«لا موثر فى الوجود الاّ اللّه» افلاك و ستارگان، نمودى از اسرار الهى اند و تأثير آنها همان تأثير حق تعالى است.(الله الذى رفع السموات بغير عمد ترونها ثم استوى على العرش و سخر الشمس و القمر﴾است. يعنى خدا است آنكه برافراشت آسمانها را بدون ستونى كه آنرا ببينيد سپس مستقر شد بر عرش و آفتاب و ماه را مسخر كرد.
اى در اين كارگهى هوشْ رُباى روز و شب ، چشم نِه و گوش گشاى نه ز چشم تو ز ديدن اثرى نه به گوشَت ز شنيدن خبرى كور و كَر ، چند نشينى چندي نبى خبر چند نشينى چندين پرده از چشم جهان بين كن بازبنِگر پيش و پس و شيب و فراز بين كه اين دايره گردون چيست روز و شب ، گِرد تو جاويدان چيست بر سرت چتر مرصَّع كه فراشت بر وى اين نقش مُلَمَّع كه نگاشت عين ممكن به براهين خرَدنتواند كه شود هست به خود چون زهستى ش نباشد اثرى چون به هستى رسد از او دگرى ذات نايافته از هستى بخشكى تواند كه شود هستى بخش خشكْ ابرى كه زآب است تهى نايد از وى صفت آب دهى هر چه او را بُوَد از بود نشانگر بُوَد منحصر اندر امكان لازم آيد كه نيايد به وجودهيچ موجود در اين عرصه جود نقش بى خامه نقّاش كه ديدنغمه بى زخمه مطرب كه شنيد.
«وَتَرَى الْمَلَائِكَهَ حَافِّينَ مِنْ حَوْلِ الْعَرْشِ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِرَبِّهِمْ وَقُضِيَبَيْنَهُم بِالْحَقِّ وَقِيلَ الْحَمْدُلِلَّهِ رَبِ الْعَالَمِينَ»(زمر:۷۵)؛ و فرشتگان را بينى كه گرد عرش را فرا گرفته اند، پروردگارشان را همراه با سپاس و ستايش به پاكى ياد مى كنند، و ميانشان به راستى و درستى داورى شود، و گفته شود: سپاس و ستايش خداى راست، پروردگار جهانيان.
وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ» (الحاقه: ۱۷)؛ فرشتگان بر كناره هاى آن (آسمان) باشند، و عرش پروردگارت را در آن روز هشت [فرشته ]بر فراز سرشان بردارند.
دوش آمد و دل ازو كبابي ميگشت
تا باده به كف كرد و خرابي ميگشت
در سينهٔ جانم فلكي گردان كرد
پس گردِ فلك چو آفتابي ميگشت
چون بار فلك بست به افسون ما را
وز خانه خود كشيد بيرون ما را
از بس كه بلا نمود گردون ما را
چون شير دهانيست پر از خون ما را
دگرباره به پرسيدش جهاندار
كه دارم زين قياس انديشه بسيار
نخستم در دل آيد كاين فلك چيست
درونش جانور بيرون او كيست
جوابش داد مرد نكته‌پرداز
كه نكته تا بدين دوري مينداز
حسابي را كزين گنبد برونست
جز ايزد كس نمي‌داند كه چونست
هر آنچ آمد شد اين كوي دارد
در او روي آوريدن روي دارد
وز آنصورت كه با چشم آشنا نيست
به گستاخي سخن راندن روا نيست
بلنداني كه راز آهسته گويند
سخنهاي فلك سر بسته گويند
فلك بر آدمي در بسته دارد
چو طرفه گو سخن سربسته دارد
صورت‌گر فطرت ننگارد چو تويي
دوران فلك برون نيارد چو تويي
هرچند همه جهان تو داري ليكن
اي صدر جهان جهان ندارد چو تويي
سرگشتهٔ تست، نُه فلك، ميداني
گرد در تو گشته به سرگرداني
تو خورشيدي ولي ميان جاني
خورشيد كه ديدهست بدين پنهاني
جبريل به پرِّ جان ما پرّيدست
كيست آن كه نه از جهانِ ما پرّيدست
طاوسِ فلك، كه مرغ يك دانهٔ ماست
او نيز ز آشيانِ ما پرّيدست