پرتو الهى و فروغ تجلّيات او پيوسته در موجودات جارى و سارى است و هيچگاه نمى شود كه اين فيض از فياض مطلق جدا و قطع گردد بنابراين مطلق خداوندى هرگز داراى حركت و دگرگونى نيست. همان طور كه نور خورشيد از جرم خورشيد جدا نمى شود.
در ديدهٔ ما نگر جمال حق بين
كاين عين حقيقت است و انوار يقين
حق نيز جمال خويش در ما بيند
وين فاش مكن كه خونت ريزد به زمين
"يخرجهم من الظلمات الي النور باذنه و يهديهم الي صراط مستقيم " قرآن نور است وبه سوي نور كه معرفت خداوند است هدايت مي‌كند ، پس معرفه الله ، نور است .
«احد» كه جان ايشان را مدد از نور توحيد است و روح روح ايشان بيافت توحيدست.
روشن كننده آسمانها و زمينها بر مؤمنان و دوستان مصور اشباح است و منور ارواح، جميع الانوار منه، و همه نورها ازوست، و قوام همه بدوست، بعضي ظاهر و بعضي باطن.
نورنتابيده صبح، خواه صبوحي
زان كه صبوحي است ليل غم را فالق
از مي فكرت بساز جام خرد پر
جام خرد پر نگردد از مي رائق
با مي فكرت صبوح كن كه بود فكر
خمري كان را خمار نبود لاحق
هركه سحرخيزگشت و فكركننده
راحت مخلوق جست و رحمت خالق
وانكه فروخفت تا برآمد خورشيد
بر تن و بر جان خويش نبود مشفق
چون گل خندان پگاه روي فرو شوي
جانب حق روي كن به نيت صادق
غنچه‌صفت پردهٔ خمود فرو در
يكسره آزاد شو ز قيد علايق
خيز كه گل روي خود به ژاله فروشست
تاكه نماز آورد به رب مشارق
خيزكه مرغ سحر سرود سرايد
همچو من اندر مديح جعفر صادق
دل گر ره عشق او نپويد چه كند
جان دولت وصل او نجويد چه كند
آن لحظه كه بر آينه تابد خورشيد
آيينه انا الشمس نگويد چه كند
اي مستمعان را ز حديث تو سرور
وي ديدهٔ صاحب نظران را ز تو نور
جز حرف و رخت گر شنوم ور بينم
گوشم كر باد الهي و چشمم كور
الهي تو آني كه نور تجلّي بر دلهاي دوستان تابان كردي چشمه‌هاي مهر در سرّهاي ايشان روان كردي، و آن دلها را آينه خود و محل صفا كردي، تو در آن پيدا و به پيدايي خود در آن دو گيتي ناپيدا كردي، اي نور ديده آشنايان و سور دل دوستان و سرور جان نزديكان همه تو بودي و تويي، نه دوري تا جويند، نه غايتي تا پرسند، نه ترا جز بتو ياوند، و اللَّه لو لا اللَّه ما اهتدينا، آبي و خاكي را چه زهره آن بود كه حديث قدم كند اگر نه عنايت و ارادت قديم بود، اگر نه او بكرم و فضل خود اين مشتي خاك را بدرگاه قدم خود دعوت كردي و بساط انبساط در سراي هدايت بسط كردي و الّا اين سيه گليم وجود را و اين ذرّه خاك ناپاك را كي زهره آن بودي كه قدم بر حاشيه بساط ملوك نهادي سزاي خاك آنست كه پيوسته منشور عجز خود مي‌خواند و پرده بي‌نوايي خود ميزند .
حصول انوار در قلب، ابتدا به شكل چراغي و بعد شعله و بعد كوكب،بعد قمر، بعد شمس و سپس به صورت برقي مي باشد و يكي از آيات كريمه «الله نور السموات و الارض» شرح اين مراحل است كه شخص مشكوتي مي شود كه در آن زجاجه اي است كه قلب باشد و در نهايت قلب ذكر را به روح خود مي سپارد.