فايلستان

بيا تا اهل معني را درين عالم به غم بيني

بيا تا لطف رباني و احسان و كرم بيني

بيا تا سوز مشتاقان و راه بي‌دلان بيني

ز اوتادان و ابدالان علم اندر علم بيني

همه صحراي روحاني پر از مردان حق بيني

ز صوت و ذوق داوودي همه جانها خرم بيني

ازين زندان سلطاني دل و جان را دژم يابي

نظر كن درين موي باريك سر

كه باريك بينند اهل نظر

چو تنهاست از رشته‌اي كمترست

چو پر شد ز زنجير محكمترست

از غلبهٔ محبت حق تعالي و صَحْو عبارتي از حصول مراد و اهل معاني را اندر اين معني سخن بسيار است، گروهي اين را بر آن فضل مي‌نهند و گروهي بر خلاف.

خواهي كه ز شغل دو جهان فرد شوي

با اهل صفا همدم و همدرد شوي

غايب مشو از دردِ دلِ خويش دمي

مستحضرِ درد باش تا مرد شوي

غافل مشو ز مرگ، كه در چشم اهل هوش

موي سفيد رشته به انگشت بستن است

درد بايد در ره او انتظار

تا درين هر دو برآيد روزگار

ور درين هر دو نيابي كار باز

سر مكش زنهار از اين اسرار باز

در طلب صبري ببايد مرد را

صبر خود كي باشد اهل درد را

زين پيش لطف بود و كنون جور و كين همه

اول چه بود آن همه؟ آخر چه اين همه؟

خوبان، ز اهل درد شما را چه آگهي؟

ايشان نيازمند و شما نازنين همه

غمهاي دوست، اندك و بسيار هر چه هست

بادا نصيب اين دل اندوهگين همه!

اي ديده، از غبار رهش توتيا مجوي

كز گريه تو گل شده روي زمين همه

از زمين برخاستن چشم از زمين داران مدار

راست گرديدن توقع زين گرانباران مدار

حسن بيتاب است در اظهار راز عاشقان

پرده پوشي چشم ازين آيينه رخساران مدار

چون علم شد سرنگون لشكر پريشان مي شود

پاي چون لغزد اميد از هواداران مدار

در خزان از عندليبان بانگ افسوسي نخاست

چون ورق بر گشت چشم ياري از ياران مدار

مردم بيدرد را پرواي اهل درد نيست

مهرباني چشم زنهاراز پرستاران مدار

خانه آب و گل از سيلاب مي لرزد به خويش

چون شدي از خانه بردوشان غم باران مدار

كاروان عمر رانعل سفردرآتش است

ايستادن چشم ازين سيلاب رفتاران مدار

سد راه نشأه مي مي شود چين جبين

روترش زنهار در بزم قدح خواران مدار

جز ندامت نيست حاصل دانه بي مغز را

گوش بر افسانه بيهوده گفتاران مدار

سخن كز حال خود گويم ز حرفم بوي درد آيد

بلي حال دگر دارد سخن كز روي درد آيد

چنان خو كرده با دردش دل اندوهگين من

كه روزي صد ره از راحت گريزد سوي درد آيد

نجات از درد جستن عين بي درديست مي‌دانم

كزو هر ساعتي درد دگر بر روي درد آيد

ره غمخانهٔ من پرسد از اهل نياز اول

ز ملك عافيت هركس به جستجوي درد آيد

مبادا غير زانوي وصالش عاقبت بالين

سري كز هجر ياري بر سرزانوي درد آيد

به قدر سوز بخشد سوز بي دردان دوران را

به دل هر ناوكي كز قوت بازوي درد آيد

گر معرفت الله نباشد مقصود

زين انس مجازي تن و روح چه سود؟

جان نور حق است و چون به حق وا گرديد

تن باز همان قبضه خاك است كه بود