فايلستان

قرآن منشور هدايت است، و قانون حكمت. قرآن نامه تذكرت است، و صحيفه رحمت. قرآن شاهد حقّ است و مايه حقيقت. قرآن بيان جلال الوهيّت است، و نشان جمال ربوبيّت. هر كرا قرآن انيس است، اللَّه او را جليس است. هر كرا قرآن رفيق است، قرينش توفيق است. هر كرا قرآن امام است، مقرّش دار السّلام است.

فهم عظمت هر چيز به فهم حقيقت آن است، و حقيقت قرآن شريف الهى قبل از تنزّل به منازل خلقيه و تطوّر به اطوار فعليه از شؤون ذاتيه و حقايق علميه در حضرت واحديت است، و آن حقيقت (كلام نفسى) است كه مقارعه ذاتيه در حضرات اسمائيه است، و اين حقيقت براى احدى حاصل نشود به علوم رسميه و نه به معارف قلبيه و نه به مكاشفه غيبيه مگر به مكاشفه تامه الهيه براى ذات مبارك نبى ختمى(ص)… و دست آمال عائله بشريه از آن كوتاه است مگر خلّص از اولياء الله كه به حسب انوار معنويه و حقايق الهيه با روحانيت آن ذات مقدس مشترك و به واسطه تبعيت تامه فانى در آن حضرت شدند… و حقيقت قرآن به همان نورانيت و كمال كه در قلب آن حضرت تجلى كند به قلوب آنها منعكس شود، بدون تنزل به منازل و تطوّر به اطوار.

كجا ستاره سها در مقابل آفتاب عالمتاب مى تواند بگويد : مرا نور است . آنجا كه كتاب و كتابخانه هست و خبرى از كتاب مى دهد , از اشراق و اشراف قرآن و جوامع روائى قرآن است .

آن يكي نزديك بكفر و اين يكي نزديك بحق. اما آن فقر كه بكفر نزديكست فقر دلست كه علم و حكمت و اخلاص و صبر و رضا و تسليم و توكل از دل ببرد.

تنزيل الكتاب من عند اللّه بحسب المراتب السبع التي للعوالم او للانسان الكامل.

هر قدر آدمي تعيّنات تو در تو را بيشتر طي كند و به عوالم بالاتر دست يابد به احوال و مقاماتي مي رسد كه صلاحيت درك ساحت هاي باطني تر قرآن را دارا مي شود. از اين رو، فهم كتاب نفس آدمي هم راهي است براي فهم متن دين و مراتب هستي.

عاشقي در موج دريائي فتاد

عاقلي از ساحلش آواز داد

گفتش اي مسكين برون آرم تو را

يا چنين سرگشته بگذارم تو را

پاسخ اين دادش كه اي روشن روان

گر ز من پرسي نه اين خواهم نه آن

بر مراد خود نخواهم يك نفس

زانكه مقصودم مراد اوست بس

چون ز حق گردي رضاي حق طلب

حكم او را هم رضا ده روز و شب

گر رضاي خويش مي جوئي خطاست

چون تو راضي گشتي او را هم رضاست

ز هر ناكامي همي خور بي گِله

هر گدائي را كجا اين حوصله

در طريقت منزل اعلاست اين

منتهاي جاهدوا فيناست اين

مركب لنگست و راه دورست اين راه بريدنم خيال است صد قرن چو باد اگر بپويم با اين همه گر دمى برآرم دانى تو كه سر كافرى چيست بى او نفسى مزن كه ناگاه بگذر ز رجا و خوف كاين جا چه جاى خيال و نار و نورست .

بيا تا اهل معني را درين عالم به غم بيني

بيا تا لطف رباني و احسان و كرم بيني

بيا تا سوز مشتاقان و راه بي‌دلان بيني

ز اوتادان و ابدالان علم اندر علم بيني

همه صحراي روحاني پر از مردان حق بيني

ز صوت و ذوق داوودي همه جانها خرم بيني

ازين زندان سلطاني دل و جان را دژم يابي

«الفوت انقطاع عن الحق و الموت انقطاع عن الخلق»  ما عِنْدَكُمْ يَنْفَدُ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ باقٍ‌ هر چه غير حق است فانى است و قهرا عبد نبايد بدان دل بندد و خود و اوصاف او هم فانى است و بدان دل نبايد بست و آنچه باقى است ذات حق است و براى نيل بمطلوب حقيقى و وصول بحق بايد ترك دنيا و اوصاف و ذات خود كرده و همه را هيچ انگارد و خود را فراموش كرده و محو ذات الهى گردد و فانى در ذات شده تا وصول حقيقى حاصل شود و بايد ترك سر كند كه بمحبوب واصل شود.

به چشم كم مبين در قامت خم گشته پيران

كز اين پشت كمان كار دم شمشير مي آيد

نپردازد به سير باغ جنت، ديده حق بين

كه مهمان از سر خوان كريمان سير مي آيد

نباشد حسن از حال گرفتاران خود غافل

كه از خلخال ليلي ناله زنجير مي آيد

چه صورت دارد از بيهوده گردي منع من كردن؟

كه عكس من برون زآيينه تصوير مي آيد

نشد باز از دم گرم بهاران عقده از كارم

چه كار از بر گريز ناخن تدبير مي آيد؟

به حيراني توان شد كامياب از چهره خوبان

كه حفظ صورت از آيينه تصوير مي آيد

نگردد تيرباران ملامت سنگ راه من

نيستان كي برون از عهده اين شير مي آيد

مدان از سخت جاني گر نمردم در فراق تو

كه جان از ناتواني بر لب من دير مي آيد

زكويش چون برون آيم، كه سيلاب سبك جولان

به دشواري برون زان خاك دامنگير مي آيد