فايلستان

هر لحظه وحي آسمان آيد بر سر جانها

كاخر چو دردي در زمين تا چند مي باشي برآ

هر كز گران جانان بود چون درد در پايان بود

آنگه رود بالاي خم كان درد او يابد صفا

گل را مجنبان هر دمي تا آب تو صافي شود

تا درد تو روشن شود تا درد تو گردد دوا

جانيست چون شعله ولي دودش ز نورش بيشتر

چون دود از حد بگذرد در خانه ننمايد ضيا

گر دود را كمتر كني از نور شعله برخوري

از نور تو روشن شود هم اين سرا هم آن سرا

در آب تيره بنگري ني ماه بيني ني فلك

خورشيد و ماه پنهان شود گر تيرگي گردد هوا

باد شمالي مي وزد كز وي هوا صافي شود

وز بهر اين صيقل سحر در مي دمد باد صبا

باد نفس مر سينه را ز اندوه صيقل مي زند

گر يك نفس گيرد نفس مر نفس را آيد فنا

زان چنان بيهشى چو باز آمد
قطره اش بحر پر ز راز آمد
بر زبانش روانه گشت اسرار
مستمع غرق شد در آن انوار
 

عالميان مشتي خاك بودند در ظلمت خود بمانده، در تاريكي نهاد متحير شده، در غشاوه خلقيت ناآگاه مانده، همي از آسمان ازليّت باران انوار سرمديت باريدن گرفت خاك عبهر گشت و سنگ گوهر گشت، رنگ آسمان و زمين بقدوم قدم او ديگر گشت.

جانهاي ايشان از كدورت بشريت آزاد گشته است و از آفت نفس صافي شده و از هوي خلاص يافته تا اندر صف اول و درجهٔ اعلي با حق بياراميده‌اند و از غير وي اندر رميده.

جاني كه به نورِ حق ندارد امّيد

در عالم اوهام بماند جاويد

چون ذرّهٔ ناچيز بوَد در سايه

چون كودكِ يك روزه بوَد در خورشيد

نور حق است احمد و لمعان و نور

از نبى در اولياء دارد ظهور

هردلى پرتوپذير است از نبى‌

چون مه از خور مستنير است از نبّى‌
 

سايه و آفتاب بر من و تو

خط موهوم مي نمايد دو

خط موهوم اگر براندازي

خانه از غير حق بپردازي

اثر اين و آن مجوي آنجا

تا سر اين بگويد كويار نكته داني

هر دل كه نور حق ديد جز نور حق نباشد

ني نزد او زميني است ني پيشش آسماني

بي انتظار محشرحق بين فناي كل ديد

گشتي چو فاني از خود گرديد خلق فاني

چون هست عكس يكتا نبود دو چيز همتا

در ملك هست جز هست چون نيست، نيست ثاني

امروز جلوهٔ وي رندان كهن شمارند

كور است در هر آني روي نوي و آني

اين قصيده را كجورى در شب نيمه شعبان ۱۲۸۸ به نظم كشيده است
بر هستى خويش حجتى دارد حق
و از اين حجّت مسرتى دارد حق
مرات جمال ذوالجمالى را
چشمى خواهد كه صورتى دارد حق
يكتاست خدا و خواست ازين حجّت
ظاهر سازد كه وحدتى دارد حق
حق بين بايد كه تا ببيند حق را
و آنكه داند حقيقتى دارد حق
هر كس خواهد كه حق ببيند پيدا
با اين حجّت شباهتى دارد حق
در روز نخست خواست يزدانش
در عين فراق وصلتى دارد حق
در پرده غيب كرد پنهانش
تا دانى كه غيبتى دارد حق
رحمت آمد زحق به خلقان يكسر
صد رحمت چه رحمتى دارد حق
اين قامت را هر آنكه بيند داند
قطعاً فردا قيامتى دارد حق
آن روى نكوى, هر كه بيند گويد
برتر زجهان جنّتى دارد حق
آن لعل لب خندان را بينى گوئى
اندر كوثر سقايتى دارد حق
عالم همه حجت است و حجت عالم
با اين حجّت محبّتى دارد حق
از سلسله مشك موى عنبر سايش
از ظلمت شب حكايتى دارد حق
از آئينه جمال مهر افروزش
زانوار كواكب آيتى دارد حق
اين دايره وجود را قطبى بايد
و اين اشياء را مشيّتى دارد حق
از خَلقِ مشيّت است اشياء پيدا
و از خلقِ مشيّت حكمتى دارد حق
تركيب عناصر وجودش را ديدم
دانستم بساطتى دارد حق
آثار و صنايع الوهيّت را
در اين حجّة سجلّتى دارد حق
آفاق وجود و انفس امكانى
از اين آية دلالتى دارد حق
گويند خداى لا مكانست بلى
در اين حجّة مكانتى دارد حق
برداشت خداى نه سپهر گردون
اكنون بنگر چه قوتى دارد حق
حاشا للّه ولو حش اللّه منه
اين دست خداست قدرتى دارد حق
از اين حجّة خداى احيا سازد
و از اين حجّة امانتى دارد حق
و از اين حجّة رواج ايمان گردد
و از اين حجّة شريعتى دارد حق
اين دولت آخر الزّمان است آخر
در طور وجود جلوتى دارد حق
و آن دولت كفر مى نماند هرگز
روزى آيد كه رجعتى دارد حق
از اين حجّة بقاء عالم پيدا
و از اين حجّة عنايتى دارد حق
امروز كه روز نيمه شعبان است
اندر عالم ولادتى دارد حق
امروز مباركست و فرّخ روزى
اللّه اللّه چه بهجتى دارد حق

از نشان خود بگريز، يكبارگي مهر ما بين. طريق اتحاد يگانگي است، و با خود بيگانگي است، از من و ما نشان دادن دوگانگي است، و دوگانگي دليل بيگانگي است. دوگانگي آنجاست كه امروز و فرداست. موحد از امروز و فردا جداست. تا موحد سايه خورشيد وجود نيافت از خود وانرست، و تا از خود وانرست حق را نيافت.