فايلستان

علي جان خانه عمر را كردي خراب آخر

ز داغت اي پسر كردي دل ليلا كباب آخر

چه سازم از فراقت بعد از اين اندر شب و روزان

بگيرم با كه انس اي ماه من بر گو جواب آخر

عجب كردي تلافي زحمت شبهاي تارم را

عجب اي نوگلم بگرفته ام از تو گلاب آخر

هلا لا خوش رسيدي نيمه با آن طلعت رخشان

غروبت زود بود اندر محاق اي ماهتاب آخر

زدي يك جلوهٔ از غمزده ات بردي دل عالم

بيفكندي بروي عارضت از چه نقاب آخر 

جهان را از كمان ابروان يكسر نشان كردي

 زدي بر قلب ليلا تير خود را بي حساب آخر

هزاران حيف از قد چو سرو و عارض ما هست

دريغا زود گرديدي شهيد اندر شباب آخر

پسر جان خوابگاهت بود روي فرش ديبائي

كنون بينم كه فرش خواب تو گشته تراب آخر

عزيز من چرا از مادرت قطع نظر كردي

چرا در اين زمين پر فتن رفتي بخواب آخر

ز جا خيز و بزخم رأس تو اي نوگل مادر

گذارم رحمي اين لحظه با چشم پر آب آخر

نخوابيدم سر گهواره ات شب تا سحر جانا

بسي خواندم براي تو علي جان ذكر خواب آخر

اميدم بود چينم بزم شادي از براي تو

ندانستم اجل در قصد تو جانا كمين كرده

ندانستم كه سازد كربلا قلبم كباب آخر

فداي كاكل آلوده در خونت شود ليلا

چرا گرديده لبهايت كبود از جرعه آب آخر

ببين از داغ تو عاصي نموده ديدگان دريا

نظر بنما باحوالش تو در روز حساب آخر

شنيده ايد حسين چون ز اسب در غلطيد

نديده ايد كه زينب چسان ز خيمه دويد

شنيده ايد حسين چون بخاك تيره فتاد

نديده ايد كه زينب جامه دريد

شنيده ايد حسين خنجرش به خنجر داد

نديده ايد كه زينب دلش ز غصه تپيد

شنيده ايد كه حسين سر بنوك نيزه نهاد

نديده ايد كه زينب به پاي نيزه دويد

شنيده ايد كه شد پيكر حسين عريان

نديده ايد كه زينب چو ابر ميناليد

شنيده ايد تنش پاره پاره شد از كين

نديده ايد كه زينب چه طعنه ها بشنيد

شنيده ايد حسين تشنه لب شده است شهيد

نديده ايد كه زينب دل از جهان ببريد

شنيده ايد كه آتش زدند خيمه حسين

نديده ايد كه زينب در آن زمان چه كشيد

شنيده ايد كه از ترس كودكان حسين

در آن زمين بلاخيز روي خار دويد

شنيده ايد چه ظلمي باهل بيت رسول

رسيد از ستم كينه ها قوم عنيد

شنيده ايد از آنروز زان ومظالم ها

كنند مردم لعنت يزيد و آل يزيد

غم مخور در روز محشر شافع عصيان توئي

شاهد بزم ازل سر دفتر امكان توئي

هم بهشت و دوزخ و هم كفر و هم ايمان توئي

عاصيت را كن نظر اي شاه بي سر ياحسين

ز اين فداكاري نمودي هر دو عالم را رهين

تحت فرمان تو باشد آسمان و هم زمين

امر امر تو است روز و اسف اي شاه دين

اخيار توست نار و نور كوثر يا حسين

خنجرت مي نبرد خنجرم اي شمر دغا

شرم آهن كند از بوسه كه فرالوراء

پس به پيچان و سرم را تو جدا كن ز قفا

عاصيا نظم تو خون كرد دل خيرالنساء 

نه عرب باشي من هم كه قريشي نسبم

بود جد من احمد نه من آخر عربم

آب مهريه زهرا ز چه من تشنه لبم

قطره آب رسان بر لبم اي بي پروا

هيچ داني چه مكاني تو مكان ساخته

پاي با چكمه سر سينه من تاخته

من نداني به ثريا شرر انداخته

ظالم اين مخزن اسرار خدا هست خدا

مگر نه جدّت ترا حسين مني بخواند

مگر نه آن شه ترا بدامنش مينشاند

ز شيره جان خود بكوچكي پروراند

مگر شها نيستي برادرم يا حسين

خيز نگر چشم ترم يا حسين

تو آن حسين نيستي ز بهر يك تار مو

چه شد جدا از سرت ز شانه ايماه رو

مادر زارت نمود ز غصه دل را رفو

چه بي فغانها كشيده مادرم ياحسين

خيز نگر چشم ترم ياحسين

ايمه گردون نشين از چه مكان در زمين

نمودي اي گلعزار شدي بخواري قرين

مقام قربت چه شد چرا شدي اين چنين

فتاده پاره پاره برابرم ياحسين

خيز نگر چشم ترم ياحسين