر كردم خود را بنديدم

زيرا كه در آن مه تنم از لطف چو جان شد

در جان چو سفر كردم جز ماه نديدم

تا سر تجلي ازل جمله بيان شد

نه چرخ فلك جمله در آن ماه فروشد

كشتي وجودم همه در بحر نهان شد

آن بحر بزد موج و خرد باز برآمد

و آوازه درافكند چنين گشت و چنان شد

آن بحر كفي كرد و به هر پاره از آن كف

نقشي ز فلان آمد و جسمي ز فلان شد

هر پاره كف جسم كز آن بحر نشان يافت

در حال گدازيد و در آن بحر روان شد
 

داغ عباس جوان من ايا شوم شرير

برد از من رمق و نيست بحال تقرير

پيكرم نيست دگر لايق تير و شمشير

پيش از اين نيست مرا طاقت اين جور و جفا

گر چه داغ علي اكبر بخدا پيرم كرد

غم هجران وي اي شمر زمين گيرم كرد

خم شد اين قامتم از عمرجهان سيرم كرد

روز من شام شد از ماتم آن ماه لقا

شه دين گفت بشمر اي سگ ملعون دغا

جرعه آب بده بعد سر بر ز قفا

بيقين دان كه مرا عمر بآخر برسيد

گردم از خنجر بيداد تو اين لحظه شهيد

تشنه لب كس بلب آب سر از تن نبريد

بي حيا تشنه مكن رأس من از كينه جدا

آخر اي شمر نه من نوردل زهرايم

از عطش بين كه زبان دور لبان مي سايم

پاره بود از تيغ و سنان اعضايم

رفت طاقت ز من اي مرتد بي شرم و حيا

ز جاي خيز و نظر كن بچشمهاي ترم

شكست مرگ تو اي نوجوان ز غم كمرم

شكفته زخم تنت همچو غنچه در گلزار

گل هميشه بهارم سري ز خاك برآر

ز تيشه كه بيفتاده سر و قامت تو

ز ضربتي كه دو شق گشته فرق انور تو

گشاي چشم و ببين ديده هاي گريانم

ز فرقت تو برون رفت روح از جانم

كدام ظالم بي دين ز تيشهٔ بيداد

فكند قامت سروت چو شاخهٔ شمشاد

ستاره سحر من غروب كردي زود

هنوز رفت غروب تو اي ستاره نبود

گو تو بعباس و علي اكبرم از كرم

يا كه بيايند زماني برم در حرم

جانب كوفه روم اي محترم با حرم

خيز كه هنگام سواري رسيد يا حسين

خيز شها موسم ياري رسيد يا حسين

بهرمن اين لحظه عماري رسيد ياحسين

خيز نما زينب زارت نگاه يا حسين

نيست كسي حامي بيچارگان آنچنان

زار و گرفتار نگر كودكان آنچنان

خيز از اين مهلكه ما را رهان الامان

جمله گرفتاربا آه و فغان ياحسين

از چه فتادي تو بخاك سياه ياحسين