فايلستان

يا چون تاريكيهايي است، در دريايي ژرف دور قعر پر آب ، پيچيده در سر آن موجي، بر زبر آن موج موجي ديگر، از آن.موج ميغي، تاريكيهايي بر زبر يكديگر، اگر دست خود را از جامه خود بيرون آريد نه كاميد كه فرادست خويش بيند از تاريكي، و هر كس اللّه او را روشنايي ننهاد او را روشنايي نيست.

يا رب غم آنچه غير تو در دل ماست

بردار كه بيحاصلي از حاصل ماست

الحمد كه چون تو رهنمايي داريم

كز گمشدگانيم كه غم منزل ماست

گر كار تو نيكست و به تدبير تو نيست

ور نيز بدست هم ز تقصير تو نيست

تسليم و رضا پيشه كن و شاد بزي

چون نيك و بد جهان به تقدير تو نيست

اي خواجه ز فكر گورغم مي بايد

اندر دل و ديده سوز و نم مي بايد

صد وقت براي كار دنيا داري

يك وقت به فكر گور هم مي بايد

دارم ز جفاي فلك آينه گون

وز گردش اين سپهر خس پرور دون

از ديده رخي همچو پياله همه اشك

وز سينه دلي همچو صراحي همه خون

هر كه را فيض ازل از بخت برخوردار كرد

جاي در ظل لواي حيدر كرار كرد

مظهر الطاف يزدان قبله امكان علي

آنكه حق او را معين احمد مختار كرد

آن كه اندر نصرت اسلام روز كارزار

روز را چو نشيب به چشم لشگر كفار كرد

آن كه شد گردان گردانكش به تيغ وي ذليل

آنكه عباد وثن را تا قيامت خوار كرد

مقتداي خاكيان شاهي كه خاك پاي او

دست قدرت سرمه چشم اولوالابصار كرد

برد عمرو عبدود را تيغ وي بر خاك مرگ

چشم مرحب راز خواب سركشي بيدار كرد

هست احياكردن اموات كار كردگار

اي عجب كانشاه از اين كارها بسيار كرد

با دم شمشير بران و به صمصام زبان

از خس و خاشاك راه شرع را هموار كرد

درد بدبختي ببين كار ثنايش در غدير

آنكه بخ بخ گفت قول خويش را انكار كرد

اينچنين پنداشت كز تدليس و تلبيس وحيل

مي‌تواند نور حق خاموش از اين رفتار كرد
 

نمي شود سخن راست در دهان پنهان

كه تير را نكند خانه كمان پنهان

به دل مساز نهان عشق را كه ممكن نيست

كه مه شود به سراپرده كتان پنهان

نمي كنم هوس طول عمر، تا شد خضر

ز شرم زندگي از چشم مردمان پنهان

به آب خضر نسازم سيه نظر، تا هست

عقيق صبر مرا در ته زبان پنهان

مبين به چشم حقارت شكسته رنگان را

كه هست طرفه بهاري درين خزان پنهان

هجوم خلق نگردد حجاب هستي حق

ز كثرت رمه كي مي شود شبان پنهان؟

برون ميار ز دل زينهار ريشه غم

كه خنده هاست درين شاخ زعفران پنهان

حجاب مصرع برجسته نيست طول غزل

كجا به زلف شود موي آن ميان پنهان؟

حجاب آن تن سيمين لباس كي گردد

ترا كه مغز نباشد در استخوان پنهان

چو آفتاب ز خلق است نور حق ظاهر

چگونه يوسف گردد به كاروان پنهان؟

فروغ شمع مرا لامكان احاطه نكرد

مرا چگونه كند طاس آسمان پنهان؟

يا رب چه شاهدي تو كز غيرت محبت

بيگانه كردي از هم، ياران آشنا را

آيينه رو نگارا از بي‌بصر حذر كن

ترسم كه تيره سازي دلهاي با صفا را

گر سوزن جفايت خون مرا بريزد

نتوان ز دست دادن سر رشتهٔ وفا را

تا ديده‌ام فروغي روشن به نور حق شد

كمتر ز ذره ديدم خورشيد با ضيا را
 

نورحق تابيده بر اكناف عالم سربسر

نور انجم پرتوي زان نور ميدانيم ما

جابجا در هر فلك بنشسته خيلي از ملك

اين عبادتخانه را معمور ميدانيم ما

هر كرا دانش بود مقصود بر حس و خيال

چشم او گر چار گردد كور ميدانيم ما

نزدنزديكان حق حيّند و ناطق نه فلك

هر كرا اين علم نبود دور ميدانيم ما

عالم خلقست اين عالم كه پيدا بينيش

عالم امر از نظر مستور ميدانيم ما

چشم فهم نكته زاهل علم بتوان داشتن

جاهل دل مرده را معذور ميدانيم ما

قدر هر ظرفي بقدر آن بود كاندر ويست

دل خراب عشق را معمور ميدانيم ما

ذهنت را همانند ابر سفيدي كه در آسمان است آزاد كن.تلاش كن، اما نتايج كار را واگذار تا با هم كار بيايند .براي ابر چه فرقي مي كند باد از كدام سو بوزد چرا وقتت را براي چيزي كه در كنترل تو نيست، تلف مي كني ؟