فايلستان

گرعلي اصغر ز پيكان سر شد شهيد

قاسمت گرتيغ عدوان قامتش درخون كشيد

نخل ياران ترا تيغ جفا يكسر بريد

غم مخور باشم ترا من يار و ناصر يا حسين

شمس خاور يا حسين

بيني از هر طرفي ز امر يزيد غدار

سپه كوفي وشامي چه پياده چه سوار

صف بصف از پي هم آمده افزون ز شمار

همه برقتل حسين تو شتابان زينب

موپريشان زينب

آب بندند دراول رخ طفلان حسين

سوزد آفاق از آن ديده گريان حسين

ز آه طفلان حسين و دل بريان حسين

تيره گردد همه عالم وامكان زينب

گشته سيراب دد و دام و حوش صحرا

ليك اطفال من از سوز عطش در غوغا

درچه آئين بود اين رسم ايا شوم دغا

مهمان تشنه كشند در لب آب دريا

تا كي در گوي تو مسكن و مأوا كنم

دو ديده در ماتمت بسان دريا كنم

نظر چه هر دم بر اين موي چليپا كنم

رود بطاق سپهر آه و فغانم علي

مادر دهر اي پسر مثل تو سروي نزاد

ز داغت آتش چنان بخرمنم اوفتاد

كه روز شب مي كشم ز هجر روي تو داد

چه نامت هر دم بود ورد زبانم علي

خيمه بي يار هم كوفته ام در برت

مكان علي جان نگر نموده ام بر سرت

عاصي قربان آن طره از خون ترت

از غم تو روز شب اشك فشانم علي

دريغ از حاصل زحمت روز شبان

بپاي تو كرده ام تمام اي نوجوان

داس اجل زود كرد مرا بغم توامان

فسرده از ماتمت كرد چنانم علي

خيز علي جان نگر باب دل افكار خويش

بر سر نعشت مكان كرده بحال پريش

عالم و آفاق را ز ناله اش كرده ريش

نگر ز داغت كنون قد كمانم علي

اي پدر جان بعد تو گشتيم ما بي اعتبار

در كف قوم جفا جو جملگي خوار و فگار

اندر اين وادي گرفتاريم ما با حال زار

ما نديده ايم اندر كف دو نان گرفتار اين زمان