فايلستان

 ديد همان دست است كه نارسا بود
رسانايي ناب دسترسيِ  دسترسي ها بود
و ديد
بازمي گردد به بودِ بود بود
او ازو خشنود و
او ازو خشنود.
يك هوي يك اوي بي گسست و بي هاي و هوي فروپست
سراسر دست و يكدست و سرمست
و ديد ديگر ـ ديگر نيست نيست
هستستان يك هست هست و
بي كيست كيست
يك چيست نيست
سراسر دست و يكدست و سرمست
يكدست و يكدست و يكدست و يكدست
سراسر دست و سراسر دست و سراسر دست و
دست:
تنها دست
يك سر دست
اما دست
تمام دست
سراسر دست و دست و دست.

و ديگر دانست دانشِ چشم و دانايي دست
بال بال بازگشت بود و
«وقت»، همان آن‌گاهِ بازگشت بود و
او كه مي گشت و مي گشت و در گماني

مي سوخت
و چشم مي دوخت و به خود مي گفت: ديگر بازنخواهم گشت
نمي دانست
بازمي گشت همان گاه
همان گاه كه از بي آبي مي سوخت
آبي مي گشت
جاري مي گشت

به بَرَش آب و
دورادورش آب و
ـ چه دورِ دورم از آب و...
و بي تاب مي گشت
ناب مي گشت و مي گشت
دريايي در كف دست، گوهر آبي از بي آبي

مي سوخت
پاي در آب و جهان حباب و
سراب شن‌زار در روبه‌رو
چشم بر چشم به راهيي برگچه‌هاي سبز لاهوتي
خاكستري از سوخته‌كامي مي دوخت
دورادور و در ناسوتي برهوت
مي نگريست دمي ديگر ـ باز نمي گردم ديگر؟
بر جداكاريِ دو دست جداسار
دو پرنده‌ي هردم دوردست‌تر و پرپر
اما هنوزاهنوز
راهي مانده بود تا بي دستي ي يكدست فراهست هزاردستان سرمست
مانده بود تا نقشه‌ي نقش برآبِ آب و اسب و سوار تا بر بادِ... بربادِ... برباد
و مي گشت و مي گشت و در خود مي گشت باداباد

 

از على آموز اخلاص عمل
شير حق را دان منزه از دغل
در غزا بر پهلوانى دست يافت
زود شمشيرى برآورد و شتافت
او خدو انداخت بر روى على
افتخار هر نبى و هر وليّ

او خدو انداخت بر رويى كه ماه
سجده آرد پيش او در سجده گاه
گشت حيران آن مبارز زين عمل
وز نمودن عفو و رحمت بى محل

آن چه ديدى بهتر از پيكار من
تا شدستى سست در اِشكار من

چون بخواهم كز سِرَت آهى كنم
چون على سر را فرا چاهى كنم

در شجاعت شير ربانيستى
در مروّت خود كه داند كيستى
در مروّت ابرِ موسايى به تيه
كامد از وى خوان و نان بى شبيه…
اى على كه جمله عقل و ديده اى
شمّه اى واگو از آنچه ديده اى

تو ترازوى احد خو بوده اى
بل زبانه ي هر ترازو بوده اى
در شجاعت, شير ربانيستى
در مروّت خود كه داند كيستى

دورم اگر از سعادت خدمت تو

پيوسته دلست آينهٔ طلعت تو

از گرمي آفتاب هجرم چه غمست

دارم چو پناه سايهٔ دولت تو
 

حق آن است كه آدمى كريم است; اما خاستگاه كرامت او را نبايد در بيغوله هاى دنيوى جستجو كرد; كرامت او در عمق جان و در سرشت او است و همين كرامت, رسول باطنى او براى پيمودن راه بس پر خطر قوس صعود, تا مرز بى انتهايى هستى است; كه (ان الى ربك الرجعى).

عناصر و افلاك و اشباح و ارواح وغيب و شهود و پايين و بالاى آن, كتاب هاى الهى و صحيفه هاى مكرّم ربوبى و نوشته هايى است كه از آسمان احديت نازل گشته است, و هر مرتبه اى از مراتب و هر درجه اى از مدارج كه در سلسله طولى و عرضى واقع است, آياتى است كه براى گوش هاى اهل يقين خوانده شده است.

در سلسله هستى, هر كسى را جايگاهى است و اين جايگاه ها نشان از ظرفيت هاى وجودى آنها دارد:( و ما منّا الا له مقام معلوم). بنابراين عبور از يك جايگاه و ورود به جايگاهى بلند مرتبه تر, جز از راه افزايش ظرفيت وجودى, شدنى نيست كه آن نيز حركتى در جوهر مى طلبد و راه و رسم ويژه خود را دارد و از طريق اعتبار و مجاز يا وضع و قرارداد, چنين ارتقاى رتبه اى امكان پذير نيست.

 

گوهر جام جم از كان جهانى دگر است

 تو تمنّا زگِل كوزه‌گران مى‌دارى