بيا و بر سر ما سايه‌اى فكن چو هماى
ايا وجود تو بر خلق، سايه‌اى ز خداى
به اوج چرخ رسان قبه فلك فرساى
چو آفتاب بِنِه در ركاب رفعت پاى
غبار ظلم ز آينه جهان بزداى
و آفتاب رخ از مطلع صفا بنماى
زمان توست ايا صاحب الزمان به درآى
خداى را چه تويى دست‌گير خلق خداى
خلقند به خاك بيعدد آورده
از حكم ازل راي ابد آورده
اي بس كه بگردد در و ديوار فلك
ما روي به ديوار لحد آورده
بر فلكش ره نبود ماند بر آن كوه قاف
با تو چه گويم كه تو در غم نان مانده‌اي
پشت خمي همچو لام تنگ دلي همچو كاف
هين بزن اي فتنه جو بر سر سنگ آن سبو
دور ز جنگ و خلاف بي‌خبر از اعتراف
همچو روان‌هاي پاك خامش در زير خاك
فلك زار و نزارم كردي آخر
جدا از گلعذارم كردي آخر
ميان تختهٔ نرد محبت
شش و پنجي بكارم كردي آخر
حبّه دل صميم قلب، سويداى دل، «نقطه خون سياه وسط دل كه اصل حيات است و از آن، حيات و فيض بر جميع اعضا مى رسد و با وجود آن خردى محل ظهور عظمت و كبريايى حق است و هيچ مرتبه از مراتب وجود وسعت گنجايى آن حضرت را ندارد مگر دل انسان كامل» كه «لا يسعنى ارضى و لا سمايى و وسعنى قلب عبدى المؤمن التقىّ»
دل با آن كوچكى، محل تجليّات انوار الهى است و عارف بوسيله آن مى تواند ارتباط معنوى بين خود و ذات حق برقرار نمايد.
بار بر بارگي نهيد چه سفرتان ناگزير بود و مرگ بر سرتان سايه انداخته. از آن كسان باشيد كه چون بانگشان زدند، هشيار گشتند و دانستند كه دنيا خانه ي ايشان نشود و آن را تعويض كردند.
شنيدم گوسفندى را بزرگى
رهانيد از دهان و چنگ گرگى
شبانگه كارد بر حلقش بماليد
روان گوسفند از وى بناليد
كه از چنگال گرگم در ربودى
وليكن عاقبت گرگم تو بودى
انَّ الرُّوحَ اذَا عَرَجَ به يَشْخَصُ الْبَصَرُ.
به هنگام عروج روح چشمهاى ميت خيره و باز مى‌ماند.
وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ» (الحاقه: ۱۷)؛ فرشتگان بر كناره هاى آن (آسمان) باشند، و عرش پروردگارت را در آن روز هشت [فرشته ]بر فراز سرشان بردارند.