فايلستان

شد روان از خيمه بر چرخ بلند

خصم در غوغا و شه رفته ز هوش

كآمد او را نالۀ خواهر بگوش

كاي امير كاروان كربلا

كوفيان بر غارت ما زد صلا

ديده بگشا سيل لشگر بين بدشت

دستگيري كن كه آب از سرگذشت

غنچه هاي بوستان بوتراب

رفت بر باد و گلستان شد خراب

شه چو بشنيد اين صداي جانگداز

غيرت الله چشم حق بين كرد باز

بي محابا رو سوي لشگر نهاد

پاي رفتارش نماند و سر نهاد

چون نشست از پا خديو مستطاب

كرد با كافردلان روي عتاب

كاي گروه كفر كيش و بد نهاد

گر شما را نيست بيمي از معاد

هين بياد آريد از احساب خويش

رسم احراز عرب گيريد پيش

خون من گر بر شما آمد مباح

نيست اين مشت عقايل را جناح

باز گرديد اي گروه عهد سست

هين فرو ريزيد خون من نخست

شمر دون با خيل لشگر زان عتاب

كرد روي سوي خديو مستطاب

شد فضال آسمان نيلي ز گرد

كس نشد واقف كه او با شه چه كرد

كاخ گردون را چو خون از سرگذشت

فاش شد كه خنجر از خنجر گذشت

از فلك بر سر زنان روح الامين

بر زمين آمد بصد شور و حنين

گاه بر چپ ميدويد و گه براست

كاي گروه اين نور چشم مصطفي است

ايستاده بر سر اينك جدّ او

چشم حسرت بر نهال قدّ او

ترسم از آهي جهان بر هم زند

آتش اندر مزرغ آدم زند

اي ذبيح عشق اي زاد خليل

اي فدايت صد هزاران جبرئيل

بي تو فرگاه نبوت شد بياد

خاك عالم بر سر جبريل باد

بضعۀ زهرا بصد فرياد و آه

پابرهنه تاخت سوي حربگاه

ديد جسمي در ميان خون نگون

قاتلان آورده بر وي روز خون

غيرت الله نالۀ چون رعد كرد

تو ستاده ميكني بر وي نگاه

زان سپس با لشگر كين با عتاب

كرد آن بانوي باغيرت خطاب

كاين حسين است اي گروه بيوفا

وارث حيدر سليل مصطفي

خون او خون خداوند ودود

گر نبود آنخون خداوندي نبود

قُلْ إِنَّ الْفَضْلَ بِيَدِ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ. اي محمد (ص)، گوي ايشان را كه افزوني در علم و حكمت، و اين فضل و كرامت در يد خدا است، آن كس را دهد كه خود خواهد.

 اگر راست‌خواهي، ما از افراطِ دوستيِ شما و تفريطِ آزرمِ سباع همه را دشمنِ خويش گردانيده‌ايم و جنسيّت كه آنرا علّهُٔ الضّم خوانند، از ميان رفع كرده، چنانك بجرّ الثّقيلِ هيچ تكلّف ما را بيكديگر مقامِ انجذاب و اجتماع نتواند بود.

گفتي چو ني بيا كه چون روزم خوش

چون روز همي درم مي‌دوزم خوش

تا روي چو آتشت بديدم چو سپند

مي‌سوزم و مي‌سوزم و ميسوزم خوش

در تعلق كوه آهن در شمار سوزن است

در تجرد سوزني همسنگ كوه آهن است

پاك كن دل را، ز دست انداز چرخ آسوده شو

تا بود در تخم غش، سر گشته پرويزن است

پاك گوهر را نباشد روزي از خاك وطن

سنگ بندد بر شكم ياقوت تا در معدن است

تا لب ناني به دست آرم چه خونها مي خورم

دست كوته را تنور رزق چاه بيژن است

گفتگوي عشق را از عقل پنهان داشتن

راز را آهسته پيش گوش سنگين گفتن است

دل در آزارست تا با عقل و هوش آميخته است

شعله فريادي است تا آب و نمك در روغن است

چون نگيرد آه را دل در فضاي آسمان؟

دوزخ دود سبكرو، خانه بي روزن است

قدمِ ثبات مي‌بايد افشردن و خاطر خود را با دست گرفتن تا خود چه پيش آيد كه مرد را چون خوف وخشيت بردل غالب آمد، دست و پاي قدرت از كار فرو ماند.

صانع صنعت گري كه در چمن از تو

سوسن اسود شگفت و لاله حمرا

طره سنبل ز تاب جعد تو پرچين

سوي تو نرگس گشاده ديده حق بين

روي شقايق ز جام شوق تو رنگين

معني توحيد تست لفظ رياحين

كز خط ريحان سبز مي‌شود افشا

گلشن ايجاد را ز حكم تو رونق

لاله به سير چمن ز وصل تو ملحق

دست و پا بسيار زد تا عشق ما را پاك سوخت

شعله خون ها خورد تا اين هيزم نمناك سوخت

بي گناه است آسمان در تيره بختي هاي ما

اختر ما را فروغ شعله ادراك سوخت

موج آب زندگاني مي زند در زير خاك

رشته جاني كزان رخسار آتشناك سوخت

شاهراه دوزخ سوزان، رگ خامي بود

امن شد از سوختن هر كس كه اينجا پاك سوخت

بر ضعيفان ظلم كردن، ظلم بر خود كردن است

شعله هم بي بال و پر شد تا خس و خاشاك سوخت

عاشقان پاكدامن پرده دار آفتند

بي سبب پروانه را آن شعله بي باك سوخت

مي پرد چشم حوادث تا پر كاهي به جاست

مي شود امن از پريشاني چو خرمن پاك سوخت

برق آفت، گردن بيهوده اي بر مي كشد

نااميدي تخم اميد مرا در خاك سوخت

سهل مشمر ظل مرا هر چند باشد اندكي

كز شرار شوخ چشمي يك جهان خاشاك سوخت

حسن نتواند رسيدن در سبكسيري به عشق

تا چراغي سوخت، صد پروانه بي باك سوخت

ديده خورشيد را نتوان به خون آلوده ديد

وقت آن سرخوش كه چون شبنم در آن فتراك سوخت

 طلبِ پادشاهي و سروري كردن و چنين كاري عظيم را متصدّي شدن بي مظاهرتِ سپاه و حشم و معاضدتِ خيل و خدم راست نيايد و اين معني عدّتِ بي‌شمار و مدّتِ بسيار وعددِ لشكر و مددِ سيم و زر خواهد.

تا در كمند رشتهٔ هستي فتاده‌ام

دل خوردن است كار چو عقد گهر مرا