درين آيت بندگان خود را در رفتن راه دين منازل روشن مي‌نمايد و آن گه ايشان را بلطف خود در آن روش مي‌ستايد و برحمت خود مزد عظيم و ثواب كريم مي‌دهد، خود راه مي‌نمايد و خود بر روش ميدارد و آن گه بنده را در آن مي‌ستايد. اينت كرم و لطافت! اينت رحمت و رأفت!
ترا كه داند كه ترا تو داني، ترا نداند كس، ترا تو داني بس. اي سزاوار ثناء خويش و اي شكر كننده عطاء خويش! رهي بذات خود از خدمت تو عاجز و بعقل خود از شناخت منت تو عاجز، و بكلّ خود از شادي بتو عاجز، و بتوان خود از سزاي تو عاجز.كريما! گرفتار آن دردم كه تو درمان آني، بنده آن ثنا ام كه تو سزاي آني، من در تو چه دانم تو داني، تو آني كه گفتي كه من آنم آني.
اي منظر تو نظاره گاه همگان
پيش تو در او فتاده راه همگان
اي زهره شهرها و ماه همگان
حسن تو ببرد آب و جاه همگان
الهي نميتوانيم كه اين كار بي تو بسر بريم نه زهره آن داريم كه از تو بسر بريم، هر گه كه پنداريم كه رسيديم از حيرت شمار واسر بريم. خداوندا كجا باز يابيم آن روز كه تو ما را بودي و ما نبوديم تا باز بآن روز رسيم ميان آتش و دوديم، اگر بدو گيتي آن روز يابيم بر سوديم، ور بود خود را دريابيم به نبود خود خشنوديم.
إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ عدل آنست كه عطا بقدر استحقاق بنده دهد، و فضل آنست كه بقدر استحقاق بر افزايد، و بكرم خود فراخ بنوازد.
مادري كن مر يتيمان را بپرورشان بلطف
خواجگي كن سائلان را طمعشان گردان وفا
با تو در فقر و غريبي ما چه كرديم از كرم
تو همان كن اي كريم از خلق خود بر خلق ما
الهي كار تو در گرفتي بنيكويي، بي‌ما چراغ خود افروختي بمهرباني، بي ما خلعت نور از غيب تو فرستادي به بنده‌نوازي، بي‌ما چون رهي را بلطف خود باين روز آوردي، چه بود كه بلطف خود بسر بري بي‌ما.
علم اليقين استدلالي است، عين اليقين استدراكي، حق اليقين حقيقي است. علم اليقين مطالعت است، عين اليقين مكاشفت است.علم اليقين از سماع بود، عين اليقين از الهام رويد، حق اليقين از عيان خيزد. علم اليقين سبب بشناختن است، عين اليقين از سبب بازرستن است، حق اليقين از انتظار و تمييز آزاد گشتن است. كسي كه خواهد تا از علم اليقين بعين اليقين رسد او را سه چيز بكار بايد: استعمال علم و تعظيم امر و اتباع سنت. چون خواهد كه از عين اليقين بحق اليقين رسد، ترك تدبير بايد و لزوم رضا و حرمت در خلوت و خجل از خدمت. پس چون بحق اليقين رسد.