فايلستان

اين جهان چون خس به دست باد غيب
عاجزى پيشه گرفت از داد غيب
گه به بحرش مى برد گاهى اش برّ
گاه خشكش مى كند گاهى اش تر
دست پنهان وقلم بين خط گزار
است در جولان وناپيدا سوار
گه بلندش مى كند گاهى اش پست
گه درستش مى كند گاهى شكست
گه يمينيش مى برد گاهى يسار
گه گلستانش كند گاهيش خار
تير پرّان بين وناپيدا كمان
جانها پيدا و پنهان جان جان
تير را مشكن كه اين تير شهى است
نيست پرتابى زشست آگهى است
خشم خود بشكن تو مشكن تير را
چشم خشمت خون نمايد شير را
ماشكاريم اين چنين دامى كِراست
گوى چوگانيم چوگانى كجاست
مى درد مى دوزد اين خياط كو
مى دمد مى سوزد اين نفّاظ كو

گفت پيغمبر كه حقّ فرموده است
من نگنجم هيچ در بالا وپست
درزمين وآسمان وعرش نيز
من نگنجم اين يقين دان اى عزيز
در دل مؤمن بگنجم اى عجب
گرمرا جويى درآن دلها طلب
گفت :(فادخل فى عبادى) تلتقي
جنّة من رؤيتى يا متّقى

صد جوال زر بيارى اى غني
حقّ بگويد دل بيار اى منحنى
گر زتو راضى است دل من راضيم
ور زتو معرض بود اعراضيم
ننگرم در تو درآن دل بنگرم
تحفه آن را آر اى جان در برم
با تو چون است؟ هستم من چنان
زير پاى مادران باشد جنان
مادر و بابا واصل خلق اوست
اى خنك آن كس كه دل داند زپوست
تو بگويى نك دل آوردم به تو
گويدت اين دل نيرزد يك تسو
از براى آن دل پرنور وبرّ
هست آن سلطان دلها منتظر

بيا كه نور سماوات خاك را آراست

شكوفه نور حقست و درخت چون مشكات

جهان پر از خضر سبزپوش داني چيست

كه جوش كرد ز خاك و درخت آب حيات

ز لامكان برسيدست حور سوي ملك

ز بي‌جهت برسيدست خلد سوي جهات

طيور نعره ارني همي‌زنند چرا

كه طور يافت ربيع و كليم جان ميقات

به باغ آي و قيامت ببين و حشر عيان

كه رعد نفخه صور آمد و نشور موات

اذان فاخته ديديم و قامت اشجار

خموش كن كه سخن شرط نيست وقت صلات

بر ياد تو ، بي تو ، اين جهان گذران

بگذاشتم ، اي ماه و تو از بي خبران

دست از همه شستم و نشستم بكران

چون بي تو گذشت ، بگذرد بي دگران

بر لوح زمانه نيست يك حرف صواب

از حرفه حرف خوانيش روي بتاب

بي گوش و زبان چه خوش بود فهم كتاب

زين خامش گويا كه كتاب است كتاب

مَنْ يُحْيِي الْعِظَامَ وَ هِىَ رَمِيمٌ.

«چه كسى آنها را زنده مى كند در حالى كه پوسيده اند».

«إن أحسنتم أحسنتم لأنفسكم و إن أسأتم فلها» اگر نيكي كنيد، به خود نيكي كرده‌ايد، و اگر بدي كنيد، به خود (سوره‌ي اسرا، آيه‌ي ۷).

مهدى دين هادى عالم تويى‌

روشنىِ ديده آدم تويى‌

حافظ شرعى و امام امم‌

طاعت تو فرض همى بر ذمم‌

جان تويى هردو جهانت تن است‌

مهر و مه از نور رخت روشن است‌

آهن مرّيخ شده موم تو

عيسى عقل آمده مأموم تو

چرخ كه اين اوج فروشى كند

بر در تو حلقه به گوشى كند

عقل كه لافش ز سروشى بود

پيش تو در نكته نيوشى بود

اى ملك ملتت از خون دين‌

خاك جهان كرد زمانه عجين‌

فتنه بر اقطار جهان تاخته است‌

تيغ حوادث زنيام آخته است‌

بحر چه يك لحظه به خون ستم‌

كل كنى خاك وجود و عدم‌

اى به درت مقتدى افلاكيان‌

سايه فكن بر سر اين خاكيان‌

شخص تو چون نفس و جهان چون بدن‌

در چمنش طرح تصرّف فكن‌

ما همه مقهور و توئى قهرمان‌

خون دل و دين زجهان واستان‌

ظلم ز عدل تو سقيم المزاج‌

خود ز چه عدل تو ندارد رواج؟!

عالم دين را به جهان شگفت‌

ظلمت توفان حوادث گرفت‌

شرع تو كشتى است بيا نوح باش‌

ما همگى تن، تو بيا روح باش‌

اسب تو بر آخر عُطلت چراست؟

خود دو ركاب مه و مهرت كجاست؟

زينِ فلك، چونَت بر باره نيست؟

اشهب روز، ادهم شب، بهر كيست؟

يار نشد دل، تو بيا يار شو

گردن غم بشكن و دلدار شو

درد تو جان‌داروى دل‌هاى ماست‌

خاك درت آب روان‌هاى ماست‌

ديده به ديدار، بيا باز كن‌

پرده آهنگ دگر ساز كن‌

كن فكن خلوت اسرار باش‌

ما همه مستيم، تو هشيار باش‌

تا كه در افلاك بود سعد و نحس‌

يادى و امروز بود قبل و بعد

سعد فلك باد به فرمان تو

عيش جهان باد به دوران تو

سرودِ خيلِ ملايك، به كاخ هفت طبق

بشارت زهق الباطل است و جاء الحق

حديث "اشرقت الارض" حكم انشا يافت

به نصّ محكمِ قرآنِ صادقِ اصدق

شد آفتاب جهانتابِ نورِ حق، تابان

دليل ماخلق الله گشت و ما يخلق

شهنشهي ز حجابات غيب شد به شهود

كه گشت نور وي از نور ذات حق مشتق

به حكم اوست زمين و زمان و كون و مكان

به امر اوست همه ماسواي او مطلق

وليّ مطلق حق، قطب عالم ايجاد

كز انبياء اولوالعزم برد گوي سبق

امين حق، به تمام تصرّفات اولي

معين دين، به تمام تبدّلات احق

فريد نقطه توحيد منحصر در فرد

كه شد ز مصدر جودش وجودها مشتق

به فجر نيمه شعبان چو صبح صادق تافت

در افق عالم نور الهدي، جمال الحق

مهي كه عيسي گردون نشين ز عشق رخش

فراز چرخ چهارم، چو شمس زد بيدق

شهنشهي كه كمين چاكرش زند ز شرف

به فرق قبه ديهيم خسروان ابلق

چو تافت نور جمالش در آن همايون فجر

تمام گشت بر اطباق خلق، نعمتِ حق

تجلّي ازلي شد كه وصف آن نتوان

اگر شود طبقات فلك، تمام ورق

به حيرتم كه چنان نور كبريا گنجيد

گه تجليش اندر قماط استبرق

به راه گم شدگان، كشتي نجات رسيد

كه تا كنند تمسّك بدان مهين زورق

رسيد آن كه ز سهمش گرفت شرع، رواج

رسيد آن كه ز تيغش گرفت دين، رونق

رسيد تا كند از شرك، پاك عالم را

كند اعادي دين را به مشركين ملحق

امام قائم موعود مهدي ابن حسن