فايلستان

آورده‌اند كه در آن وقت كه امير المؤمنين معتز به خلافت نشست هر كس از امراى اطراف به خدمت او هديه‌ها فرستادند. ابو على ايّوب كه امير فارس بود در ميان هديه‌هاى خويش آينه چينى فرستاد كه آن را همتايى نبود در غايت صفا. احمد اسرائيل كه وزير بود بر وى اعتراض كرد، گفت بنده به نزد خلفا هديه‌ها فرستد چون اسب قيمتى يا غلامان خوب يا كنيزكى صاحب جمال يا سلاحى گران مايه يا جامه‌هاى مرتفع. چنان كه كسوت ملوك را شايد و اگر از اين نباشد باز يا چراغ يا يوز و امثال اينها. تو را چه بر آن داشت كه به خدمت او آينه فرستادى؟ احمد ايّوب جواب نوشت كه مرا باعث بر فرستادن آينه دو چيز بود: اوّل آن كه سخت خوب بود. و ديگر آن كه روى امير المؤمنين عظيم خوب است، خواستم كه چون امير المؤمنين در آينه بنگرد و جمال صورت خود بيند، از بنده خود ياد كند. جوامع الحكايات، باب شانزدهم، از قسم اوّل [ص ۳۱قصص مثنوى‌]

بيقين دان كه مرا عمر بآخر برسيد

گردم از خنجر بيداد تو اين لحظه شهيد

تشنه لب كس بلب آب سر از تن نبريد

بي حيا تشنه مكن رأس من از كينه جدا

فلك ز كشتن اكبر فزوده داغم را

نموده كور اگر آسمان چراغم را

مرا رسان ز براي خدا به بالينش

كه وقت مرگ ببندم دو چشم حق‌بينش

به سوي خيمه رسانم قد رسايش را

كشم ز مهر سوي قبله دست و پايش را

رسيد وقت ز فاق يگانه فرزندم

به خيمه حجله شادي براي او بندم

نموده است ز خون گلو خضابش را

به حجله رفته ببوسد دو دست بابش را

ز بس كه واقعه كربلا غم‌انگيز است

هميشه ديده  ز غصه خونريز است

شرم بنما ز خدا قطع مكن دست مرا

ظالم از بهر چه سازي تو جدا شست مرا

من كه اندر ره حق نيستي و هست مرا

داده ام روز ازل بهر وفاي داور

بسته بودم بهواي گل روي تو دلم

ليك صياد اجل حركت متعجل كرد

بين علي را ز غمت ناله نمايد چه هزار

دارد افسوس كه اين سرو قدت در گل كرد

روز شب ميزنم از درد فراقت فرياد

چه كنم نقش تو در خانه دل منزل كرد

روزگاري بتو دل بستگيم زهرا بود

كي شود حب تو يكباره برون از دل كرد

كي كمانم تو روي زير گل ايماه عذار

عجب از كيد فلك نقش عمل زايل كرد

عون چه شد جعفر بي‌يار كو

قاسم بي‌مونس و غمخوار كو

حضرت عباس علمدار كو

كو علي اكبر فرخ لقا

كرب و بلا نور دو عينم كجاست

سيد مظلوم حسينم كجاست

ز جاي خيز اي پدر حال غريبان ببين

بچنگ قوم دغا شكسته بالان ببين

به قيد بند عدو چه خردسالان ببين

بسوي كوفه سفركنند طفلان تو

خبرنداري پدر چسان كه زاري كنان

نشسته پهلوي تو زغم بود مو كنان

زديده افشان كند ژاله برخ هرزمان

نظر نما يكدمي حال اسيران تو

كجا بخوابم بگو اي تاجدار

چسان كنم ز غمت من سيه روزگار

اوج دردم ز كه بجويم اي گل غدار

بگريم ازدرد خود و يا ز هجران تو

گر علي اكبرت گرديد ز زين واژگون

شد دو تا راسش ز تيغ ليلا دلش از عم غمون

ماند اين داغت بدل تا روز محشر يا حسين

شمس خاور يا حسين