فايلستان

«... وَاعْلَمْ، اَنَّ مالِكَ المَوْتِ هُوَ مالِكُ الحَياةِ، وَ اَنَّ الخالِقَ هُوَ المُمِيتُ، وَ اَنَّ المُفْنـِىَ هُوَ المُعيدُ....»; بدان كه در اختيار دارنده مرگ همان است كه زنـدگى رادر دسـت دارد و پديـد آورنده موجودات است. همو مى ميراند و نابود كننده هموست كه دوباره زنـده مى كند.

اى در تو عيان ها و نهان ها همه هيچ
پندار و يقين ها و گمان ها همه هيچ
از ذات تو مطلقا نشان نتوان يافت
كانجا كه تويى, بود نشان ها همه هيچ
 

ز دست كوته خود اشك بارم

كه از بالابلندان شرمسارم

مگر زنجير مويي گيردم دست

وگر نه سر به شيدايي برآرم

ز چشم من بپرس اوضاع گردون

كه شب تا روز اختر مي‌شمارم

من از بازوي خود دارم بسي شكر

كه زور مردم آزاري ندارم
 

از كف ايام امان كس نيافت

وز روش دهر زمان كس نيافت

شام و سحر هست رصددار عمر

زين دو رصد خط امان كس نيافت

رفت زماني كه ز راحت در او

نام غم از هيچ زبان كس نيافت

و آمد عهدي كه ز خرم‌دلان

در همه آفاق نشان كس نيافت

اهل مينديش كه در عهد ما

سايهٔ عنقا به جهان كس نيافت

جامهٔ جاه ترا نقش همي بست قضا

واسمان جامهٔ خودرنگ همي‌كرد به نيل

به سر عجز رسد عون تو بي‌هيچ نشان

به دم جور رسد عدل تو بي‌هيچ دليل

خطبه بر مسرع حكم تو كند باد خفيف

خوشه از خرمن علم تو چند خاك ثقيل

خوش مثالي نوشته ام به مثل

حرفي از خط بي مثال تو ايم

حكم ما را نشان كن اي سيد

به نشاني كه ما زآل تو ايم
 

دل همان از ساده لوحيها غم نان مي خورد

پيش ازين مي ماند در خارا نشان پاي من

اين زمان پايم به سنگ از باد دامان مي خورد

از گلاب افشاني محشر نمي آيد به هوش

بر دماغ هر كه بوي خط ريحان مي خورد

الغياث اي تو غياث المستغيث

زين دو شاخهٔ اختيارات خبيث

من ز دستان و ز مكر دل چنان

مات گشتم كه بماندم از فغان

من كه باشم چرخ با صد كار و بار

زين كمين فرياد كرد از اختيار

كه اي خداوند كريم و بردبار

ده امانم زين دو شاخهٔ اختيار

نور حق است احمد و لمعان و نور

از نبى در اولياء دارد ظهور

هردلى پرتوپذير است از نبى‌

چون مه از خور مستنير است از نبّى‌

من كه از آتش دل چون خم مي در جوشم

مهر برلب زدم و خون ميخورم خاموشم