فايلستان

هرچه امروز حاصل ما نيست

طلب آن مكن كه فردا نيست

گر در اينجا نديده اي او را

رؤيت او تو را در اينجا نيست

حق به حق بين كه ما چنين ديديم

ديده اي كان نديد بينا نيست

وانكه حق را به خويشتن بيند

ديده اش بر كمال گويا نيست

هر كه گويد كه حق به خود بيند

اين سعادت ورا مهيا نيست

گر چه آبند قطره و دريا

قطره در وصف همچو دريا نيست

دل صافي كن كه دل به حق مي نگرد

دلهاي پراكنده به يك جو نخرد

زاهد كه كند صاف دل از بهر خدا

گويي ز همه مردم عالم ببرد

دل صافي كن كه دل به حق مي نگرد

دلهاي پراكنده به يك جو نخرد

زاهد كه كند صاف دل از بهر خدا

گويي ز همه مردم عالم ببرد

شب يلداي غمم را سحري پيدا نيست

گريه‌هاي سحرم را اثري پيدا نيست

هست پيدا كه به خون ريختنم بسته كمر

گرچه از نازكي او را كمري پيدا نيست

به كه نسبت كنمت در صف خوبان كانجا

از تجلي جمالت دگري پيدا نيست

نور حق ز آينهٔ روي تو دايم پيداست

اين قدر هست كه صاحب نظري پيدا نيست

پشه سيمرغ شد از تربيت عشق و هنوز

طاير بخت مرا بال و پري پيدا نيست

بس عجب باشد اگر جان برم از وادي عشق

كه رهم گم شده و راهبري پيدا نيست

گر تو نور حق شدي از شرق تا مغرب برو

زانك ما را زين صفت پرواي آن انوار نيست

گر تو سر حق بدانستي برو با سر باش

زانك اين اسرار ما را خوي آن اسرار نيست

راست شو در راه ما وين مكر را يك سوي نه

زان كه اين ميدان ما جولانگه مكار نيست

شمس دين و شمس دين آن جان ما اينك بدان

جز به سوي راه تبريز اسب ما رهوار نيست

بيا كه نور سماوات خاك را آراست

شكوفه نور حقست و درخت چون مشكات

جهان پر از خضر سبزپوش داني چيست

كه جوش كرد ز خاك و درخت آب حيات

ز لامكان برسيدست حور سوي ملك

ز بي‌جهت برسيدست خلد سوي جهات

طيور نعره ارني همي‌زنند چرا

كه طور يافت ربيع و كليم جان ميقات

به باغ آي و قيامت ببين و حشر عيان

كه رعد نفخه صور آمد و نشور موات

اذان فاخته ديديم و قامت اشجار

خموش كن كه سخن شرط نيست وقت صلات

هر كه از آفتاب نور الله

دل و جانش منور است چو ماه

در پي سيم و زر كجا پويد

روشنايي ز نور حق جويد

حرص و دل هر دو در يكي سينه

روي زنگي ست پيش آيينه

هر چند به صورت از زميني

پس رشته گوهر يقيني

بر مخزن نور حق اميني

آخر تو به اصل اصل خويش آ

خود را چو به بيخودي ببستي

مي‌دانك تو از خودي برستي

وز بند هزار دام جستي

آخر تو به اصل اصل خويش آ

عشق بهر كه داد جان رست ز خاك و خاكدان

زاهد مرده دل ز گور هم سوي گور ميرود

هر كه ز عشق يافت جان يافت حيات جاودان

او نه بميرد ار بمرد زنده بگور مي‌رود

ني غلطم كجا چو كور از پي نور حق شتافت

موسي وقت خويش شد جانب طور ميرود

هيچ نيافت آنكه او لذت عاشقي نيافت

گر همه در بهشت يا در بر حورد ميرود

اين دل پختگان عشق جانب حق همي رود

وان دل زاهدان خام سخت صبور ميرود

آتش عشق مرد را پخته و سرخ رو كند

خام فسرده را صلا گربه تنور ميرود

هست بهر خم فلك باده و نشأه دگر

چو ببريدند يكسر جمله اعضاش

جدا كردند از كل جمله اجزاش

چو در باطن تجلي نور حق ديد

فدا كرد او سر و زين سر نگرديد

اناالحق مي‌زد و مي‌گفت اي دوست

چو مي‌دانم كه مي‌دانيم نيكوست

ببينم كين تن خاكي به ناسوت

فدا گردد به جان از بهر لاهوت

اگر اين را به پيشت هست مقدار

بيامرزش كه با من كرد اين كار

مناجاتش در آن سروقت اين بود

چو صادق بود در دعوي چنين بود

تو را نيز ار بود اين استطاعت

كه باطن را كني روشن به طاعت

درون گر پاك داري چون برونت

ز نور حق شود روشن درونت

بني آدم شوي آنكه مكرم

ز نور حق رسد فيضت دمادم

ز فيض حق درونت جوش گيرد

به زورت عشق در آغوش گيرد

بداني خويش را آن دم ز معشوق

بر آري نعرهٔ مستي به عيوق

همي گويي انالحق همچو حلاج

ستاني از ملايك در شرف باج

جنت حسنت چو تجلي كند

باغ شود دوزخ بر هر شقي

ظلمت و نور از تو تحير درند

تا تو حقي يا كه تو نور حقي