اي غلامت چو شاد بخت فلك
ما غلامان خاص و عام توايم
تا كه در خانهٔ فلك باشيم
همه در خانهٔ غلام توايم
ماهي، كه بسوخت زهره چنگش بر سر
بگريست فلك با دل تنگش بر سر
مويي كه ز دست شانه در هم رفتي
گردون به غلط نهاد سنگش بر سر
دلا راهت پر از خار و خسك بي
گذرگاه تو بر اوج فلك بي
شب تار و بيابان دور منزل
خوشا آنكس كه بارش كمترك بي
تا كي خود را ز هجر دلبند كشم
غم در دل و جان آرزومند كشم
دردي كه فلك ز تاب آن خم دارد
چون دل بنماند دردِ دل چند كشم
ز بيداد فلك يارون امان بي
امان جستن روز آخرزمان بي
اگر پاره كرم يخه بجا بو
كه وامو آسمان پرسرگران بي
شادم به تو گر فلك حزينم نكند
وانچه از تو گمانست يقينم نكند
اكنون باري دست من و دامن تست
گر چرخ سزا در آستينم نكند