فايلستان

لااِلهَ اِلا اللّهُ وَحْدَهُ لا شَريكَ لَهُ لَهُ الْمُلْكُ وَ لَهُ الْحَمْدُ يُحْيي وَ يُميتُ

معبودي جز خدا نيست يگانه اي كه شريك ندارد پادشاهي خاص او است و از آن او است حمد زنده كند و بميراند

وَيُميتُ وَيُحْيي وَهُوَ حَيُّ لا يَموُتُ بِيَدِهِ الْخَيْرُ وَهُوَ عَلي كُلِّشَيْءٍ قديرٌ

و بميراند و زنده كند و او است زنده اي كه نميرد هرچه خير است بدست او است و او بر هر چيز توانا است.

رود روان ناي وچمن راه او

چشمه اميد فلك جاي او

مي گذرد از پي جان و سمن

در پي عشق وثناي و ميهن

اي پر و بال تو شكسته برجاي

اي تن تو خون فتاده در پاي

«فائق»«زهراحق بين»

اين عدم دريا و ما ماهى و هستى همچو دام
ذوق دريا كى شناسد هر كه در دام او فتاد

چو آمد به سر نوبت قال و قيل

فرو كوفت طبال طبل رحيل

نقيبان نهادند مهد زرش

به پشت هيونان كه پيكرش

هيونان هامون بر كوه فر

وز آن مهد كوهانشان كوه زر

به روز سفيد و به شام سياه

اميران لشكر امينان راه

ز جور زمن آه برداشتند

به سوي وطن راه برداشتند

دو منزل يكي كرده مي تاختند

به تن هاي آزرده مي ساختند

شتابان نه شب را شمردند شب

نه از روز كردند روزي طلب

پس از چند گاهي ازان راه سخت

به اقليم خويش اوفكندند رخت

رسيد اين خبر روميان را به گوش

رساندند بر اوج گردون خروش

شدند از پي مصريان زين سخن

همه گازران جامه بر نيل زن

به اسكندريه درون مادرش

كه بودي فروغ خرد رهبرش

چو بشنيد اين قصه سينه سوز

شد از شعله آه گيتي فروز

ز رشح دل و ديده در خون نشست

ز سر منزل صبر بيرون نشست

همي خواست تا جيب جان بردرد

گريبان تاب و توان بردرد

كند همچو شب معجر صبح زنگ

ز دست فلك سينه كوبد به سنگ

به ناخن خراشد رخ تازه را

كند تازه از خون دل غازه را

به زخم طپانچه در آن داوري

سمن را دهد رنگ نيلوفري

كند موي مشكين ز سر تارتار

كند مويه بر خويشتن زارزار

بيندازد از تن حريري لباس

كند طوق گردن ز پشمين پلاس

ولي كرد مكتوب اسكندري

در آن شيوه و شيونش ياوري

به مضمون مكتوب او كار كرد

به صبر و خرد طبع را يار كرد

بفرمود تا اهل آن مرز و بوم

چه از شام و مصر و چه از روس و روم

برفتند مستقبل لشكرش

به گردن نهادند مهد زرش

نهفتند دلها پر اندوه و رنج

در اسكندريه به خاكش چو گنج

چو از شغل دفنش بپرداختند

حكيمان خردنامه ها ساختند

ز گنج خرد گوهر افشاندند

پس پرده بر مادرش خواندند

چو در پرده كردند با او خطاب

ز پرده شنيدند نيكو جواب

گداز امن درين انجمن كم افتادست

به خانه‌اي كه تويي سقف آن خم افتادست

ز سعي اگر همه ناخن شوي چه خواهي‌كرد

گره به رشتهٔ تدبير محكم افتادست

مگر به سجده توان پيش برد ناز غرور

كه همچو شمع سر ازپا مقدم افتادست

جهان تلاش لگدكوب يكدگر داره

چو سبحه قافله‌ها درپي هم افتادست

ازين قيامت توفان نفس مگوي و مپرس

كجاست آدمي‌، آتش به عالم افتادست

فناست آنچه ز علم و عيان به جلوه رسيد

هنوز صورت انجام مبهم افتادست

ز نقش پا به جبين وارسيد ونوحه كنيد

نگين ماست ‌كه يكسر ز خاتم افتادست

يكي است پست و بلند بناي هستي ما

به خاك‌، سايهٔ نقش قدم‌كم افتادست

سراغ وحشت فرصت ز اشك ماگيريد

سحر ز باغ‌ گذشته‌ست شبنم افتادست

صبا درين چمن از غنچه‌ها نقاب مدر

سر همه به‌ گريبان ماتم افتادست
 

يك گريبان نيست كز بيداد آن مه پاره نيست

رحم گويا در دل بي‌رحم آن مه پاره نيست

كو دلي كز آن دل بي‌رحم سنگين نيست چاك

كو گريباني كز آن چاك گريبان پاره نيست

اي دلت در سينه سنگ خاره با من جور بس

در تن من آخر اين جان است سنگ خاره نيست

گاه گاهم بر رخ او رخصت نظاره هست

ليك اين خون گشته دل را طاقت نظاره نيست

جان اگر خواهي مده تا مي‌تواني دل ز دست

دل چو رفت از دست غير از جان سپردن چاره نيست

ته سر ورزان مو سوداي ته ورزان

گريبان بلرزان وا ته لرزان

كفن در كردنم صحراي محشر

هران وينان احوال ته پرسان
 

چارپا را قدر طاقت بار نه

بر ضعيفان قدر قوت كار نه

دانهٔ هر مرغ اندازهٔ ويست

طعمهٔ هر مرغ انجيري كيست

طفل را گر نان دهي بر جاي شير

طفل مسكين را از آن نان مرده گير

چونك دندانها بر آرد بعد از آن

هم بخود گردد دلش جوياي نان

مرغ پر نارسته چون پران شود

لقمهٔ هر گربهٔ دران شود

چون بر آرد پر بپرد او بخود

بي‌تكلف بي‌صفير نيك و بد

ديو را نطق تو خامش مي‌كند

گوش ما را گفت تو هش مي‌كند

گوش ما هوشست چون گويا توي

خشك ما بحرست چون دريا توي

با تو ما را خاك بهتر از فلك

اي سماك از تو منور تا سمك

بي‌تو ما را بر فلك تاريكيست

با تو اي ماه اين فلك باري كيست

صورت رفعت بود افلاك را

معني رفعت روان پاك را

صورت رفعت براي جسمهاست

جسمها در پيش معني اسمهاست

چون بار فلك بست به افسون ما را

وز خانه خود كشيد بيرون ما را

از بس كه بلا نمود گردون ما را

چون شير دهانيست پر از خون ما را

پيوست فلك با من پيكار دگر

از يك غارم كشيد در غار دگر

اي بر طاعت ز خلق در كار دگر

بنماي مرا جهان به يك بار دگر