فايلستان

رفتيم بقيه را بقا باد

لابد برود هر آنك او زاد

پنگان فلك نديد هرگز

طشتي كه ز بام درنيفتاد

چندين مدويد كاندر اين خاك

شاگرد همان شدست كاستاد

اي خوب مناز كاندر آن گور

بس شيرينست لا چو فرهاد

آخر چه وفا كند بنايي

كاستون ويست پاره‌اي باد

گر بد بوديم بد ببرديم

ور نيك بديم يادتان باد

گر اوحد دهر خويش باشي

امروز روان شوي چو آحاد

تنها ماندن اگر نخواهي

از طاعت و خير ساز اولاد

آن رشته نور غيب باقيست

كانست لباب روح اوتاد

آن جوهر عشق كان خلاصه‌ست

آن باقي ماند تا به آباد

اين ريگ روان چو بي‌قرارست

شكل دگر افكنند بنياد

چون كشتي نوحم اندر اين خشك

كان طوفانست ختم ميعاد

زان خانه نوح كشتيي بود

كز غيب بديد موج مرصاد

خفتيم ميانه خموشان

كز حد برديم بانگ و فرياد

نظر كن درين موي باريك سر

كه باريك بينند اهل نظر

چو تنهاست از رشته‌اي كمترست

چو پر شد ز زنجير محكمترست

دل عاشق ز گلگشت چمن آزرده‌تر گردد

كه هر شاخ گلي دامي است مرغ رشته برپا را

رشتهٔ پيوند ياران را بريدن سهل نيست

چهرهٔ برگ خزان، زرد از جدايي مي‌شود

بر شاخ اميد اگر بري يافتمي

هم رشته خويش را سري يافتمي

تا چند ز تنگناي زندان وجود

اي كاش سوي عدم دري يافتمي

اجرام كه ساكنان اين ايوانند

اسباب تردد خردمندانند

هان تاسر رشته خرد گم نكني

كانان كه مدبرند سرگردانند

ندوني اي فلك كه مستمندم

وامو پر بد مكه كه دردمندم

بيك گردش كه ميكردي ببيني

چو رشته مو بسامانت ببندم

دل سِرّ تو در نو و كهن بازنيافت

سر رشتهٔ عشقت به سخن باز نيافت

گرچه چو فلك بسي بگشت از همه سوي

چه سود كه خود را سر و بن باز نيافت

گه خستهٔ لن ترانيم موسي وار

گه كشتهٔ نامراديم يحيي وار

هر لحظه به سوزني دگر مانده باز

در رشته كشم غمي دگر عيسي وار

شمع آمد و گفت: دائماً در سفرم

ميسوزم و ميگدازم و ميگذرم

بخت بدِ من چو رشته در كارم كرد

بنگر كه ازين رشته چه آيد به سرم