اي نامداري كه نامت يادگار جانست و دل را شادي جاودانست، روح روح دوستانست و آسايش غمگنانست، عنوان نامه‌اي كه از دوست نشانست و مهر قديم بر وي عنوانست، نامه‌اي كه از قطعيّت امانست و بي قرار را درمانست، تاج دولت ازلست و شادروان سعادت ابد، در هفت آسمان و هفت زمين هر كه او نامي يافت ازين نام يافت، دولتي آن كس شد كه آفتاب انوار اين نام برو تافت.
مهتاب برآمد كلك از گور برآمد
وز ريگ سيه چرده سقنقور برآمد
آنك از قلمش موسي و عيسيست مصور
از نفخه او دمدمه صور برآمد
در هاون اقبال عنايت گهري كوفت
صد ديده حق بين ز دل كور برآمد
از تف بهاري چه خبر يافت دل خاك
كز خاك سيه قافله مور برآمد
از بحر عسل‌هاش چه ديد آن دل زنبور
با مشك عسل گله زنبور برآمد
در مخزن او كرم ضعيفي به چه ره يافت
كز وي خز و ابريشم موفور برآمد
بي ديده و بي‌گوش صدف رزق كجا يافت
تا حاصل در گشت و چو گنجور برآمد
نرم آهن و سنگي سوي انوار چه ره يافت
كز آهن و سنگي علم نور برآمد
فكنّا خلقاً و بشراً نورانيين، خلق از روح است و بشريت از كالبد مثالى كه در صورت بشر است و هر دو نورانيند چون هر دو جسمى لطيف و از عالم ملكوتند، بنا بر اين كه روح هم جسم است و بنا بر اين كه مجرد است، نورانى بودنش كنايه از بر كنار بودن او است از ظلمت هيولا و پذيرش او از انوار قدسيه و افاضه‌هاى ربانيه. مثل الذى خلقنا، يعنى از آنچه ارواح ما را از آن آفريده است.
همه اشياي موجود در عالَم اَجرام اَثيري و عنصري اَعمّ از افلاك و ستارگان و مركباتِ عالَم عناصر، همه مِثال و ظِلّ جواهر نوراني مجرّدي هستند كه در عالم اَنوار جاي دارند و نور و ضياي عَرَضي اينها، شبح مثالي از نور و ضياي واقعي و ذاتي آنهاست.
روشن كننده آسمانها و زمينها بر مؤمنان و دوستان مصور اشباح است و منور ارواح، جميع الانوار منه، و همه نورها ازوست، و قوام همه بدوست، بعضي ظاهر و بعضي باطن.
دل صافي كن كه دل به حق مي نگرد
دلهاي پراكنده به يك جو نخرد
زاهد كه كند صاف دل از بهر خدا
گويي ز همه مردم عالم ببرد
عالم به خروش لا اله الا هوست
عاقل بگمان كه دشمنست اين يا دوست
دريا به وجود خويش موجي دارد
خس پندارد كه اين كشاكش با اوست
عالميان مشتي خاك بودند در ظلمت خود بمانده، در تاريكي نهاد متحير شده، در غشاوه خلقيت ناآگاه مانده، همي از آسمان ازليّت باران انوار سرمديت باريدن گرفت خاك عبهر گشت و سنگ گوهر گشت، رنگ آسمان و زمين بقدوم قدم او ديگر گشت.
خبر داري كه سياحان افلاك
چرا گردند گرد مركز خاك
چه مي خواهند از اين محمل كشيدن
چه مي جويند از اين منزل بريدن
كه گفت اين ثابت است آن منقلب نام
كه گفت آن را بجنب وين را بيارام
در اين محرابگه مقصودشان كيست
وزين آمد شدن منظورشان چيست
همه هستند سرگردان چو پرگار
پديد آرنده خود را طلبكار
جز مسكن خويش هر كه جايي گيرد
از مهر فلك دلش صفايي گيرد
بس قطره بي‌بها كه در ملك وجود
گيرد صدفش مفت و بهايي گيرد